“อูยยย ยังไม่ได้หรอกพ่อ ถึงจะดีขึ้น ก็ต้องดูอาการก่อน แพงสัญญาเลย ถ้าพ่อดีขึ้นมากกว่านี้ แพงจะขอหมอพาพ่อกลับบ้านเอง”
“ก็ได้ว่ะ!! ไอ้ลูกสองคนนี่ อยากเสียสตางค์ก็เอา”
คล้ายส่ายใบหน้า เขารู้ดีว่าไม่มีทางกล่อมพะแพงได้ หากเขาไม่หายขาด พะแพงคงไม่มีวันยอมให้กลับ
พี่น้องสองศรีกว่าจะยอมกลับก็ต่อเมื่อหมดเวลาจริงๆ พะแพงสวมกอดบิดา ช่วยประคองคล้ายลงนอน ดูแลความเรียบร้อยของคล้าย อิดเอื้อนอยู่นานกว่าจะยอมกลับ ก็ต่อเมื่อนางพยาบาลสูงวัยมองลอดแว่นด้วยสายตาตำหนิ...
“แพงกลับก่อนนะพ่อ พรุ่งนี้แพงจะรีบมาแต่เช้า พร้อมกับโจ๊กเจ้าประจำ”
หญิงสาวย้ำ เธอโดนพะนายลากออกไปจากห้อง ICU เพราะหากยังยื้ออยู่แบบนี้ คงไม่แคล้วถูกว่ากระทบจากบรรดานางพยาบาลที่ต้องทำหน้าที่ของเขา ญาติจะทำให้พวกหล่อนทำงานไม่สะดวก...
“เล่ามาสิแพง หมอว่าไงบ้าง?”
พะนายวางกุญแจร
