2
1093 Words
สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ
ณิชาภัทรเลื่อนตั๋วเครื่องบินให้เร็วขึ้นจากกำหนดเดิมสามวันโดยไม่ได้บอกครอบครัวของสามีให้รู้ มีเพียงยิหวาเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้การมาก่อนกำหนดของหล่อนและเป็นคนเสนอตัวมารับถึงสนามบินโดยใช้บริการแอร์พอร์ตลิ้ง
รอรับกระเป๋าใบใหญ่จำนวนหนึ่งใบนำมาวางบนรถเข็น ตบมือแปะๆ ลงบนกระเป๋าให้หนูน้อยขึ้นมานั่งแล้วก็เข็นไปข้างหน้าผ่านผู้คนหลายร้อยไปตามทางออกซึ่งมีป้ายบอกทางตัวใหญ่
“โอ้โห คนเยอะจังเลยค่ะคุณแม่”
หนูน้อยอุทาน เบิกตาโต มือสองข้างจับราวรถเข็นไว้ตามคำสั่งมารดา เงยดวงหน้าเล็กไปมองและส่งรอยยิ้มกว้างไปให้
“จับแน่นๆ นะคะคุณแม่กลัวหนูตก เดี๋ยวเย็นนี้จะอดกินต้มยำกุ้งอร่อยๆ ไม่รู้ด้วยน๊า”
“น้องเกวจับแน่นค่ะ”
“ค่า” ขานรับเสียงสดใสก้าวเดินผ่านประตูทางออกไปก็เจอยิหวายืนรออยู่ไม่ไกลนัก
สองเพื่อนรักกอดกันกลมก่อนยิหวาจะคุกเข่าลงรวบร่างเล็กมากอดเสียแน่นให้หายคิดถึง
“ไม่ได้เจอแค่ห้าเดือนตัวหนักขึ้นตั้งเยอะ” ว่าแล้วก็จุ๊บแก้มนุ่มซ้ายขวาอย่างเอ็นดูและยิ่งเอ็นดูไปใหญ่ที่หนูน้อยส่งเสียงหัวเราะคิกคัก “เอ๋ย ทำไมลูกแกยิ่งโตยิ่งน่ารักอย่างนี้ มันเขี้ยวชะมัด”
“มันเขี้ยวได้แต่ห้ามแอบขโมยใส่กระเป๋ากลับบ้านล่ะ ฉันหวง” หยอดมุกเล็กน้อยไม่ได้ตั้งใจให้ขำแต่ยิหวาก็ยังหัวเราะออกมาลั่นเพราะชอบใจเหลือเกิน น่าขโมยจริงๆ นั่นแหละ น้องเกวตัวเล็กน่ารักทำเอาหล่อนอยากมีลูกขึ้นมาแต่ไม่รู้เมื่อไหร่คนบ้าคนนั้นจะยอมขอแต่งงานสักทีหรือตั้งใจจะอยู่กันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่คิดขอหล่อนแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที
ยิหวาหรี่นัยน์ตาคู่สวยลงแคบ
“ไม่แน่นะยะ”
ยิหวาช่วยณิชาภัทรลากกระเป๋าเพื่อที่ณิชาภัทรจะได้อุ้มน้องเกวขณะยืนรอรถไฟฟ้าจนกระทั่งได้เข้าไปข้างใน คนค่อนข้างเยอะเบียดเสียดขยับแทบไม่ได้ โชคดีที่มีผู้ชายใจดีลุกขึ้นเสียสละที่นั่งให้คุณแม่ยังสาวได้อุ้มลูกสาวนั่งลงไม่อย่างนั้นคงได้ล้มลงสักสถานีเพราะไม่คุ้นเคยกับการหยุดและออกตัวของรถไฟ
ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะถึงสถานีปลายทางเพื่อเปลี่ยนไปขึ้นบีทีเอสและต่อรถแท็กซี่มายังบ้านหลังงามของยิหวาซึ่งอาศัยอยู่กับคู่หมั้นหนุ่มอย่างชานนท์เพียงสองคน
“ยิหวา ไปไหนมาทำไมพี่โทรหาถึงไม่ยอมรับสาย!”
