2 เด็กฝึกงาน
924 Words
สามเดือนก่อน...
หญิงสาวตัวเล็กเดินเข้ามาแนะนำตัวกับหัวหน้าโครงการที่ตนต้องฝึกงาน ที่ฝึกงานเป็นไซต์งานก่อสร้างคอนโดหรูสี่สิบแปดชั้นใจกลางเมืองจังหวัดระยอง เธอเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงานที่มาขอฝึกงานกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ จักรวาลกำเนิดกุล คอร์ปเปอเรชั่น จำกัด แน่นอนว่าเป็นบริษัทที่ขึ้นชื่อเรื่องธุรกิจในแวดวงอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของประเทศในยุคนี้ และนักศึกษาในคณะต่างอยากมาฝึกงานที่นี่ ซึ่งเธอคือผู้ที่ทางบริษัทเลือกให้มาฝึกงานที่นี่ เธอดีใจมากที่ได้มาฝึกงานในบริษัทในฝันของตนเอง และเชื่อว่าเพื่อนทุกคนในคณะต่างพากันอิจฉาเธอที่ได้มาฝึกงานในบริษัทที่มีการเติบโตทุกๆ ปีแบบนี้
“เด็กฝึกงานเหรอเรา” เสียงห้วนห้าวเอ่ยถามพร้อมกับมองสำรวจร่างเล็กในชุดนักศึกษา ดูตัวเล็กนิดเดียวจะอยู่ที่ไซต์งานก่อสร้างได้ถึงอาทิตย์ไหม จะทนลำบากได้เรอะ?
“ค่ะ หนูชื่อจันทร์เจ้า หนูจะมาฝึกงานที่นี่สามเดือนค่ะ” เธอตอบเสียงสดใสตื่นเต้น
“อืม...ต้องพักที่ไซต์งานนะ นอนในห้องตู้คอนเทนเนอร์นะ ตอนนี้ยังเปลี่ยนใจได้นะ เพราะงานที่นี่ไม่ได้สุขสบาย ลำบากนะน้อง ตัวเล็กๆ แบบนี้ทำไมถึงอยากมาฝึกงานกับจักรวาลกำเนิดกุลของเราล่ะ รู้ไหมว่าวิศวกรที่นี่ทำงานไม่ต่างจากกรรมกรก่อสร้างหรอกนะน้อง”
“หนูไหวค่ะ” เธอตอบเสียงมั่นใจ เธอไหวอยู่แล้ว ถ้าไม่ไหวไม่เลือกเรียนวิศวกรรมโยธาหรอก
“ไหวก็ไหว อยู่ที่นี่เราจะอยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้อง มีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกพี่ได้ อ้อ...เดี๋ยวจะให้คนงานพาไปห้องพักของเรา เพราะพี่ต้องไปต้อนรับคุณดิฐา ไม่ว่างพาเราไปเอง”
พูดจบคนที่เป็นวิศวะหัวหน้าคุมงานที่ไซต์งานก่อสร้างไซต์งานนี้ก็ลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องไปเรียกลูกน้องเข้ามาพาจันทร์เจ้าไปดูห้องพัก ส่วนตัวเองก็ออกไปยืนรอรับเจ้านายหนุ่มที่หน้าไซต์งานอย่างประจบสอพลอ
จันทร์เจ้ามองตามหัวหน้าวัยกลางคนที่เดินออกไปจากห้องและมีรุ่นพี่อีกคนมาพาเธอเดินออกไป แต่เดินไปอีกทาง คงพาไปดูที่พักอย่างที่บอกนั่นแหละ มาครั้งนี้เธอเตรียมตัวมาอย่างดีและพร้อมจะฝึกงาน ไม่ว่าจะหนักหรือเบาเธอก็สู้
