ตอนที่ 2
1008 Words
ก่อน จึงได้รู้ถึงความลับมืดดำที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ของนายพลผู้นี้
“คิดให้ดีนะ… ถ้าลูกสาวมึงได้ไปเป็นคนรับใช้ที่บ้านกู… กูสัญญาว่าจะยกหนี้สินทั้งหมดกว่าสองแสนให้มึง ถือว่าเราไม่เคยติดค้างกัน… แล้วกูจะให้เงินมึงอีกหนึ่งแสนเพื่อแลกกับการให้ลูกสาวไปอยู่บ้านกู”
ดวงตาของบุญเลิศวาววาบขึ้นทันที เมื่อได้ยินข้อเสนอล่อใจที่นายพลบอก
“แล้วตอนนี้ลูกชายกูก็ยังไม่มีเมีย… ถ้าลูกสาวมึงงานดีถูกใจลูกชายกู… ก็อาจได้เป็นสะใภ้นายพล ได้เป็นเมียลูกชายกูก็สุขสบายไปทั้งชาติ”
นายพลเอาคำว่า ‘สะใภ้’ มาโน้มน้าวใจบุญเลิศ ทว่าบุญเลิศก็คิดว่ามันน่าจะเป็นเพียงคำหลอกล่อให้ตนยกลูกสาวให้
ทำแบบนี้จะต่างอะไรกับการขายลูกสาว?
วาบหนึ่งในความคิด…
บุญเลิศฉุกคิดขึ้นด้วยความรู้สึกสะทกสะท้อนใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
แต่จะทำยังไงได้…
อย่างน้อยเงินอีกหนึ่งแสนที่นายพลบอกว่าจะให้นอกเหนือจากการยกหนี้สินทั้งหมดให้ ก็มากพอที่จะเอาไปใช้หนี้พนันที่เจ้าของบ่อนส่งลูกน้องมาตามทวงทุกเช้าเย็น ซ้ำยังจนขู่ว่าถ้าไม่ใช้หนี้จะอุ้มไปเผานั่งยาง
ทำให้บุญเลิศแทบไม่เป็นอันทำงาน ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ เจ้าหนี้ที่ตัวเองแอบก่อเอาไว้เพราะผีพนันเข้าสิง
“ตกลงครับนาย… ”
บุญเลิศแทบกลั้นใจตอบ…
จุกสึกจุกแน่นอยู่ในอก เมื่อรู้ว่าลูกสาวจะต้องตกไปเป็นคนรับใช้ในบ้านหลังใหญ่ของนายพลหื่นกาม
บุญเลิศนั่งคุยกับอดีตนายเก่าต่อมาอีกครู่สั้นๆ ก่อนจะเดินมาหาลูกสาวที่กำลังนั่งหั่นสายบัวอยู่ในครัว เตรียมทำกับข้าวมื้อเย็นให้ผู้เป็นพ่อ
“แป้ง… ”
เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลัง ทำเอามือที่กำลังถือมีดหั่นสายบัวต้องชะงักค้าง เพราะรู้สึกได้ถึงความเคร่งเครียดในน้ำเสียงของผู้เป็นพ่อ
“คะ… ”
หญิงสาวหันมามอง สบตากับผู้เป็นพ่อที่สีหน้าและแววตาดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ไปเก็บเสื้อผ้า… ”
บุญเลิศสั่งเสียงเข้ม
“เก็บเสื้อผ้า… เอ่อ… ไปไหนคะ”
แป้งหอมตกใจ
“ไปเก็บเสื้อผ้า… วันนี้แกจะต้องไปกับนายพลเดชา… แกต้องไปอยู่บ้านนายพล”
“อะไรนะ… ”
สาวน้อยอุทาน
“อย่างที่พ่อบอก… แกอย่าถามอะไรมาก เอาเป็นว่าแกจะต้องไปอยู่บ้านนายพลเดชาหนึ่งปี… เพื่อแลกกับหนี้สินที่พ่อเคยกู้ยืมเขามาเมื่อหลายปีก่อน”
บุญเลิศสรุปสั้นๆ
เพราะคิดว่าอย่างน้อยการที่ลูกสาวของตนได้ไปอาศัยอยู่บ้านคนรวย อยู่ในที่ซึ่งเจริญกว่าบ้านนอกบ้านนา ก็หมายถึงโอกาสที่ดีในชีวิต
