เธอรู้สึกผิดลึกๆ ที่หนีตามผู้ชายมา ก่อนหน้านี้รู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณที่มะปรางช่วยเรื่องนี้ แต่เวลานี้เธอไม่ได้อยากรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายเลย
“พี่กันมีอะไรก็บอกปรางทุกอย่างเลยเหรอ” รันนรินทร์เอ่ยถาม
“ใช่จ้ะ” มะปรางยิ้มเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจเยาะที่เห็นอีกฝ่ายหน้าซีดเผือด
“ทุกเรื่องเลยเหรอ รวมถึง...” รันนรินทร์ยั้งปากตัวเองเอาไว้
“รวมถึงอะไรเหรอ เรื่องบนเตียงหรือเปล่า” มะปรางแกล้งพูดไปแบบนั้นเอง เดาสุ่มมั่วทำให้อีกฝ่ายหวาดระแวง สร้างความร้าวฉานคืองานของเธอ!!!
“นี่พี่กันพูดด้วยเหรอ”
“รันน่ะ พี่กันเขาไม่เล่าหรอก” รันนรินทร์ถอนใจพรืดเมื่อได้ยินแบบนั้น อย่างน้อยกันภัยก็ไม่เล่าเรื่องบนเตียงของเธอกับเขาให้คนนอกฟัง
“ว่าเธอน่ะนอนตัวแข็งทื่อ อุ๊ย! ฉันขอโทษ” มะปรางโกหกคำโต แกล้งหัวเราะเหมือนรับรู้เรื่องนี้จริงๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย แต่คนฟังถึงกับอ้าปากค้าง หน้าแดงสลับซีด
รันนรินทร์ตาโตก่
