BAD KING พันธนาการรัก 20+

ตอนที่ 09 ไม่มีทางรอด NC+++

EP09

.

.

.

-อายแคร์-

สิ้นเสียงพูดร่างกายฉันก็ถูกกระแทกลงมาอีกครั้งแรงจากเอวหนาไม่มีว่าท่าทีว่าจะลดละ ดีไวน์มอบความป่าเถื่อนเข้าร่างฉันอย่างเอาแต่ใจ เขาบอกคิดถึงยังไม่หายมันเป็นคำพูดที่ชวนหวั่นไหวแต่ฉันกลับรู้สึกไม่ต้องการมันมากกว่า

"อึก…อ๊ะ!!!" ฉันฟุบหน้าเข้ากับหมอนใบโตแล้วจิกเล็บลงบนผ้าปูอีกครั้ง การถูกรุกรานจากข้างหลังยิ่งทำให้ความยาวมันถลำลึกลงมาทำเอาฉันแทบสติแตกในโซนประสาทได้ยินเพียงเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังกึกก้อง

"…" เสียงครวญครางจากคนบนร่างดังขึ้นมาเป็นระยะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตาบ้านี้มันเสียวขนาดนั้นทั้งที่ตรงนั้นของฉันปวดหน่วงไปหมด ฉันปล่อยให้ร่างกายถูกกระแทกกระทั้นอยู่แบบนั้นเพราะขัดขืนไม่ได้ พลันความร้อนจากปลายลิ้นเปียกก็แตะลงที่ใบหู

ดีไวน์ลากมันลงมาจนถึงราดไหล่แล้วดูดเนื้อเนียนฝากรอยเอาไว้ด้วยท่าทีมูมมามในตอนที่ร่างกายของสองเรากำลังโยกย้ายข้บเคลื่อนภายในห้องมืดที่มีเพียงเเสงสลัว

พอฝากรอยแดงเอาไว้จนพอใจปากหนาก็ลากลงมาตามท้ายทอยใช้ฟันแหลมขูดตามแผ่นหลังเนียนทำเอาอาการปวดแสบเข้าเล่นงาน ฉันจึงใช้ปากงับที่หมอนระงับความปวดร้าวเอาไว้แล้วกรีดร้องอัดหมอนออกมา

"อื้อออ!" ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจกับท่าทางของฉันเลยสักนิดเหมือนจะสะใจมากกว่าที่เห็นฉันทรมาน เอวหนาเร่งจังหวะถี่ยิบพร้อมกับเปลี่ยนเป็นดูดตามแผ่นหลัง

เขาใช้มือฟาดลงที่แก้มก้นซํ้ารอยเก่าแล้วถอนหายใจออกมาหนักหน่วง ฉันอดกลั้นความจุกเสียวและความแสบจากแผลบริเวณร่างกายจิกเท้าเข้าหากันมือสั่นเทาปากก็กัดหมอนเอาไว้

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!

"อ๊า…ดะ…ดีไวน์ เบาหน่อย" ความอดทนมันหมดลงปากผละออกจากหมอนแล้วร้องขอออกไปสุดเสียง ทว่าคำขอร้องกลับกลายเป็นกระตุ้นให้เขาตอกอัดเพิ่มความรุนแรงให้ฉันมากกว่าเดิม

ท่อนแขนกำยำช้อนเข้าใต้หน้าท้องแบนราบแล้วกระชากร่างฉันให้อยู่ในท่าคลานก่อนจะจับเข่าถ่างออกแล้วเด้งตัวเข้าใส่ จังหวะนั้นทำให้ฉันต้องเชิดหน้าขึ้นเผลอกัดปากตัวเองลงอย่างแรงทำให้เลือดจากแผลเก่าไหลซึมออกมา

"อ๊า~" เสียงแหบครวญครางออกมา มือหนาเลื่อนขึ้นมาจับศีรษะแล้วออกแรงดึงเขากระแทกมันอยู่แบบนั้นจนลมหายใจของฉันเริ่มรวยริน

ผ่านไปสองชั่วโมงเกือบเช้าของอีกวันฉันก็ทิ้งร่างกายฟุบลงกับพื้นพรหมสภาพยับเยิน พร้อมกับร่างของดีไวน์ที่ดึงแก่นกายออกเอนหลังพิงกับผนังห้อง เสียงหายใจเหนื่อยหอบของเรายังคงดังขึ้นมาไม่หยุดหลังจากจบรอบสุดท้ายไปหมาดๆ

ความรู้สึกแรกตอนนี้คือร่างกายมันอ่อนล้าไปหมด แสบแผลจากหลังและหน้าท้อง ตรงกลีบปากบวมเจ่อไหนจะตรงน้องสาวที่กำลังเร่งเร้าปลดปล่อยคาบสีขาวขุ่นออกมาทุกหยาดหยุด

ใช่…ไอ้บ้านั้นมันปล่อยใน ปล่อยในทุกรอบจนฉันต้องแบกความหวาดกลัวเอาไว้คนเดียว ถ้าท้องขึ้นมาละก็คงเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตแล้ว คิดได้แบบนั้นจึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดควานขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมเอาไว้ลวกๆในขณะที่ดีไวน์กำลังนั่งเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าต่อตา