ทันทีที่ประตูบ้านถูกไขกุญแจเข้ามาคนที่นั่งรออยู่ร่วมสองชั่วโมงก็แทบวิ่งบนอากาศพาตัวเองไปอยู่หน้าประตูด้วยความรวดเร็ว ทว่าต้องผงะเล็กน้อยเมื่อมองผ่านหญิงคนรักแล้วเห็นณิชาภัทรกับน้องเกว
“อ้าว เอ๋ยเองเหรอ กลับมาไม่เห็นบอกเลยพี่จะได้ไปรับ”
“สวัสดีค่ะพี่นนท์” ยกมือไหว้ยากลำบากเพราะกำลังอุ้มลูก “เอ๋ยกับลูกขอรบกวนสักวันสองวันนะคะมะรืนนี้ถึงจะกลับบ้าน”
“ไม่รบกวนอะไรเลยเอ๋ยอยู่ด้วยกันหลายๆ วันก็ได้ยิหวาจะได้มีเพื่อนคุย แต่บ้านนี้พี่อยู่กับยิหวาสองคนได้อยู่แค่กลางวัน กลางคืนก็ออกไปดูแลงานด้วยกัน กลัวแต่เอ๋ยจะเหงานี่สิ”
ชานนท์กล่าวอย่างใจดี เอื้อมมือไปเปิดประตูบ้านออกกว้างให้ณิชาภัทรอุ้มหนูน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยเข้ามาข้างในส่วนเขาก็เอื้อมมือไปช่วยคู่หมั้นลากกระเป๋าเข้าบ้าน
“ขอบคุณมากนะคะ เอ๋ยไม่เหงาหรอกค่ะ”
“เอ๋ยนะเอ๋ย ยิหวาก็อีกคน น่าจะบอกพี่สักหน่อยว่าเอ๋ยมาจะได้ขับรถไปรอรับ นี่คงนั่งรถไฟฟ้ามาสินะ คนเยอะจัดขนาดนั้นไม่สงสารน้องเกวบ้างเลยหรือไง”
บ่นปอดแปดเป็นตาแก่ขณะลากกระเป๋าเดินตามหลังสองสาวเข้าไปในอาณาเขตบ้านสุดหรูของตนเองที่เพิ่งเริ่มตกแต่งได้ไม่ถึงสามเดือน ตั้งใจว่าบ้านหลังนี้จะใช้เป็นเรือนหอรอรักระหว่างเขากับยิหวา ตอนนี้ก็รอให้บ้านเสร็จสมบูรณ์ถึงจะคุยเรื่องแต่งงาน
“มันกะทันหันน่ะค่ะพี่นนท์ ยิหวาก็เพิ่งรู้ว่าเอ๋ยกลับมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าเอง เอ๋ยโทรมาบอกตอนแวะเปลี่ยนเครื่องที่ญี่ปุ่น”
ส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้คู่หมั้นหนุ่มสุดหล่อเพราะจับความรู้สึกได้ว่าเมื่อครู่เขางอนหนักมากที่หล่อนก็หายไปดื้อๆ ไม่ยอมบอกยอมกล่าวอะไรให้เขารับรู้ก่อน
ชานนท์ปรายสายตางอนๆ มองคนรักเสี้ยววินาทีก็ถอนหายใจ “พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่แค่เป็นห่วง กลัว ไม่อยากให้ทั้งสามคนลำบาก” ส่งยิ้มให้ณิชาภัทรก่อนปลีกตัวเข้าครัวไปหาน้ำหาท่ามาเสิร์ฟให้ทั้งแขกสาวและหญิงคนรัก
“น้ำครับสองสาว”
“ขอบคุณค่ะพี่นนท์”
ณิชาภัทรยกมือไหว้ก่อนรับแก้วน้ำมายกขึ้นดื่มเกินครึ่งแก้วดับความกระหายน้ำที่สะสมมาตั้งแต่ตอนอยู่บนรถไฟฟ้า
“คืนนี้พักที่นี่นะเอ๋ยฉันให้แม่บ้านจัดห้องนอนไว้ให้แล้ว”
“ขอบใจมากจ้ะ”
“จ้ะ ส่วนบ้านหลังนั้นน่ะฉันว่าไว้ค่อยกลับไปตอนไหนก็ได้หรอก ก็ไม่เห็นว่าพวกเขาจะสนใจอะไรแกมากมาย” บอกเล่าช่วงแรกแต่ช่วงหลังก็ไม่วายเหน็บทางฝั่งครอบครัวของสามีเพื่อนรัก
ยิหวาอดทนแทนเพื่อนมานานจนฝังใจเกลียดชังธนาตย์รวมถึงครอบครัวของเขา สงสัยมากว่าคนรวยเขาเลี้ยงลูกกันยังไงทำไมถึงเลวได้มากขนาดนี้ ทำเพื่อนหล่อนเสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
คำเหน็บนั้นสะเทือนใจณิชาภัทรมากจึงรีบชี้แจง
“อย่าพูดแบบนั้นสิยิหวา คนอื่นๆ ดีกับฉันมากเลยนะ ไม่ชอบคุณธันแค่คนเดียวก็พอนะส่วนคนอื่นอย่าเลย ฉันขอ”
“ย่ะ ย่ะ ไม่เหน็บแล้วก็ได้ย่ะ”
ประชดประชันแล้วยิหวาก็เปลี่ยนอารมณ์เร็วมากโทรจองโต๊ะร้านอาหารดังติดท็อปเท็นร้านหรูในกรุงเทพมหานครเพื่ออยากเลี้ยงฉลองการกลับมาเมืองไทยของเพื่อนรักในรอบหลายปี
- Writer
