EP.6 หญิงเปลือย...ปริศนา
1238 Words
EP.6 หญิงเปลือย...ปริศนา
เขาสั่งให้แพทย์โทรศัพท์มารายงานความคืบหน้าเป็นระยะ และวันนี้ที่เขาต้องเดินทางมาที่โรงพยาบาลด้วยตนเองก็เพราะว่า...หญิงสาวฟื้นแล้ว
เจ้าของร่างสูงก้าวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยสีขาว เตียงนอนสีขาว ผ้าห่มสีขาว และชุดผู้ป่วยสีขาวสะอาดสะอ้าน ผู้หญิงที่นั่งหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่างงดงามราวกับภาพวาด เมื่อแสงจากดวงอาทิตย์สาดเข้ามากระทบผิวสวยของเธอ ราวกับต้องการขับให้ดูโดดเด่นน่ามอง ผมสีดำสนิทยาวจรดบั้นเอวแม้จะดูยุ่งเหยิงไปบ้าง แต่ก็ให้ความรู้สึกเซ็กซี่ไม่น้อย
คาร์โลกระแอมเบาๆ เมื่อหญิงสาวไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมา
แต่เมื่อเธอหันกลับมาก็ทำเอาคนตัวโตก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ ดวงหน้ารูปไข่ปราศจากเครื่องสำอาง เธอดูสวยสดใสราวกับเด็กสาววัยคบเผาะ ดวงตากลมโตและแพขนตางามงอนกะพริบขึ้นลงช้าๆ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชาดเม้มเข้าหากัน เธอมองหน้าเขาแล้วเอียงคอน้อยๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด
“คุณเป็นพี่ชายของฉันหรือคะ”
คาร์โลไม่ได้ตอบไปในทันที แต่กลับรู้สึกชอบน้ำเสียงหวานรื่นหูของหญิงสาวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ สำเนียงการพูดของเธอนั้นเหมือนคนอิตาลีแท้ๆ เธอไม่ใช่คนต่างชาติอย่างนั้นหรือ ไม่สิ เธออาจเป็นลูกครึ่งที่อาศัยอยู่ในอิตาลีก็เป็นได้
“ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอ”
หญิงสาวมีสีหน้าเศร้าสลดลงเล็กน้อย เธอก้มหน้าอย่างครุ่นคิดก่อนจะเงยหน้ามองเขาอีกครั้งหนึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นคุณเป็นญาติ หรือเพื่อนของฉันคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอีกครั้ง ประกายตาของเธอดูมีความหวังเมื่อทอดมองไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้องพักผู้ป่วย แม้ท่าทางของเขาราวกับมาคุกคามมากกว่าจะมาเยี่ยมอาการป่วย
“ฉันไม่ใช่ญาติหรือพี่ชายของเธอ” คาร์โลหรี่ตาลงมองหน้าอกของหญิงสาวที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถ้าเขาตาไม่ฝาดภายใต้ชุดผู้ป่วยสีขาวแสนบางนั่นปราศจากบราเซียร์ เพราะเขาเห็นตุ่มกลมขนาดกะทัดรัดดันผ้าผืนบางออกมาเมื่อเธอหายใจเข้า
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือ...” คนป่วยหน้าแดงระเรื่อ นวลแก้มสุกปลั่งเป็นสีมะปรางสุก และนั่นทำให้คาร์โลรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูสวยไร้จริตมารยาอย่างผู้หญิงที่เขาเคยพบเจอ ว่าแต่นี่มันเรื่องอะไรทำไมเธอถึงมานั่งถามเขาด้วยคำถามที่ดูไร้อีคิวถึงเพียงนี้
“คุณคือสามีของฉันหรือคะ” คนป่วยกลั้นใจถามออกไปในที่สุด
“จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว!”
คนป่วยสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าจู่ๆ เขาจะตวาดออกมาด้วยเสียงอันดัง เธอทำอะไรผิด เธอก็แค่ถามเขาเท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นคุณคงเป็น...”
“พอเถอะ เลิกเล่นตลกเสียที เธอเป็นใครกันแน่” คาร์โลชักสีหน้า ยกมือขึ้นเสยผมด้วยท่าทางหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่ อยู่ๆ ก็มาทำหน้าเหมือนลูกแมวขี้อ้อนแล้วถามนู่นถามนี่ด้วยน้ำเสียงหวานน่ารักแบบนี้ หรือคิดจะมายั่วเขา!
