เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

ของหวง

ของหวง

อลินดาเดินออกมาจากร้านอาหาร ซึ่งกว่าจะเลิกงานก็ดึกมากแล้ว เช่นเคยเหมือนทุกวัน เธอต้องนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน และต่อวินมอเตอร์ไซด์เข้าไปในซอยอีกทอดหนึ่ง

สองขาเรียวต้องชะงัก เมื่อเดินมาปะหน้ากับจิรายุที่หน้าร้าน เขายืนพิงรถซูเปอร์คาร์สีแดงโดดเด่น มือข้างหนึ่งอัดบุหรี่เข้าปอด พ่นควันออกมาจนลอยโขมง

"เอ่อ...บอย...มะ...มารอใครเหรอ"

ถามทั้งที่รู้ เขาจะรอใครได้ ถ้าไม่ใช่เธอ

พักหลังมานี้จิรายุรุกหนัก สร้างความอึดอัดใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มบี้ก้นบุหรี่กับต้นไม้แถวนั้น ก่อนทิ้งลงพื้น เดินยิ้มมุมปากเข้ามาหาอลินดา สีหน้าเขาแดงก่ำ ราวเพิ่งดื่มแอลกอฮอล์มา

"บอยมารอรับลินกลับบ้าน ไปด้วยกันนะ"

อลินดายิ้มเฝื่อน ส่ายหัวปฏิเสธ

"เอ่อ...ขอบใจมากนะ แต่ลินกลับเองได้"

"กลับคนเดียวดึก ๆ มันอันตราย เดี๋ยวบอยไปส่ง ลินจะได้ไม่ต้องนั่งวินเข้าบ้านไง"

"คือ..."

การที่อีกฝ่ายคลี่ยิ้มมาให้ แววตาที่สื่อถึงความหวังดี ประกอบกับความเกรงใจ ทำให้อลินดายืนละล้าละลัง

"ไปเถอะลิน เดี๋ยวบอยไปส่ง"

เขาเดินมาคว้ามือเธอให้เดินตามไปที่รถ เหมือนจงใจสัมผัสจนแนบแน่น อลินดาจึงเดินตามไปแบบเสียมิได้ คิดว่าคืนนี้เขาคงไม่ยอมกลับไปง่าย ๆ แน่นอน

เพราะความที่รู้จักกันมานาน เธอจึงไว้ใจ ยอมนั่งรถไปกับเขา แล้วค่อยหาทางคิดว่าวันหลังจะหลีกเลี่ยงเขาอย่างไรดี

ในรถที่แอร์เย็นฉ่ำ ทั้งสองนั่งคุยกันตามปกติ แต่ยัง

ไม่ทันถึงบ้าน สิ่งที่ไม่ปกติคืออลินดารู้สึกมึน ๆ งง ๆ ในหัวหวิวโหวง สะลึมสะลือ คล้ายการรับรู้จะไม่เต็มร้อย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร มองไปทางจิรายุ อีกฝ่ายหันมามองแล้วคลี่ยิ้มให้

เธอหลับตาลงเพื่อตั้งสติ ในการรับรู้ที่ไม่เต็มร้อย เหมือนจิรายุจะจอดรถ สักพักก็มีบางอย่างมาครอบที่ปากและจมูก เธอหายใจได้เพียงไม่กี่ครั้ง คล้ายภาพตรงหน้าจะดำมืด ก่อนปล่อยใจดำดิ่ง ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

ซูเปอร์คาร์คันหรูเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมม่านรูด เด็กรับรถทำหน้าที่อย่างรู้งาน หลังจากจ่ายเงินและได้กุญแจห้องมาแล้ว จิรายุก็เปิดประตูห้องไว้รอ เดินอ้อมมายังฝั่งด้านข้างคนขับ เปิดประตูรถออก มองคนที่นอนพิงเบาะไม่ได้สติด้วยสายตาทอประกายปรารถนาอย่างแรงกล้า

เขายกยิ้มอย่างพึงใจ เมื่อคืนนี้จะได้ลิ้มลองเธอ ตื่นเต้นเมื่อคิดไปถึงว่ารสชาติของอลินดาจะอร่อยลิ้นสักแค่ไหน เลือดร้อนในกายฉีดพล่านยามไล่มองไปยังส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนสวยงาม

