ไม่นานหญิงสาวก็เดินไปสมทบปิ่นมณีกับทรงวิทย์ที่กำลังยืนรอเธออยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่พร้อมๆ กับใครอีกคน…
“มาทำอะไรตรงนี้! ทำไมไม่เข้าไปทำงานในไร่เหมือนคนอื่นๆ” อธิปเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าเสียงแข็ง ความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อเช้าหลงจากที่ตื่นนอนมาแล้วพบว่าเธอแอบหนีออกมายังคงอยู่ และคงไม่มีทางที่มันจะหายไปได้ง่ายๆ ด้วยจนกว่าเขาจะได้เอาคืน
“ปิ่นเป็นคนเรียกยัยตามาที่นี่เองค่ะ พวกเราจะเข้าเมืองไปซื้อของกันไม่ใช่เหรอคะ ก็น่าจะมีเด็กถือของไปด้วยสักคน” ปิ่นมณีเป็นคนเฉลยให้ก่อนจะจ้องมองวาสิตาด้วยสายตาเหยียดหยาม ไม่ว่าจะชุดที่เก่าจนสีซีตหรือแม้แต่หน้าตาที่มอมแมมจนดูไม่ได้ก็ยิ่งทำให้เธออยากจะพาแม่ตัวดีเข้าเมืองให้ได้อับอายเล่นเหมือนที่ชอบทำอยู่บ่อยๆ
“พี่กับไอ้วิทย์ก็ไปด้วยจะต้องให้คนอื่นไปอีกทำไมกันยัยปิ่น” อธิปเอ่ยขึ้นพร้อมจ้องมองข้อเท้าของวาสิตาชั่วครู่ ขาเจ็บแบบนั้นจะให้ไปเดินไกลๆ แถมยังต้
