5 เดือนผ่านไป
ภายในอพาร์เมนท์ของดาริกา
ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังติดต่อกันโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเกิดขึ้นในเวลากลางดึก เวลาซึ่งทุกคนต่างต้องหลับใหลเอาแรงเพื่อลุกขึ้นสู้กับชีวิตที่จะมาเยือนในเช้าวันใหม่
“ยายดา!นี่พี่เองนะเปิดประตูให้พี่หน่อย... ยายดา!”เสียงเรียกอยู่หน้าห้องของธนิกาฝาแฝดคนพี่ดังกึกก้อง
เสียงกุกกักดังอยู่ภายในห้องคล้ายคนกำลังเดินมาที่ประตู ก่อนจะเห็นแสงไฟสาดส่องลอดผ่านประตูออกมาแสดงว่าคนข้างในรู้สึกตัวแล้ว เพียงไม่นานประตูห้องก็เปิดออกจากคนข้างใน
“นี่มันอะไรกันนิ!ดึกดื่นป่านนี้แล้วมาเคาะประตูรัวๆ แบบนี้ ข้างห้องเค้าเป็นแม่ลูกอ่อนเดี๋ยวก็โผล่ออกมาเล่นงานฉันตาย แล้วนี่ลมอะไรถึงหอบเธอมาหาฉันไหนว่าไปอยู่กับแฟนเจ้าพ่อปารตี้อย่างอยู่ดีมีสุขแล้วไม่ใช่เหรอ”ดาริกาอดไม่ได้ที่จะเหน็บพี่สาวฝาแฝดของเธอ
“จะพูดอีกนานไหม แล้วจะยืนคุยอยู่ตรงหน้าประตูห้องนี่นะเหรอ”
