บทที่3.รอยราคีที่ต้องจำจนวันตาย

1551 Words

“เธอแน่ใจนะว่าจะไม่เปลี่ยนใจทีหลัง...” ภาคินถามย้ำ เขาไม่ใคร่แน่ใจ หากหล่อนบิดพลิ้วขึ้นมาเหมือนกับพี่ชาย เขาจะอารมณ์เสียหนักขึ้น “ค่ะ...” พะแพงเชิดหน้าขึ้น เธอยอมรับความอดสูไว้ เพื่อต่อลมหายใจและทางเลือกให้พะนาย “ดี!!” ชายหนุ่มกระแทกเสียงหนักๆ เขาเดินปึงๆ ออกไปจากบ้าน พร้อมกับตะโกนเสียงลั่น “พาหล่อนไปหากูที่คอนโด กูจะไปอาบน้ำรอ แล้วถ้าหาไอ้พะนายเจอ จับเป็นมัน!! กูอยากเห็นหน้ามันก่อน” ใครจะคิดว่าบ้านเมืองที่มีกฎหมายคุ้มครอง จะมีคนบางคนใช้ศาลเตี้ย ตัดสินด้วยกำลัง เป็นอิทธิพลมืดที่พะแพงเองก็เพิ่งจะเคยเห็น เธอเคยได้ยินแค่เสียงเล่าลือ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้เผชิญหน้ากับมันแบบที่ไม่สามารถเลี่ยงได้... “ครับ” เสียงรับคำแบบพร้อมเพรียง พะแพงทรุดฮวบ เธอร่วงลงไปกองที่พื้น แล้วก็มีผู้ชายหน้าดุเยี่ยมหน้าเข้ามามอง “อย่าลีลา เธอมีเวลาแค่10 นาที อย่าให้ถึงกับต้องลากไป” เป็นคำขู่ที่หญิงสาวสะท้านถึงทรวง... พะแพงสูดลมหายใจลึกๆ ไหนๆ เธอก็ตัดสินใจไปแล้ว ช่วงเวลาเลวร้ายจากนี้ไปต่างหากที่เธอต้องเผชิญหน้าทน ภาคินนั่งหน้าตึง เขาเอ่ยปากถามลูกน้องข้างตัว “ดมกลิ่นไอ้นายไปถึงไหนแล้ววะ?” “ใกล้แล้วครับนาย ก่อนเช้าผมรับประกัน เราต้องควานหามันเจอแน่” เอกภพเลขานุการกึ่งบอดี้การ์ดตอบเสียงทุ้ม “ดีมาก ฉันไม่ผิดหวังเลยที่เรียกนายกลับมาทำงานนี้” ภาคินแค่นยิ้ม เอกภพคือตัวแทนเขา หนุ่มใหญ่ทำงานอยู่ที่นิวยอร์ค เป็นดั่งนอมินี เมื่อภาคินไม่ชอบอากาศเย็น เขาชอบทะเลกับอากาศอุ่นๆ มากกว่า ชายหนุ่มจึงตั้งฐานบัญชาการอยู่ที่เมืองไทย มีนอมินีอย่างเอกภพคอยกินตำแหน่งอยู่ในต่างแดน ทั้งโซนยุโรป หรืออเมริกา...โยธาสตาซ์อินดัสเทรียส!! บริษัทส่งออกพืชผลทางการเกษตรรายใหญ่ ไม่มีใครไม่รู้จักเขา หากเป็นเกษตรกร เมื่อชายหนุ่มแทบจะเป็นเจ้าใหญ่รายเดียวที่กว้านซื้อสินค้าทางการเกษตรทุกชนิด...เขาเที่ยงธรรม...แต่ก็นักเลงพอตัว...ด้วยวัย 35 ปี มือขวาของภาคินคือเอกภพ และที่ทำให้ชายหนุ่มแทบคลั่ง เพราะพะนายถูกชายหนุ่มปลุกปั้น เขาหวังให้หนุ่มรุ่นน้องเป็นดั่งแขนซ้าย แต่...พะนายดันตลบหลังเขา ด้วยการพาหลานสาววัยรุ่นของเขาหนี เป็นการหยามหน้าชายหนุ่ม ในแบบที่เขาอภัยให้ไม่ได้จริงๆ “ครับ...” เอกภพผ่อนลมหายใจ เขาสลดใจแทนพะนาย อนาคตคงดับดิ้น เมื่อเป็นแค่สุนัขข้างทาง แต่ดันหวังเปิดกระป๋องอาหาร นั่นเท่ากับพะนายโง่จัด...วลัยอรเป็นเหมือนไข่ในหิน...หล่อนเป็นดั่งหัวใจของครอบครัวอภิเษศโยธา เพราะหล่อนเป็นหลานสาวคนแรก และคนเดียว...เนื่องจากภาคินยังทำตัวลอยชาย เขายังไม่มีคู่ครอง แถมความคิดนั้น ไม่เคยอยู่ในสมองชายหนุ่ม เขารักอิสระ และเป็นดั่งพญานกเหยี่ยว ที่สอดส่ายสายตาหาเหยื่ออันโอชะ ก่อนจะตะปบกัดกิน และทิ้งซากเน่าๆ ไว้เบื้องหลัง... “อย่าลืม...