2 เดือนผ่านไป เวลา 6 โมงเย็น
วันนี้ผมมารับคุณมนไปทานข้าวเย็นที่ไร่แสงจันทร์ เพราะแม่ผมอยากเจอเธอบวกกับที่ผมเองก็อยากมารับเธอไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านด้วย 2 เดือนมานี่ผมเทียวมาหาเธอเกือบทุกวัน ผมก็เริ่มมั่นใจมากขึ้นว่าผมไม่ใช่แค่ชอบเธอ แต่ผมรักเธอไปแล้วแต่เธอกลับบอกว่าเธอไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกับผม
“หนูมนมาแล้วหรอจ๊ะ...น้าดีใจนะที่หนูมนมาที่ไร่แสงจันทร์อีก...”
“คุณน้าอุตส่าห์ชวนมนมาทานข้าว มนจะกล้าขัดได้ยังไงละคะ...”
“นี่น้าให้ตาสินไปชวนหนูมนตั้งหลายครั้งแล้ว หนูมนเพิ่งจะมีเวลาให้น้า ดีนะไม่ปล่อยให้น้ารอเก้อ...”
“เอ่อ...มนขอโทษนะคะ ช่วงที่ผ่านมามนไม่ว่างจริงๆนะคะ”
“น้าล้อเล่นจ๊ะ น้ารู้ว่าหนูมนงานยุ่ง แต่นี่ก็ยังปลีกเวลามาทานข้าวกับน้า ขอบใจนะจ๊ะ”
ผมยืนยิ้มมองดูทั้งคู่คุยกันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แม่ผมรู้ว่าผมชอบเธอถึงได้พยายามชวนเธอมาทานข้าวบ่อยๆ ถ้าแม่อยากได้เธอเป็นสะใภ้ก็ต้องช่วยผม