ดิฐาที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามาในไซต์งานก่อสร้างคนงานและพนักงานของเขาก็ต่างพากันมาต้อนรับ แน่นอนเขาเบื่อและชาชินกับภาพแบบนี้เต็มกลืน แต่ก็ยังแสร้งแย้มยิ้มให้กับพนักงานของตนเองและคนงานที่มองมาทางตนเอง ก่อนจะหยุดสายตาที่แผ่นหลังเล็กของหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่เดินไปทางที่พัก
“เด็กฝึกงานเหรอคุณสมชาย?” เขาถามโดยไม่ละสายตาจากแผ่นหลังเล็ก
“ครับ คุณดิฐา”
“ผู้หญิง แล้วจะช่วยงานอะไรเราได้”
“แต่ทางมหา’ลัยบอกว่าเธอเก่งที่สุดในคณะ ถึงจะเป็นผู้หญิง ผมว่า…” ยังพูดไม่ทันสุดความ ประธานหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“อือ...เลยให้โอกาสสินะ ถ้ามาเป็นภาระก็ส่งเธอกลับมหา’ลัยไป อย่าเก็บไว้ให้เกะกะรำคาญตา”
“ครับ คุณดิฐา”
เขาก็เคยเห็นอยู่หรอกผู้หญิงเรียนวิศวะ แต่ส่วนมากจะตัวสูง ร่างใหญ่ บึกบึน แต่นี่ร่างเล็กตัวน้อยนิดเดียว มองยังไงก็ไม่น่าจะไหวกับงานในไซต์งานก่อสร้าง อย่าว่าแต่งานก่อสร้างเลย งานบนเตียงก็ไม่น่าจะรับศึกหนักได้ เดินก็แทบจะปลิวไปตามลม ดิฐาละสายตาจากร่างเล็กหันมาสนใจแบบแปลนงานโครงการที่หัวหน้าวิศวะนำมาให้ตนเองตรวจดู เขารับมันมาพร้อมกับหมวกเซฟตี้เพื่อจะใส่เดินตรวจไซต์งาน
หนึ่งอาทิตย์กับการทำงาน สำหรับเธอแล้วร่างของเธอไม่ใช่อุปสรรคในการทำงาน เธอช่วยผสมปูน ยกอิฐช่วยคนงานก่อสร้างและตรวจดูแปลนงานของโครงการ ช่วยหัวหน้าจนได้รับคำชื่นชมและเป็นที่เอ็นดูของรุ่นพี่ทุกๆ คน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
“จันทร์เจ้า คุณดิฐาเรียกไปพบ”
สมชายเดินเข้ามาบอกเธอที่กำลังช่วยงานรุ่นพี่วิเคราะห์ความเสี่ยงอยู่นั้นก็หันไปตามต้นเสียงปนสงสัย เพราะตั้งแต่มาที่นี่เธอไม่เคยเจอกับท่านประธานและที่สำคัญรู้ว่าเขามาประจำการอยู่โครงการนี้สองเดือน แต่ก็ยังไม่เคยเจอสักครั้ง แล้วทำไมวันนี้ท่านถึงเรียกพบเธอได้
“คุณดิฐา ท่านประธานน่ะเหรอคะพี่สมชาย” เธอถามทวน เพราะไม่แน่ใจว่าตนเองฟังผิดไปหรือเปล่าที่ได้ยินชื่อนี้
“อือ...คุณดิฐาให้เธอไปพบน่ะ เดี๋ยวนี้เลยนะ” สมชายบอกย้ำอีกครั้ง เพราะตัวสมชายเองก็งงเหมือนกันว่าทำไมท่านประธานถึงเรียกเด็กฝึกงานสาวไปพบที่ห้องทำงาน
“ค่ะ จันทร์เจ้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละพี่สมชาย” แล้วเธอก็วางมือจากงานตรงหน้าเดินออกจากห้องไปด้วยใจตื่นเต้น เป็นครั้งแรกจะได้เจอเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์แบบใกล้ๆ จากที่เคยเห็นในหน้าหนังสือธุรกิจและเห็นในระยะไกลๆ มาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
- Writer
