ตอนที่ 8
908 Words
“ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้างลูก ทำงานหนักไปหรือเปล่า ดูเหมือนลูกชายแม่จะผอมลงนะแม่ว่า มาทั้งทีกินเยอะ ๆ เลยนะลูก” คนเป็นแม่รีบตักอาหารให้ลูกชายของเธอทานเยอะ ๆ ด้วยดีใจที่ได้เห็นลูกครั้งแรกในรอบเดือนจึงอยากดูแลเอาใจเป็นพิเศษ
“ผอมอะไรครับ ผมก็ตัวเท่าเดิม ผมทานข้าวครบทุกมื้อนะครับแม่ ที่กองถ่ายเลี้ยงอาหารดีมาก แต่ผมอาจจะทำงานเยอะไปหน่อยเลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลตัวเอง” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม เพราะไม่อยากให้คนเป็นแม่ต้องกังวล
“ปีหน้าลูกรับงานในวงการบันเทิงให้น้อยลงได้แล้ว พ่อจะให้ลูกมาช่วยงานในบริษัท เตรียมตัวได้แล้วนะลูก เพราะพ่ออยากพักแล้ว พ่อจะได้มีเวลาพาแม่ของลูกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา” คำกล่าวของบิดาทำให้ชายหนุ่มหนึ่งเดียวบนโต๊ะอาหารมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย แต่เขาก็ทำได้เพียงตอบรับกลับไปสั้น ๆ
“ครับพ่อ”
“อย่าไปกดดันลูกมากเลยค่ะคุณ ให้ลูกได้มีความสุขกับการเป็นดาราไปก่อนเถอะถ้าลูกชอบ” แม่ของเขารีบปรามเอาไว้ด้วยความที่รักและเป็นห่วงลูกมาก เธอย่อมรู้ดีว่าลูกชอบหรือไม่ชอบสิ่งใด
“สักวันลูกของเราก็ต้องมาเป็นประธานบริษัทต่อจากพ่อ อะไรที่เคลียร์ได้ก็ทำ แล้วถ้าไม่จำเป็นอย่ารับงานเพิ่มนะลูก จะได้มีเวลาเข้ามาเรียนรู้งาน พ่อจะได้สบายใจ”
“ครับคุณพ่อ แต่ผมยังติดสัญญากับบริษัทและพรีเซนเตอร์อีกหลายตัวอยู่ แต่ผมจะหาเวลาเข้าบริษัทบ่อยขึ้นนะครับ คุณพ่อไม่ต้องกังวล คุณพ่อยังแข็งแรงทำรอผมก่อนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มอธิบายให้คนเป็นพ่อฟังพร้อมรอยยิ้ม
“ว่าแต่ตอนนี้ลูกแม่มีคนที่มองอยู่หรือแอบชอบบ้างไหมลูก”
แม้ว่าจะเป็นคำถามสบาย ๆ จากริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีนู้ดของคนเป็นแม่ ทว่ากลับทำให้เขารู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที ยิ่งพ่อและแม่มองมาที่เขาเพื่อรอคอยคำตอบเขาก็ยิ่งต้องรีบตอบออกไปเหมือนกับเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอย่างหนึ่ง
“คือ... ตอนนี้ผมยังไม่มีครับ แต่แฟนเก่าติดต่อมา ไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากผมกันแน่”
“แม่มองว่าเธอคนนั้นคงไม่ได้หวังดีกับลูกแน่นอน ครั้งก่อนก็ทำร้ายจิตใจลูกเสียไม่มีชิ้นดีขนาดนั้น...แม่ไม่สนับสนุนให้กลับไปคบนะ” เขาพยักหน้ารับสิ่งที่แม่ของเขาบอกเพราะเห็นด้วยเช่นเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นคุณแม่จะถามเรื่องคนที่ชอบขึ้นมาเพื่ออะไร...คงไม่ได้จะพาเขาไปดูตัวผู้หญิงหรอกใช่ไหม
“ทำไมแม่ถึงถามเรื่องผู้หญิงกับผมล่ะครับ” คนที่กลั้นความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่เอ่ยถามออกไป
“แม่อยากแนะนำลูกกับลูกสาวของเพื่อนแม่น่ะจ้ะ ลูกเคยเจอเธอแล้วตอนเป็นเด็ก” ชายหนุ่มมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย
“ใครเหรอครับ ผมอาจจะลืมไปแล้วก็ได้...”
“หนูเอ๋ยไงลูก ลูกสาวเพื่อนสนิทแม่ ลูกจำเธอได้ไหมเด็กผู้หญิงที่แม่เคยพาลูกไปเจอ”
“อ๋อ ครับ”
“หนูเอ๋ยเป็นเด็กดี งานบ้านงานเรือนก็เก่ง แถมโตมาหน้าตาสวยเชียวล่ะ” ฝนทิพย์พูดเชียร์อย่างออกหน้าออกตาเพราะอยากให้ลูกชายได้ลงเอยกับลูกสาวเพื่อนสนิท
ปภังกรมีสีหน้าครุ่นคิดขณะทานอาหารจนหมดจาน พ่อแม่ลูกรับประทานอาหารเสร็จในเวลาไล่เลี่ยกันดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ต่อ เขารวบช้อนในจานให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นเอ่ยลาพ่อกับแม่ของเขาทันทีก่อนที่จะถูกชวนคุยเรื่องจับคู่กับผู้หญิงคนนั้น ใช่เขาจำเธอได้ และใช่เขาไม่ได้ชอบเธอ แต่เขาไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ เพราะไม่อยากให้แม่ของเขาไม่สบายใจ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”
“ขับรถดี ๆ นะลูก ว่าง ๆ ก็แวะมาหาพ่อกับแม่บ้าง แม่จะทำอาหารอร่อยให้ทานอีก” ฝนทิพย์เอ่ยขึ้นมา ร่างสูงตรงเข้ากอดแม่ของเขาอีกครั้งแล้วไหว้ลาพวกท่านทั้งสองก่อนจะเดินลงไปขึ้นรถตัวเอง แล้วขับกลับไปยังคอนโดส่วนตัว
คล้อยหลังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของบ้านซึ่งจู่ ๆ ก็รีบกลับที่พักส่วนตัว อำนาจ กิตติภัทรก็วางมือลงบนไหล่ของภรรยาแล้วเอ่ยเตือนเธอไว้
“อย่าไปเร่งรัดลูกนักเลย ปล่อยให้เขาได้หาคนที่ใช่ดูก่อนดีไหม”
“แต่ถ้าเขาไปเจอคนไม่ดีขึ้นมานี่แย่เลยนะคะคุณ ฉันว่าหนูคนนี้แหละเหมาะสมที่สุดแล้ว” เธอหันมาตอบสามีด้วยรอยยิ้ม ความหวังดีของพ่อแม่อาจจะขัดใจลูกไปบ้าง แต่มันก็ดีกว่าปล่อยให้ลูกต้องถูกผู้หญิงไม่ดีทำร้ายจิตใจซ้ำ ๆ ฝนทิพย์คิดและตัดสินใจอย่างดีแล้ว
และเธอก็จำคำฝากฝังของเพื่อนสนิทก่อนเสียชีวิตได้ดีด้วย
- Writer
