กลับมาอีกครั้งกับของประทานจากฟ้า

ตอนที่9พ่อกลับมาก่อนเวลา

ตอนที่9พ่อกลับมาก่อนเวลา

ตอนนี้ทั้งสี่คนมาถึงที่ดินที่เป็นของตัวเองอย่างถูกต้อง อยู่ห่างจากเพื่อนบ้าน 2 กิโลเมตร กระท่อมยกสูงพื้นรอบๆนั้นมีแต่ต้นไม้สูงใหญ่ที่ไม่ได้รับการดูแลใส่ใจ ที่ดินตรงนี้มีประมาณ 3 ไร่ได้ กระท่อมทำด้วยไม้ไผ่ หลังคาทำด้วยหญ้าคา จากพื้นขึ้นไปบนกระท่อมสูงประมาณ 3 เมตร มีแคร่สำหรับนั่งพักใต้ถุนด้วย

"ปู่ทิด...หนูขอบคุณปู่มากนะจ๊ะ ถ้าไม่ได้ปู่ทิดพวกเรายังไม่รู้ชะตากรรมเลย" ข้าวฟ่างเห็นปู่ทิดยืนสำรวจรอบๆบ้าน ท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใย ถ้าปู่ใจดีครึ่งหนึ่งของปู่ทิดก็คงจะดี…

"ขอบคุณปู่ทิดด้วยนะจ๊ะ พวกเราเป็นหนี้บุญคุณท่านแล้ว ชาย สม มาขอบคุณปู่ทิดเร็วลูก" ขวัญเรือนเรียกลูกอีกสองคน

"ขอบคุณครับปู่ทิด วันหลังมีงานที่ต้องใช้แรงเยอะ เรียกใช้ผมได้นะครับ" สมชายขอบคุณปู่ทิดเขาโล่งใจมากที่ครอบครัวแยกออกมาได้ เขาไม่เคยคิดว่ามันจะมีวันนี้ด้วยซ้ำ สำหรับเขามันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ แต่จะดีกว่านี้ถ้าน้องสาวเขาไม่เจ็บตัว

"ขอบคุณครับปู่ทิด" สมจิตรมายืนใกล้ๆปู่ทิด เขารู้ว่าปู่ทิดรักพวกเขามากว่าปู่แท้ๆเสียอีก

"เอาแหละๆ ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก มีอะไรขาดบ้าง ไปเอาที่บ้านฉันได้” ความคิดของเขา ครอบครัวนี้คือผู้มีพระคุณเขาต่างหาก ที่เขาเดินได้เพราะยาสมุนไพรจากครอบครัวนี้ จากที่แต่ก่อนต้องนอนติดเตียง ไม่คิดว่าแค่ดื่มน้ำสมุนไพรก็หายปวดแล้ว นี่ถ้าลูกชายลูกสะใภ้รู้ข่าวพวกเขาต้องดีใจแน่ๆ

"ฉันขอบคุณผู้ใหญ่บ้านและผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านด้วยนะจ๊ะ ถ้าไม่ได้พวกท่านลูก ๆและฉันยังไม่รู้ว่าจะทำยังไง"

"ไม่เป็นไร พวกเรามีหน้าที่ดูแลลูกบ้านอยู่แล้ว ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ แล้วฉันจะไปเพิ่มบ้านเลขที่และขึ้นทะเบียนบ้านให้ครอบครัวเธอเอง" ผู้ใหญ่บ้านคำปันบอกนางขวัญเรือน

“ขอบคุณทั้งสองคนอีกครั้งจ้ะ”

"ข้าวฟ่างก็ขอบคุณ ลุงคำปันและลุงผู้ช่วยนะจ๊ะ”

"ยินดีๆ พวกเราคนกันเอง เช่นกันพวกเรากลับก่อนนะ" ทั้งสองคนขอตัวกลับไปแล้ว เหลือแต่ปู่ทิดและอาคม

"ฉันจะกลับแล้ว ให้สมชายไปกับฉัน อาคมกลับบ้านเถอะ" เมื่อปู่ทิดกลับไปแล้ว ข้าวฟ่างเข้าไปกอดแม่