อกอวบอิ่มดึงดันอยู่ใต้เสื้อครอปสีดำ อวดเอวคอดกิ่วและหน้าท้องแบนราบนวลเนียน กระโปรงสั้นร่นขึ้นอวดต้นขาขาว ยิ่งกระตุ้นความต้องการจนลมหายใจร้อนรุ่ม ความเป็นชายแข็งขึงทั้งที่แค่เสพเรือนร่างนั้นด้วยสายตา

เขาเฝ้ารอมานาน วันนี้แหละ เขาจะกัดกินเนื้อหวานๆ ให้จมเขี้ยว ดมดอมไปทุกส่วนสัด ความหอมหวานที่ใจปรารถนา เฝ้ารอมานานวัน

เรือนร่างยั่วอารมณ์ชายถูกวางลงบนเตียง ร่างนั้นอ่อนปวกเปียกสลบสไลไม่ได้สติ จิรายุขยับขึ้นคร่อม ยื่นมือเข้าหาอกอวบอิ่มหวังบีบเคล้นให้สาสมใจ แต่ในจังหวะนั้นเอง

".....!"

เสียงเคาะประตูห้องขัดจังหวะการกระทำนั้น จิรายุทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคออย่างหงุดหงิด ชายหนุ่มลงจากเตียงเดินไปเปิดประตู เขาจะด่าให้ถ้าเป็นเด็กรับรถ ปรากฎว่าไม่ใช่ เพราะเพียงแค่แง้มออกประตูก็ถูกถีบสวนเข้ามาอย่างแรง

"อะไรวะ!"

เขาตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนเอาปืนมาจ่อหัว มองไปยังชายปริศนาสี่คนที่บุกเข้ามาอย่างอุกอาจ แต่งตัวดำทั้งชุดเหมือนพวกหน่วยสวาท คล้ายพวกทหารที่ไม่มีชื่ออยู่ในระบบราชการ

เขาไม่กล้าขยับแม้จะรู้สึกโกรธ ได้แต่มองหนึ่งในนั้นเดินไปอุ้มร่างที่นอนสลบสไลขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด

อีกฝ่ายอุ้มร่างอลินดาเดินผ่านหน้า เขากระชากเสียงตามประสาคนใจกล้าท้าชน

"พวกมึงเป็นใครวะ!"

"พระบิดาของพ่อนาย"

"จะเอาเธอไปไหน!"

"อย่ายุ่งกับเธอ เพราะเธอไม่ใช่ของนาย"

เสียงนั้นเย็นเยียบ ประกาศความเป็นเจ้าของ มาพร้อมปืนที่จ่อขมับกดน้ำหนักมามากขึ้น จิรายุสงบปากสงบคำ บดกรามแน่นจนเป็นสันนูน มองอีกฝ่ายอุ้มอลินดาเดินออกไปข้างนอกหน้าตาเฉย

ภาสกรลดปืนลง เขาเดินตามออกไป มองรถหรูที่จอดสงบนิ่ง หันไปคลี่ยิ้มเยือกเย็นให้กับคนที่ยืนมองมาตาเขม็ง หากแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะมีปืนอีกกระบอกจ่อหัวอยู่

"รถสวยดีนะ"

โดยไม่คาดคิด ภาสกรใช้ของแข็งทุบไปที่กระจกรถคันหรูด้านฝั่งคนขับจนแตกกระจาย จิรายุโกรธจนควันออกหู ตะโกนลั่น

"ไอ้เหี้ย! มึงทุบกระจกรถกูทำไมวะ"

"เลิกยุ่งกับเธอซะ ถ้านายยังไม่หยุด ครั้งหน้าจะยิ่งกว่ากระจกแตก"

ภาสกรพยักหน้าให้พรรคพวกลดปืนลง ก่อนจะพากันเดินออกไปนอกม่านรูด จิรายุมองตามบุคคลปริศนาด้วยสายตาอาฆาตแค้น หน้าแดงก่ำ ยืนกำหมัด บดกรามจนเป็นสันนูน คิดอย่างโกรธขึ้งว่าพวกนี้เป็นใคร ถึงกล้าที่จะลองดีกับลูกชายนายตำรวจใหญ่ที่อิทธิพลคับเมืองไทย ใครๆ ก็ไม่กล้ามีปัญหาด้วย

แน่นอนว่าบิดาจะต้องถาม เรื่องที่กระจกรถหรูแตกยับเยิน เขากำลังคิดว่าจะบอกท่านอย่างไรดี โดยที่ให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูก โยนความผิดให้คนอื่นเพื่อเอาตัวรอด