"ยาคุม ฉะ…ฉันต้องการยาคุม" นํ้าเสียงติดขัดเอ่ยขอออกไปแรงแทบจะอ้าปากพูดก็แทบจะไม่มีถูกเอาแค่ครึ่งชั่วโมงก็เพลียจัดอยู่แล้วแต่นายนี้ทำสถิติชีวิตฉันได้ด้วยการเอาสองชั่วโมงกว่าได้ยังไง ไอ้บัดซบ…

ดีไวน์ปรายตามองฉันเพียงเล็กน้อยแล้วเสยผมเปียกชุ่มขึ้นไม่ใส่ใจนัก ร่างหนาเหยียดกายลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ้เขาไม่ได้สนใจแล้วหยิบกุญแจมือขึ้นมาล็อกฉันเอาไว้เหมือนเดิมแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความเงียบ

"เดี๋ยว…"

ปั้ง!

ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยเรียกเอาไว้เขาก็เดินพ้นขอบประตูออกไปแล้วปิดเสียงดัง ฉันจึงเอนหลังกลับมาพิงกับเตียงเหล็กแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า มันเวรกรรมอะไรของฉันกันที่ต้องกลับมาเจอเขาอีก…

เช้าของอีกวัน…

เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาในห้องทำให้อายแคร์ที่หลับใหลจากอาการเหนื่อยล้ามาหลายชั่วโมงลืมตาขึ้นมองไปที่ร่างของดีไวน์ เธอขยับตัวหนีด้วยอาการตื่นกลัวเล็กน้อย

ใบหน้าซีดไร้เรี่ยวแรง ผมเผ้าไม่เป็นทรงจนน่ารังเกียจ ดวงตาบวมจากการร้องไห้เป็นฝ่ายหลบสายตาเรียบนิ่งคู่นั้น ดีไวน์จึงย่อตัวลงแล้วช้อนคางมนขึ้นเธออยากสะบัดออกหากแต่ไร้เรี่ยวแรง

"ตำรวจมา" เสียงนิ่งเอ่ยบอกแล้วมองออกไปยังนอกบ้านพลันโซนประสาทของอายแคร์ก็รับรู้ได้ว่ามีเสียงจากรถเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอแอบดีใจไม่น้อยที่ต้นน้ำแจ้งตำรวจเอาไว้และตามมาบ้านของดีไวน์ถูก

"นาย…ก็ปล่อยฉันไปสิ แล้วฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับตำรวจ" เธอยื่นข้อเสนอออกไปทั้งที่รู้ว่าเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้น้อยมาก ดีไวน์ที่ได้ยินคำพูดของเธอคลี่ยิ้มออกมาชวนขนลุกปลายนิ้วแกร่งบดขยี้กลีบปากบางแล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ

"ไม่มีทาง" เพียงเท่านั้นความหวังอายแคร์ก็พังทลายลงมาจนหมดสิ้น ดีไวน์ไม่มีทางปล่อยเธอเรื่องนี้หญิงสาวรู้ดีแต่ก็อยากมีความหวังให้ตนเองบ้าง เธอจะไม่ลดละความพยายามที่จะไปจากผู้ชายคนนี้เด็ดขาด

พอกระซิบบอกคนตัวเล็กเสร็จชายหนุ่มก็ผละใบหน้าออกมา กดนิ้วทับรอยแผลบนกลีบปากจนใบหน้าซีดเผือดเบ้ แจ้งตำรวจมางั้นหรอแล้วคิดว่าเขาจะปล่อยเธอมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ไม่ใช่ว่ากลัวอายแคร์หนีไปอีกแต่เขาแค่ไม่อยากห่างเธอก็แค่นั้น

"นายจะยอมถูกจับข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายร่างกายอย่างนั้นหรอ" เธอถามออกไปยังมีความหวังอยู่ลึกๆในใจบ้าง

"บอกตำรวจไป…"

"…"

"ว่าเราเป็นอะไรกัน"

"ดีไวน์…" เพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคมันทำให้เธอเข้าใจความหมายดี ดีไวน์ต้องการให้เธอเป็นคนบอกตำรวจว่าทั้งสองเป็นแฟนกันและยืนยันว่าดีไวน์ไม่ได้ทำอะไรอย่างงั้นหรอ?