"แม่...แม่ไม่ดีใจเหรอจ๊ะ ที่พวกเราออกจากบ้านหลังนั้นได้แล้ว"

“แม่แค่เป็นห่วงว่าคนอื่น ๆ จะมองลูกๆว่าเป็นเด็กอกตัญญูจ้ะ ตอนนี้ลูกยังเจ็บอยู่ไหม” นางกอดลูกสาวไว้ แล้วสำรวจใบหน้าที่ยังมีรอยแดงอยู่

"โถ่...แม่จ๋าเรื่องนั้นช่างเถอะจ้ะแม่ อย่าไปสนใจเลย แม่ก็รู้พวกเราไม่ได้เป็นแบบนั้นเสียหน่อย…ข้าวไม่หายเจ็บแล้ว…” ฉันยอมเจ็บตัว แลกกับการได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น…

"จ้ะ แม่รู้ว่าลูกแม่เป็นเด็กดีกันทุกคน เอาละเรามาช่วยกันจัดของเถอะ" เวลานี้นางอยากให้พ่อของลูกอยู่เคียงข้างที่สุด นี่เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับนาง

กระท่อมน้อย ถูกปัดกวาดอย่างดี แม้จะมีแค่ห้องเดียว แต่ก็ไม่ได้แออัดเหมือนที่อยู่บ้านนั้น เหมือนสุภาษิตว่า คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก ตอนนี้ขวัญเรือนโล่งใจไม่น้อย ถึงวันข้างหน้าจะลำบากแต่นางเชื่อว่าชีวิตพวกเขาต้องดีกว่าเมื่อวาน

“แม่จ๋า น้องสม พวกเรามาช่วยกันถางหญ้าเถอะ ภูมิช่วยสำรวจรอบๆบริเวณบ้านนี้ให้หน่อยนะ” กุมารภูมิรีบไปทันที

"จ้ะลูก, ครับพี่ข้าว" ทั้งสองแม่ลูกถางหญ้าบริเวณใกล้เคียง ไม่นาน สมชายกลับมากับอาคมพร้อมรถลาก ของมากมายอยู่ข้างในนั้น สมจิตรเห็นข้าวของมากมายก็รีบวิ่งไปดู ท่าทางดีใจนั้น เป็นที่เอ็นดูของพี่ ๆ

"เอ้าพี่คม พี่ชาย ขนอะไรมาเหรอจ๊ะ” ข้าวฟ่าง สมจิตรและแม่ตกใจกับข้าวของมากมาย

"คือปู่ทิดเห็นว่ายังขาดของที่จำเป็นหลายอย่าง ก็เลยยกให้พวกเรา แล้วพี่อาคมก็มาส่งพี่ด้วย" สมชายคิดว่าอาคมอายุเท่าเขา แต่เมื่อได้คุยกัน กลายเป็นว่าเขาอายุน้อยกว่าพี่อาคมอีก

"น้าฝากขอบคุณท่านด้วยนะอาคม มาน้าจะยกลงเอง อาคมไม่ต้องหรอกลูก ขนกันมาตั้งไกล นั่งพักก่อน" แต่ทั้งอาคมและสมชายไม่ยอมนั่ง พวกเขาช่วยกันยกของวางบนแคร่ ขวัญเรือนและลูกสาวเอาของขึ้นบ้าน ใช่สิ ตอนนี้พวกเขามีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว แม้จะเป็นแค่กระท่อม แต่ความรู้สึกอบอุ่นใจมากกว่า จากนั้นอาคมก็ขอตัวกลับ เพราะใกล้จะมืดแล้ว

"แม่ในหม้อใบนั้นป้ามาลัยแบ่งไข่ไก่ให้แม่ทำอาหารเย็นนี้ครับ"

"เย้...แม่ พี่ข้าว สมจะได้กินไข่อีกแล้วครับ" ข้าวฟ่างชอบรอยยิ้มน้องชายที่สุดทั้งสดใสและน่ารัก ทำให้ทุกคนหายเหนื่อยเมื่อเห็นรอยยิ้มของน้องสม

