กามแรก
เท้าในรองเท้าผ้าใบก้าวลงจากโขดหิน สายตาแน่วแน่จ้องเหมือนนักล่า ใบบัวรีบขยับปมผ้าถุงแน่นขึ้น แล้วมองไปยังกองเสื้อผ้า ตัดสินใจก้าวเท้าตรงไป แต่ระหว่างที่เดินไป เท้าของเธอก็ย้ำไปบนก้อนหินน้อยใหญ่ที่ไม่สามารถมองเห็นได้ จึงเป็นอุปสรรคในการที่เธอจะไปถึงกองเสื้อผ้า
“รีบไปไหนครับ” เสียงทุ้มนุ่มถามประหนึ่งคนใจเย็น พร้อมกันนั้นก็ก้าวเข้ามาถึงตัว
ใบบัวเกร็งค้างเท้าจิกอยู่กับที่ “จะ จะกลับบ้าน” ใบบัวตอบเกือบสำลักน้ำลายตัวเอง พร้อมจ้องหน้าหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาคำถาม แต่ก็ได้ความนิ่งเงียบเหมือนชั่งใจของหนุ่มตรงหน้าแทน
ความใกล้ สัมผัสถึงแรงปะทะ จนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ซึ่งดูเป็นเอกลักษณ์ของคนเมืองโชยเข้าเตะจมูก ใบบัวกลืนน้ำลายลงคอ
ริมฝีปากหยักหนาคลี่ขยายกว้างแล้วเอ่ยขึ้น “จะรีบไปไหน รู้ไหมกว่าจะเจอตัวกัน มันไม่ง่ายเลยนะ” เสียงทุ้มกล่าวสายตาตัดพ้อ
ใบบัวหรี่ตามอง “แล้วคุณจะมาตามตัวหนูทำไม” เสียง
