“สำออยเอาอะไรอีก! หรืออยากจะนั่งอยู่อย่างนี้มันทั้งคืน!” คนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรตวาดกันเหมือนที่ชอบทำ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นข้อเท้าที่เริ่มบวมเป้งของเธอเข้าในนาทีต่อมา อธิปพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนั่งอีกครั้งเพื่อมองดูมันให้ชัดๆ อีกหน่อย
“ข้อเท้าเธอเป็นอะไร!”
“สงสัยมันจะพลิกตอนที่ตาสะดุดหกล้มค่ะ” วาสิตาตอบทั้งๆ ที่ยังก้มหน้านิ่งเพราะกลัวเขาจะเอ่ยปากดุอะไรออกมาอีกหน
“ซู้มซ้ามไม่มีใครเกิน! ยกมือขึ้นคล้องคอฉันเอาไว้!” แม้จะงงกับคำสั่งแต่หญิงสาวก็ยอมทำตามแต่โดยดีก่อนเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจเมื่ออีกคนอุ้มเธอขึ้นแนบอกก่อนจะพาเดินออกจากห้องน้ำทั้งๆ ที่เนื้อตัวของเขามีเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยพันเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น
อธิปค่อยๆ วางร่างคนเจ็บขาที่เงียบไปแล้วลงบนเตียงที่นอกจากเขาและน้องสาวแล้วไม่เคยมีใครได้รับอนุญาตให้สัมผัสมันมาก่อนอย่างอ่อนโยนเมื่อมาถึง ก่อนเขาจะผละตัวออกไปสวมเ