"ได้..เดี๋ยวแม่จะทำให้พวกเราเอง ลูกขอบคุณป้ามาลัยหรือยัง" สมชายพยักหน้า ไม่นานกุมารภูมิก็กลับมา

"พี่ข้าว...ที่นี่แม้จะอยู่ห่างไกลจากบ้านอื่น แต่พี่รู้ไหมมีตาน้ำด้วยนะครับ"

"จริงเหรอ ดีจังเลยแม่ พี่ชาย น้องสม ต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องไปแบกน้ำไกลๆแล้ว ขอบใจมานะภูมิ" ในความโชคร้าย มันก็ยังมีความโชคดีซ่อนอยู่สินะ

แม้จะเป็นการเจียวไข่ด้วยน้ำ แต่ก็อร่อยที่สุดสำหรับพวกเขา ปู่ทิดให้มุ้งใหม่ ทำให้ทั้งสี่คนหลับสนิททั้งคืน แล้วเป็นเช้าที่ทุกคนคาดไม่ถึง เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือพ่อของพวกเขา

”พี่สมบัติ!!! พี่จริงๆเหรอนี่” ขวัญเรือนยิ้มทั้งน้ำตา เวลานี้นางต้องการผู้ชายตรงหน้ามาอยู่ข้างๆมากที่สุด แม้นางจะทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าลูก ๆ แต่ภายในใจนางเป็นห่วงความปลอดภัยของลูก ๆยิ่งนัก

"พ่อ...พ่อกลับมาแล้วพี่ชาย พี่ข้าว" สม เด็กน้อยได้ยินเสียงมารดา เขารีบหันไปมอง เห็นว่าคนที่ยืนหน้าบ้านเป็นบิดา จึงตะโกนบอกพี่ๆ

สองแม่ลูกถูกผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามากอดพวกเขาไว้ด้วยความรักและความห่วงหา

"พี่ขอโทษที่ปล่อยให้ขวัญและลูกลำบาก ลูกสมพ่อขอโทษนะ" เขาเอาเงินที่ไปทำงานมายื่นให้เมียรัก เธอผอมลงมาก ผิวคล้ำลงกว่าตอนที่เขาไป แสดงว่าเมียเขาออกไปทำงานทุกวัน อย่างที่ชาวบ้านพูดถึง

"พ่อ...อีกหลายวันกว่าพ่อจะกลับมาไม่ใช่เหรอครับ" สมชายเดินลงบันไดมาหาพ่อ เขายืนงงอยู่

“พ่อฝันไม่ดีเลยกลับมาก่อน แต่ระหว่างทางเจอคนรู้จัก เขาบอกว่าแม่กับลูก ๆถูกไล่ออกจากบ้านแล้ว พ่อก็เลยไม่ได้หยุดพัก รีบเดินทางกลับมา ขอบใจลูกมากที่ผ่านมาช่วยดูแลแม่และน้อง ๆ” แขนใหญ่ดึงลูกชายมากอดไว้ สมชายตัวสั่นเทาเล็กน้อย เขาดีใจมากคิดว่าเป็นความฝันเสียอีก แต่อ้อมกอดอบอุ่นนี้ เขาคุ้นเคยและมันไม่ใช่ความฝัน สองมือเล็กที่ทำงานหนักจนด้านหมดแล้วยกมือกอดตอบพ่อตัวเอง

"ชายยินดีครับพ่อ แต่ก็ทำให้น้องได้รับบาดเจ็บอยู่ดี" เมื่อกี้เขายังเห็นรอยเขียวช้ำจากแก้มน้อง มันยังไม่จางหาย

"ไม่เป็นไรชาย….ลูกทำหน้าที่ได้ดีมากแล้ว ต่อไปพ่อจะกลับมาอยู่กับทุกคน ชายไม่ต้องแบกอะไรคนเดียวแล้วนะลูก"

"ขอบคุณครับพ่อ ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรานะครับ"

