ไร่แสงจันทร์ ฉันนั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับน้าแสงจันทร์แล้วก็คุณสินพร้อมหน้ากัน 3 คน น้าแสงให้คุณสินมาชวนฉันมาทานข้าวหลายครั้งแล้วแต่ฉันก็ปฎิเสธไป เพราะติดงานด้วยแล้วอีกอย่างใจจริงๆฉันก็ไม่ค่อยอยากมาที่ไร่ มันรู้สึกผิดในใจที่ต้องทำดีแกล้งโกหกน้าแสงจันทร์ว่าฉันรู้สึกดีกับลูกชายเธอ แต่จริงๆแล้วฉันเข้ามาเพื่อมาแก้แค้นลูกชายของเธอแทนพี่ชายฉันต่างหาก
“หนูมนมาอยู่ที่นี่ตั้ง 2 ปี พ่อกับแม่คงคิดถึงกันแย่...?”
“มนอยู่กับแม่ 2 คนนะคะ พ่อมนเสียไปตั้งหลายปีแล้ว...”
“หรอจ๊ะ...? แบบนี้ก็เหงาแย่เลย”
“ตอนแรกมนมีพี่ชายอยู่ด้วยอีกคนหนึ่งค่ะ แต่ว่าเขาเสียไปเมื่อปีที่แล้ว...”
ฉันหันไปเหล่ตามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างรู้สึกโกรธจัด เพราะเขาไงที่เป็นตัวต้นเหตุ
“ตั้งแต่ที่พ่อเสียไปมนก็มีแม่แล้วก็พี่ชายที่เหลืออยู่แค่ 2 คน มนกับพี่ชายเราเป็นคนละแม่กันแต่มนก็รักพี่ชายของมนมาก เพราะเขาเป็นคนดีแล้วก็มีแต่คนรักเขา