จับเป็น ฉันยังไม่อยากให้มันตาย...” เขาเว้นโทษตายให้พะนาย เพราะน้องสาวของชายหนุ่มร้องขอ...แลกกับ ‘พรหมจรรย์’ ของหล่อน เป็นผลกำไรที่อยากหัวเราะลั่น!! “สั่งอาหารให้ฉันด้วย หลังอาบน้ำเสร็จฉันคงหิวน่าดู” ภาคินเตรียมพร้อม...อีกไม่เกิน30 นาที หล่อนก็คงมาถึง เขาจะฟาดฟัดหล่อนบนเตียงยันเช้าตรู่ กับช่วงเวลาเกือบ4 ชั่วโมงเต็ม แล้วก็จะปลิดชีพพะนาย...เด็ดลมหายใจของมัน ถีบส่งมันลงนรกด้วยตัวเอง ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ “ครับ...” “เยี่ยม!!” ชายหนุ่มเอนกายพิงเบาะหนังนุ่ม หลุบเปลือกตาลง เพื่อพักสายตา เขาตะเวนหาพะนายไล่ตั้งแต่ภูเก็ต ตามรอยมันมาถึงกรุงเทพฯ และเร็วๆ นี้คงได้ตัวมัน พร้อมกับวลัยอร... ห้องสวีทหรู คอนโดที่ชายหนุ่มซื้อทิ้งไว้ มันถูกตกแต่งสวยงาม มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ด้วยเม็ดเงินก้อนใหญ่ สมฐานะมหาเศรษฐี ภาคินถอดสูท เขาเหวี่ยงเสื้อสูทอาร์มานี่หล่นบนพื้น ไม่ได้ใส่ใจว่าเสื้อสูทตัวนี้จะราคาแพงแค่ไหน ตามด้วยกางเกงผ้าเนื้อนุ่มพอดีตัวยี่ห้อเดียวกัน ที่ถูกสลัดทิ้งแบบไม่ใส่ใจ ขณะนี้บนร่างกายกำยำ มีเพียงอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วเกาะสะโพกสอบอยู่ชิ้นเดียว เขาสลัดกางเกงชั้นในยี่ห้อ Calvin Klein ทิ้งเป็นชิ้นสุดท้าย ก่อนจะก้าวเท้าลงไปในอ่างกุชชี่ ที่มีคนเตรียมพร้อมไว้ให้ น้ำอุ่นกำลังดี แถมยังเต็มไปด้วยฟองนุ่มๆ กลิ่นหอมลอยฟุ้ง ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่ง เขาอิงศีรษะกับขอบอ่างโดยมีผ้าเช็ดตัวขนนุ่มรองรับไว้...ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง ปล่อยให้สายน้ำอุ่นผ่อนคลายความตึงเครียดที่เกิดขึ้น กับ 24 ชั่วโมงที่แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน พะแพงเหลียวซ้ายแลขวา เธอเดินขาสั่นตามกลุ่มชายฉกรรจ์3 นาย เขาต้อนเธอเหมือนกลัวว่าเธอจะหนี หลังช่วยกันปิดห้องเช่าโทรมๆ ของเธอจนแน่นหนาดี ใบหน้าเธอคงตลกสิ้นดี เมื่อตั้งแต่ก้าวเข้ามาในอาคารหลังนี้ มีแต่สิ่งที่ทำให้เธอตื่นตะลึง!! นับตั้งแต่โคมระย้าเหนือล็อบบี้ โคมไฟแชนเดอเลียร์เหนือฝ้าเพดานนั่น เท่าที่รู้ราคา มันเป็นราคาเรือนแสน แต่ที่เห็นนี่เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด...มันหรูระยับเสียจน ราคาแสนคงเอาไม่อยู่ ตามด้วยลิฟต์แก้วโปร่งๆ ที่เหมือนกับยืนอยู่บนอากาศ ในตอนที่ลิฟต์ขยับเคลื่อนที่ พรมหนานุ่มสีแดงชาด...ปูตามทางเดิน...ขนของมันนุ่มมากกว่าที่นอนของพะแพงเสียอีก “ถ้าอยากมีชีวิตรอดออกมาจากห้องเจ้านาย อย่าพยายามทำให้ท่านอารมณ์เสีย” คำเตือนสั้นๆ ก่อนเธอจะถูกผลักเข้ามาในห้อง... ประตูห้องถูกปิดฉับ!! ปิดทางหนีของพะแพงโดยสิ้นเชิง หญิงสาวมองไปรอบๆ ตัว ภายในโออ่า...จนเธอนึกขยาด...ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เพราะกลัวจะทำให้สิ่งของ ของเขาเกิดความเสียหาย เธอคงไม่มีปัญญาชดใช้ เมื่อเวลานี้เธอต้องเก็บทุกบาท ทุกสตางค์ ไว้เพื่อยื้อลมหายใจบิดา พะแพงรวบรวมความกล้า...เธอเดินขาสั่นๆ ไปทรุดนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ที่อลังการไม่แพ้สิ่งของชิ้นอื่นๆ หญิงสาวตัดพ้อโชคชะตาในใจ คนรวยก็รวยเสียจนใช้จ่ายแบบฟุ่มเฟือยได้แบบสบายใจเฉิบ คนเหล่านั้น แทบไม่รู้จักความลำบาก เขาไม่เคยต้องอด เมื่อมีเงินอัดแน่นเต็มกระเป๋า ในขณะที่คนจน ก็จนข้นแค้น แม้แต่เสื้อผ้าห่มกายยังไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว หญิงสาวก้มหน้าลง เธอพยายามนึกถึงใบหน้าพี่ชาย...เพราะหากพะนายเป็นอะไรไป ใครล่ะจะดูแลบิดา เมื่อเธอกำลังจะสละอวัยวะชิ้นหนึ่งให้ท่าน อายุของเธอก็จะสั้นลง...ดังนั้นพะแพงจึงฝากความหวังของเธอ ไว้ที่พี่ชายคนเดียว เขาแข็งแรงและเข้มแข็ง คงทำให้บิดามีบั้นปลายชีวิตที่มีความสุขได้ ส่วนตัวเอง จะเป็นเช่นไร...ก็สุดแล้วแต่โชคชะตาจะบันดาล ภาคินก้าวออกจากอ่างน้ำ เมื่อรู้สึกว่าเวลาผ่านไปพอสมควร เหยื่อสาวเนื้อหวาน ที่รอให้เขาเชือดน่าจะมาถึงแล้ว ชายหนุ่มฉวยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ มาพันกายช่วงล่าง เขาเดินย่ำลงไปบนพื้นพรม กวาดตามองหาหญิงผู้นั้น ก่อนจะกระตุกยิ้มด้วยความสาแก่ใจ เพราะหญิงสาวนั่งสงบอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งกลางห้องโถง... ปลายเท้าเปลือยที่พะแพงมองเห็น เธอกลั้นใจ พยายามทำใจให้สงบ แม้มันจะเป็นการยากยิ่ง ปลายเล็บเท้าของชายหนุ่มถูกทำความสะอาดและตัดแต่งจนได้รูป แสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจตัวเองไม่ใช่น้อย แม้แต่อวัยวะต่ำสุด ชายหนุ่มยังดูแลอย่างดี ชายผ้าเช็ดตัวที่ไหวไปมา ยามที่ชายตรงหน้าขยับเนื้อตัว ยิ่งทำให้พะแพงใจแกว่ง!! ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามอง “เธอจะก้มหน้าหาเศษเงินอีกนานมั้ย?” เสียงแหบห้าวร้องถาม เขาขยับข้อมือแรงๆ เพราะกำลังเช็ดผมเปียกๆ บนศีรษะ พะแพงสะดุ้งโหยง...เธอกำลังรวบรวมความกล้า แม้มันจะมีแค่น้อยนิด แต่มันก็ยังช่วยให้เธอฝืนสู้ตาคมดุของภาคินได้ “เอ่อ...” “ที่ของเธอน่าจะอยู่ตรงนั้นมากกว่านะ” ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่เตียงนอน...เขายิ้มเหยาะเพราะสีหน้าพะแพงสลดลงไปทันใด “ค่ะ ฉันรู้... แต่ขอเวลาฉันนิดได้ไหมคะ?” เธอไม่ได้อ้อนวอน แค่ขอเวลา ผู้หญิงอย่างเธอไม่ชินเรื่องพวกนี้ จู่ๆ จะให้กระโจนขึ้นเตียง แล้วปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มายุ่มย่ามกับเนื้อกับตัว...มันเป็นอะไรที่ฝืนความรู้สึก ดังนั้นจึงอยากขอเวลาทำใจสักหน่อย...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more