“ฉะ...ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร” น้ำเสียงสั่นพร่า แววตาเต็มไปด้วยความสับสนฉายชัด แต่คาร์โลก็เลือกที่จะไม่สนใจ แล้วสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวอย่างข่มขู่
“ตลกตายละ! ไหนบอกมาสิว่าเธอไปที่บ้านฉันดึกๆ ดื่นๆ ทำไม” เขาบีบปลายคางเรียวให้แหงนขึ้น ไม่ได้ลงน้ำหนักแรงเท่าใดนักเพราะเห็นว่าที่ศีรษะของหญิงสาวยังมีผ้าพันแผลอยู่
“ฉันไม่รู้ ฉันไปบ้านคุณหรือคะ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเราต้องรู้จักกัน”
“เธออาจรู้จักฉัน แต่ฉันไม่มีทางรู้จักผู้หญิงอย่างเธอแน่!”
หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่ค่อยพอใจกับคำพูดดูหมิ่นของชายหนุ่ม และไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าต้องตะคอกเสียงดังด้วย ทั้งที่ภายในห้องก็มีแค่เธอกับเขาสองคนเท่านั้น พูดธรรมดาเธอก็ได้ยิน เธอไม่ได้หูตึงสักหน่อย หรือว่า...เขาจะหูตึง ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าเธอก็น่าสงสารมาก
“เลิกมองหน้าฉันด้วยสายตาแบบนั้นสักที แล้วบอกมาได้แล้วว่าใครใช้เธอมา เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ถ้าคิดจะมาจับฉันด้วยวิธีนี้ละก็ บอกเลยว่าไม่ได้ผล” เขากอดอกมองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียดหยัน จนเจ้าของใบหน้าหวานร้อนผ่าว
“ฉะ...ฉันไม่คิดจะจับคุณแน่ แต่ฉันไม่รู้จริงๆ” เธอไม่เข้าใจคำถามของเขาแม้แต่อย่างเดียว ตอนนี้แม้แต่ชื่อตัวเองเธอยังจำไม่ได้ แล้วเธอจะตอบคำถามมากมายของเขาได้อย่างไร
“ฉันเกลียดคำว่า ‘ไม่รู้’ เลิกพูดคำนี้สักทีได้มั้ย!”
คนป่วยเหมือนจะชินกับความเจ้าอารมณ์ของอีกฝ่าย เธอไม่ได้สะดุ้งหรือมีท่าทางตกใจอย่างในตอนแรก เธอสบตาเขาด้วยดวงตาใสซื่อก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า
“ฉันไม่ทราบค่ะ”
“ให้ตายเถอะ! เธอกล้ากวนประสาทฉันขนาดนี้เชียวเหรอ เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”
“ฉันไม่รู้ เอ่อ...ฉันไม่ทราบค่ะ”
“โธ่โว้ย!” ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดได้ถึงขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้สติไม่สมประกอบหรือยังไง ถึงได้เปลี่ยนจากคำว่า ‘ไม่รู้’ เป็น ‘ไม่ทราบ’ ได้อย่างหน้าตาเฉย เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์โกรธ แล้วใช้ไม้อ่อนกับหญิงสาวด้วยหวังว่าจะได้ข้อมูลที่มากไปกว่าคำว่า ‘ไม่รู้’ และ ‘ไม่ทราบ’
“บอกมาว่าญาติเธออยู่ไหน ฉันจะติดต่อญาติของเธอให้ แต่ถ้าไม่มีเงินฉันจะจ่ายค่ารักษาทั้งหมดให้เอง แล้วก็รีบไปให้พ้นๆ หน้าฉันซะที ฉันเบื่อหน้าเธอเต็มทนแล้ว!”
“ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
หญิงสาวยังคงยืนยันอีกครั้ง มั่นใจว่าถ้าเธอจำได้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน คงไม่ทนให้ผู้ชายเจ้าอารมณ์คนนี้ตะคอกใส่แบบนี้แน่
“เลิกเล่นลิ้นสักที นี่จะบอกว่าเธอสูญเสียความทรงจำหรือไง มุกตื้นๆ อย่าคิดว่าจะใช้กับฉันได้ผลนะ ไม่มีทาง” คาร์โลหมดความอดทนกับผู้หญิงตรงหน้า ยังไงเขาก็ต้องคาดคั้นให้เธอบอกความจริงให้ได้ ไม่อย่างนั้นเห็นทีจะต้องแจ้งตำรวจ เพราะถึงอย่างไรก็ถือว่าหญิงสาวบุกรุกเข้าไปในที่ดินส่วนตัวของเขาอย่างไม่น่าไว้วางใจ
“เธอสูญเสียความทรงจำจริงๆ ครับคุณคาร์โล” นายแพทย์เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เขาส่งยิ้มให้กับคนไข้สาวก่อนจะเฉลยให้เจ้าพ่อกาสิโนหนุ่มได้กระจ่าง นายแพทย์หยุดอยู่ข้างเตียงก่อนจะซักถามอาการของหญิงสาว ในขณะที่พยาบาลทำการวัดไข้และวัดความดันของหญิงสาวไปด้วย
- Writer
