“มีสิ ไม่เคยไปเลยเหรอ มาอยู่ตั้งหลายวันแล้วนะ” มะปรางทำหน้าเหมือนเหลือเชื่อปนเยาะที่รันนรินทร์ไม่เคยได้ไปไหนเลย
“ไม่เคย พี่กันไม่อยากให้ไปไหน” เสียงตอบกลับมาจึงห้วนเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย รันนรินทร์นึกเสียใจที่หลงไว้ใจคนตรงหน้า ท่าทางของมะปรางในเวลานี้คือนางมารร้ายดีๆ นี่เอง
“อ๋อ... ลืมไป เธอไปไหนไม่ได้ เดี๋ยวคนของพ่อแม่เธอจะเห็นเข้า เพราะหนีตามผู้ชายมาน่ะนะ” มะปรางแกล้งทำสีหน้าเห็นอกเห็นใจขณะพูด แต่มันจี้ใจดำคนที่รู้สึกไม่สบายใจเหลือเกินที่หนีออกจากบ้านมากับผู้ชายอย่างรันนรินทร์
“มะปราง!!!”
มะปรางไม่คิดสักนิดว่ารันนรินทร์จะยั่วโมโหง่ายขนาดนี้ อีกฝ่ายตรงเข้าตบหน้าฉาดใหญ่ ใบหน้าของมะปรางชาไปทั้งแถบ
“นี่เธอ!!!”
“พูดจาแบบนี้อยากมีเรื่องใช่ไหม” สุดจะทนแล้วจริงๆ รันนรินทร์รู้ตัวเองดีว่าเธอไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆ ถึงจะทำงานบ้านไม่เป็น ทำอะไรไม่เป็นเลย แต่เธอก็ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็
