ใจสัมพันธ์
“อ้าวหยุดทำไมครับ” เท้าหนาจิกหยุดอยู่กับที่ แล้วร้องทัก หลังจากที่ปล่อยให้ญารินเดินนำหน้าไป แล้วเธอก็หยุดเดินเสียดื้อ ๆ ดีที่เขาไม่เผลอชนหล่อนเข้า
“อยากไปที่เนินตรงนั้น” แล้วเธอก็ชี้ไปยังเนินทุ้งกว้าง ที่เต็มไปด้วยดอกหญ้าที่เบ่งบานพร้อมกันเต็มลานทุ่ง
“ก็เอาสิ ผมจะเดินไปเป็นเพื่อน”
คำตอบของภูมินทร์ทำให้ตาคมหันมาจิกมอง เพราะหากไม่มีเขา เวลานี้เธอก็ไม่กล้าเดินเตร็ดเตร่เพียงลำพัง
เท้าเรียวเปลี่ยนทิศทางเดินตรงไปยังลานดอกหญ้า โดยมีผู้ชายร่างสูงล่ำเดินตามหลังมาติด ๆ แค่นี้ความอุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยก็เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ…
“เสียดายที่ไม่ได้เก็บภาพไว้เลย” เธอเอ่ยเสียงอ่อน สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น
“แล้วมือถือมีทำไมไม่เอามาเก็บภาพไว้ล่ะ”
ดวงตากลมใสเบิกกว้างนึกขึ้นได้ “ใช่ฉันก็ลืมไปเลย ไม่มีสัญญาณ ก็ใช่ว่าจะเอามือถือมาถ่ายภาพไม่ได้ โอ้ยนี้สมงสมองฉันกำลังใช้งานหนักหรือไง ถึงลืม
