Concubine's Cursed Blood

9 KAIZEN'S POV

Awareness has proved to be a weakness. Hindi ko maaaring malaman kung ano talaga itong nararamdaman ko dahil alam kong mangangahulugan lamang iyon ng isang kahinaan. I also know that memory limitations become significant.

Kailangan ko magkaroon ng pader o limitasyon pagdating sa aking alaala sapagkat oras na hinayaan ko ang sarili kong mag-isip ng mga kung ano-ano ay patuloy iyon sa pagpapaalala sa kung gaano kasarap ang labi ng dalaga na dumadampi sa aking bibig na naghahatid ng kakaibang init.

Memories are dangerous things. You turn them over and over, until you know every touch and corner. At hindi ko alam kung bakit hindi ko mabura sa isip ko ang ideyang kay lambot ng mga labi ng dalaga at kung gaano kasarap itong halikan.

I looked into my own darkness. I knew what it was to be trapped, and to watch ruination. Hindi ako tanga para hindi maisip ang mga nangyari noon sa aking ama. Alam ko sa sarili ko na dahan dahan itong kinain ng sarili nitong kasakiman at mga maling gawain.

Kaya ayaw ko sanang mahulog sa patibong kung saan hindi na ako makalabas.

Si Luisa ay parang patibong na hindi ko kayang takasan. Isa itong patibong na oras na patulan ko ay mahuhulog at mahuhulog ako sa parehong tadhana ng aking ama.

Alam kong ayaw ng dalaga sa akin at alam ko rin na may nakatadhana sa akim kaya ang kaisipan na hahayaan ko ang sarili kong magpakabaliw para kay Luisa ay hind talaga dapat.

Each day the memories weigh a little heavier. Each day they drag me down that bit further. Lahat ng mga karanasan ko ay nagsasabi sa akin na hindi dapat ako magkamali.

Parang tinahi ko ang mga iyon. Isang nag-iisang tali na siyang magbibigkis at magtatali sa pagkatao ko ngayon. Alam kong ako lang ang makakapag-isip kung ano talaga ang dapat kong gawin. Pero ngayon hirap na hirap akong mag-isip ng tama.

I hardly know Luisa but I want her, with unreasonable ferocity. Like a sickness, like the need for water. Like a wolf to his mate, I am laid low by irresistible longing. Hindi ko mapigilan ang kagustuhan kong angkinin ito.

Sa aking ala-ala ay pilit kong inaalala ang mukha ng dalaga. I study the light on her face, beneath the glow-bulbs of the Castle, beneath the trees. I envy those patches of sunlight, sliding over her hair, moving unopposed the length of her body, across her cheekbones. I remember everything. Lahat ng iyon nagbibigay sa akin ng kakaibang ligaya.

I recall the pattern of her breath. Bawat buga ng mainit nitong hininga ay nakakaakit. I remember a single bead of sweat and the slow roll of it ni hindi ko nga napansin na pati pala ang pawis nito ay inoobserbahan ko na rin, lalo na kung paano iyon bumaba sa lalamunan nito at sa leeg nito.

I’ve killed men and forgotten them. Pero ang bawat bagay tungkol kay Luisa ay hindi ko nakakalimutan and that drop of sweat is a diamond in my mind’s eye na halos ayaw ko rin kalimunta ang maliit na detalyeng iyon.

“My king.”

Damn her voice. Napakalumanay no'n at parang musika sa aking pandinig.

I always thought that maybe her voice is a melody that can put away the loud voice within my head. Dahil sa kaniya nawawala ang lahat ng pagdadalawang isip na meron sa aking isip.

At ang mga salita ko ay nakukulong na lamang sa aking bibig. She makes me feel like I am fourteen, more boy than man. Para bang bumalik ako sa pagbibinata na nagkaroon ng isang dalagang pinupusuan sa kauna-unahang pagkakataon.

I want her beyond reason. I need to own, consume, worship and devour her.

What I’ve made of her in my mind cannot live in flesh. She’s just a person, just a girl, but she stands at the door to an old world.

she can come through, and maybe bring with her a scent of it, a taste of that lost warmth. Para bang siya na lamang ang tanging nakikita kong tao na may kayang magparamdam sa akin ng lahat ng klase ng emosyon.

These feelings are too fierce to last. They can only burn, making us ash and char, nakakapugtong init ang tumutulay sa aking katawan at alam ko na kapag patuloy ko itong nakakasama ay masusunog ako sa sobrang ligayang nararamdaman ko.

I see her in dreams. I speak her name to the wind, but the wind takes my words. It takes me too hindi ko napansin na sa aking pag-iisip tungkol dito ay dinala na ako ng aking mga paa patungo sa babaeng kinakailangan ko. Wala na akong pakealam kung galit pa rin ito sa akin. Wala akong pakealam kung ipagtulakan niya ako. Pero ang gusto ko lamang ay ang makita ito at tuluyang mawala ang kung anong pumupuno sa loob ng aking isip at dibdib.

Alam kong hindi niya ako mapapatawad sa mga ginawa ko. At alam ko rin na may nakatakdang lalaki para rito pero hindi ko ata kakayanin na makita ito kasama ang nakatakda para rito o sabihin na nating ibang lalaki. Kanina pa nga lang ay hindi ko na mapigilan sarili ko paano pa kaya hindi lang basta ngiti ang gagawin nito?

Gusto kong isipin na dahil nangungulila lang ako sa aking mate pero tang'na hindi pala.

Hindi ko alam kung ano ito pero ang tanging makakasagot lang nito ay ako mismo. Oras na mahanap ko ang mate ko ay doon ko papatunayan kung ano ba talaga itong nararamdaman ko.

“Victoria...” bulong ko at hindi ko akalain na ang kaninang iniisip ko lang ay nasa harap ko na pala na may gulat ang mga mata. Hindi ito makapaniwala na nasa harap niya ako ngayon at pinagmamasdan siya ng puno ng pangungulila.

"What are you doing here? You climbed up on my window? Hindi ka na ba talaga nag-iisip? You are a king and what the hell is the problem? Bakit kailangan mo pang pumunta rito?" She gritted her teeth in angered but I don't care. Wala na akong pakealam dahil lahat ng kung anong meron ito ngayon ay lubhang nakakaakit at tinatawag ako.