"รู้ใช่ไหม ว่าไม่พูดจะโดนอะไร" อายแคร์ไม่มีทางเลือกร่างกายเธอถูกกระชากขึ้น ดีไวน์พาเธอมาห้องนอนของตนเองแล้วพาคนตัวเล็กกดลงไปในอ่าง มือหนาคว้าฝักบัวขึ้นมาแล้วฉีดใส่คนตัวเล็ก

"ดีไวน์…หยุด" อายแคร์ขดตัวเข้าหากันแล้วยกมือขึ้นป้องสายนํ้ารุนแรงที่กระทบผิวกายตัวเอง ตอนนี้เธอไร้สิ้นความหวังสิ่งเดียวที่ทำได้คือต้องบอกตำรวจออกไปอย่างที่ดีไวน์ต้องการ

หากไม่พูดคงโดนมากกว่าเมื่อคืนซึ่งเธอรับมันไม่ไหวแล้ว

มันทรมานเหลือเกิน…

"เข้าใจใช่ไหม" ชายหนุ่มคาดคั้นเอาคำตอบ ปลายท้าวยกเหยียบขอบอ่างแล้วจับไหล่มนพลิกร่างกลับมาแล้วฉีดสายนํ้าใส่แผลจากรอยฟัน

"ขะ…เข้าใจแล้วดีไวน์ นายหยุดสักที อึก" จากแผลที่ใกล้ปิดสนิทพอถูกกระทบรุนแรงมันก็ฉีกขาดทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามสายนํ้า พอได้ยินคำตอบพอใจเขาจึงหยุดแล้วทิ้งฝักบัวลงด้วยความรุนแรง

"ดี" เขายกยิ้มมุมปากแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป อายแคร์พยายามระงับความหวาดกลัวของตนเองเอาไว้แล้วรีบจัดการตัวเองให้เสร็จด้วยความทุกข์ทรมาน หลังจากจัดการเรียบร้อยเธอก็เดินกุมหน้าท้องออกมาหาคนตัวโตที่นั่งพิงหัวเตียงรอ

"ตามมา" เมื่อเห็นร่างของอายแคร์เดินออกมาจากห้องเขาก็เอ่ยบอกแล้วเดินนำไปยังหน้าบ้านที่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจยืนรออยู่เพราะได้ถูกแจ้งจากต้นน้ำว่าเพื่อนเธอถูกลักพาตัว

ดีไวน์สอดมือเข้าใต้เอวขอดส่งสายตาให้เธอบอกในสิ่งที่ตนเองต้องการแก่ตำรวจออกไป อายแคร์ที่ไม่มีทางเลือกจึงเดินเข้าไปประจันหน้าพยายามไม่ให้ตัวเองแสดงอาการเจ็บปวดออกมา

"คุณตำรวจมีเรื่องอะไรรึป่าวคะ"

"มีคนแจ้งมาว่าคุณถูกลักพาตัว ทางเราจึงตรวจสอบเบาะแสได้ที่บ้านหลังนี้ครับ"

"คงมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยค่ะ เราเป็นแฟนกันพอดีมีเรื่องทะเลาะรุนเเรงแต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วค่ะ แล้วคนที่โทรบอกคือเพื่อนของฉันเองเธอคงเป็นห่วง"

"แน่ใจใช่ไหมครับว่าไม่ใช่การบังคับขืนใจ" คำถามของคุณตำรวจทำให้อายแคร์อยากจะตอบความจริงออกไปทว่าแรงจากมือหนาก็จิกลงเป็นการข่มขู่ แล้วแบบนี้เธอจะกล้าพูดออกไปได้ยังไงกัน

"ไม่ใช่ค่ะ ทุกอย่างคือการเข้าใจผิด…"

"งั้นต้องขอโทษที่รบกวนเวลาด้วยนะครับ" หลังจากที่รับหน้ากับตำรวจเสร็จร่างของอายแคร์ก็ถูกลากเข้ามาในบ้าน ดีไวน์กดร่างเธอนั่งลงบนโซฟาแล้วเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา

มือหนาจัดการถอดชุดส่ายเดี่ยวออกจากไหล่มนทั้งสองข้างแล้วเริ่มทำแผลให้เธอโดยไม่ปริปากพูดอะไร อายแคร์ได้แต่นั่งนิ่งเธอเพ่งสายตามองตัวเองผ่านเงากระจกแล้วยื่นมือขึ้นถอดหมวกพอเห็นสภาพผมของตนเองใบหน้าก็เจื่อนลง ไม่เหลือแล้ว เธอไม่เหลืออะไรให้ใช้หาเงินอีกแล้วในเมื่อร่างกายมันเป็นแบบนี้…

"นายไม่ควรทำแบบนี้กับฉัน"

"แบบไหน"

"นายทำลายร่างกายฉันจนไม่เหลืออะไรแล้ว นายไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้ร่างกายหาเงิน ฉันต้องถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา แล้วต่อไปนี้ฉันจะอยู่ยังไง..." กว่าจะรอให้ผมยาวให้ร่างกายแผลจางมันคงใช้เวลามาก ไหนจะรอยสักบนหน้าท้องเธออีก

"มาอยู่กับฉันสิ" สิ้นเสียงพูดปากร้อนก็ประทับลงบนแผ่นหลังเนียน นั้นเเหละจุดประสงค์ที่เขาต้องการ

"แต่ฉันไม่อยากอยู่กับนาย"

"ไม่อยู่ก็ตาย เลือกเอา"

.

.

.

มันมีทางไหนรอดบ้างนะ55555555555555555555

แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่าาาา❤️