แม้อีกใจของบุญเลิศจะนึกหวั่นและเป็นห่วงลูกสาวที่จะต้องเข้าไปอยู่ในบ้านที่มี ‘ความลับ’ หลังนั้น ความลับบางอย่างที่บุญเลิศเคยเห็นมาในช่วงที่เคยเป็นทหารเกณฑ์รับใช้อยู่ในบ้านของนายพลเดชาเมื่อยี่สิบปีก่อน
แต่นั่นก็นานมากแล้ว…
บุญเลิศคิดในแง่ดีว่าเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อในอดีต… วันนี้ไม่น่าจะมีแล้ว
ในเวลาต่อมา
ขณะที่รถกำลังวิ่งเข้าสู่กรุงเทพฯ เสียงเรียกดังขึ้นที่โทรศัพท์มือถือของนายพลเดชา เขากดรับสายของลูกชาย วิดีโอคอลมาจากอังกฤษ
“ว่าไงไอ้ดล… แล้วนี่จะกลับวันไหน”
นายพลกรอกเสียงไปยังต้นสายที่โทรเข้ามา เรียกลูกชายที่ชื่อ ‘นพดล’ สั้นๆ ว่า ‘ดล’ จนติดปาก
“ผมกลับเดือนหน้าครับ… พ่อสบายดีนะครับ”
ขณะที่กำลังโทรมานพดลกำลังแล่นเรือใบอยู่กับเพื่อนๆ ที่กลางทะเล ได้ยินเสียงคลื่นลมทะเลดังแว่วเข้ามาในโทรศัพท์
และมีจังหวะหนึ่งที่ภาพของแป้งหอมที่กำลังนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลังของรถตู้ปรากฏเข้ามาในจอโทรศัพท์ ทำให้นพดลรีบถามบิดา
“ผู้หญิงนั่นใครครับพ่อ… ”
“สาวใช้คนใหม่ เป็นลูกสาวของลูกหนี้ที่ติดหนี้พ่อมาหลายปี ไม่มีปัญญาใช้หนี้ก็เลยต้องให้ลูกสาวมาทำงานรับใช้ในบ้านเรา”
นายพลสรุปให้ลูกชายฟังสั้นๆ ก่อนจะตกใจกับคำพูดของลูกชายที่ตามมา
“โห… แจ่มอ่ะพ่อ… ”
แม้แค่ได้เห็นความสะสวยของแป้งหอมผ่านโทรศัพท์มือถือ ก็ไม่ลังเลที่นพดลจะเอ่ยชมออกมา
“ขอผมดูชัดๆ… ”
ได้ยินที่ลูกชายขอ…
นายพลเดชาจำต้องขยับโทรศัพท์มือถือส่องมาที่เรือนร่างของหญิงสาวที่กำลังจะกลายมาเป็น ‘ของเล่น’ ชิ้นใหม่ เพื่อให้ลูกชายของตนได้ยลโฉมหล่อนชัดๆ
“ว้าว… คนนี้แจ่มสุดๆ ครับพ่อ… ถูกใจผมมากครับ”
“ไว้กลับมาก่อน… แกได้สนุกแน่… ”
นายพลวสันต์กล่าวพร้อมกับหัวเราะลั่น เหลือบมองเรือนร่างสุดเซ็กซี่ของแป้งหอมด้วยแววตากลัดมัน นึกอยากให้ถึงบ้านไวๆ
ในเวลาต่อมา
ตอนค่ำ
เวลาราวๆ สองทุ่ม เมื่อเดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ของนายพลเดชา เขาส่งหล่อนให้กับป้านิ่ม หญิงวัยกลางคนอายุใกล้สี่สิบ ทำงานรับใช้อยู่ในบ้านของนายพลเดชามานานจนได้เป็นหัวหน้าคนรับใช้
เมื่อเจอหน้าแป้งหอม… ป้านิ่มสะดุดตากับความสะสวย วัยกำดัดของหล่อนทำให้ป้านิ่มนึกถึงเรื่องราวเมื่อในอดีตของตน เมื่อก่อนป้านิ่มก็มาแบบนี้
ป้านิ่มพาสาวน้อยผู้มาใหม่เดินชมจนทั่วทุกอาณาบริเวณของบ้าน อธิบายให้ฟังคร่าวๆ ว่าหล่อนจะต้องช่วยงานอะไรบ้าง แนะนำแป้งหอมให้รู้จักกับสาวใช้คนอื่นๆ กว่าแป้งหอมจะได้เข้ามาอาบน้ำแล้วนอนพักก็เกือบสองทุ่ม
ด้วยความไม่คุ้นที่…
- Writer