"สวัสดีจ้ะพ่อ ข้าวดีใจที่พ่อกลับมาหาพวกเรา เดินทางเหนื่อย ๆ นี่จ้ะน้ำสมุนไพรที่แม่และพี่ชายได้มาจากการขึ้นเขา” เมื่อสองคืนก่อนหลังจากฉันนั่งสมาธิเสร็จ ก็ท่องคาถา แล้วขอให้พ่อฝันเห็นภาพที่ แม่ พี่ชาย ฉันและน้องถูกกลั่นแกล้งใช้ทำงานทุกอย่างในบ้าน แล้วฉันไม่คิดว่ามันจะได้ผลด้วย เพราะท่องระหว่างนั่งสมาธิไปด้วย

"ขอบใจลูกสาวพ่อ" หลังจากที่เขาดื่มน้ำเสร็จข้าวฟ่างเข้าไปกอดพ่อ ระหว่างนั้นมือเล็กลูบหลังพ่อเบา ๆ

"หนูดีใจที่พ่อกลับมา...ต่อไปนี้พ่ออยู่กับพวกเราไม่ต้องลำบากคนเดียวแล้วนะจ๊ะ พวกเราทุกคนพร้อมจะลำบากไปด้วยกัน"

ทางด้านสมบัติ เขารู้สึกว่าอาการปวดไหล่เพราะแบกปูนและขนของหนักค่อยๆหายไป อาการปวดท้องเพราะกินข้าวอดมื้อกินมื้อก็หายไปด้วย ตอนที่ลูกสาวเอามือมาวางบนตัวเขา แต่เขาเก็บความสงสัยไว้

“ได้สิ ต่อไปพ่อจะไม่ไปไหนแล้ว ที่ผ่านมาพ่อทำเพื่อคนอื่นมามากแล้ว พ่อควรหันมาทำเพื่อคนที่รักพ่อและพ่อรักมากที่สุด” อ้อมกอดพ่อคือความปลอดภัยและเป็นความสบายใจของข้าวฟ่าง เด็กน้อยยังจำครั้งที่กำลังจะหมดลมหายใจตอนนั้นได้ ท่ามกลางความเหน็บหนาว แต่พ่อกอดเธอไว้แน่นจนสิ้นลมหายใจ ต่อไปเธอหวังว่าครอบครัวจะมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ ห่างจากความยากแค้นในอดีต

"พ่ออยากรู้เรื่องอะไรก็ถามแม่นะจ๊ะ เช้านี้ข้าวจะทำอาหารให้พ่อกับแม่และทุกคนเอง พี่ชาย น้องสม ลงไปช่วยข้าวหน่อย" ฉันอยากให้พ่อกับแม่คุยกัน ไม่ว่าพ่อสงสัยอะไร ก็ให้ถามแม่เองเพราะฉันตั้งใจว่าจะไม่ปิดบังพ่ออยู่แล้ว

"พี่ข้าววันนี้เราจะทำอะไรกินครับ" เด็กน้อยมีความสนใจเรื่องปากท้องมากกว่าคนอื่น แล้วเขาก็รู้สึกหิวบ่อยด้วย

"เมื่อวานพี่เห็นแม่เอาผักกูดกลับมาด้วย พี่จะผัดกับไข่ แล้วทำข้าวต้มไข่ ดีหรือไม่"

"ดีที่สุดครับ สมชอบไข่ที่สุดเลย"

"มีอะไรที่น้องชายพี่ไม่ชอบบ้างนะ"

"พี่ข้าวก็ สมชอบทุกอย่างก็ได้ พี่ชาย พี่ข้าวสมไปเล่นกับภูมิได้ไหมครับ" เขารู้สึกว่าอยู่เกะกะพี่ชายพี่สาว จึงขออนุญาตพี่ ๆไปเดินเล่นใกล้ ๆ

"เอาสิ อย่าไปไกลละ"

"ขอบคุณครับ"

"ภูมิเมื่อวานที่ย่าหกล้มเป็นฝีมือนายใช่ไหม ไม่ใช่อะไรหรอก สมอยากขอบคุณ” ตอนนั้นพี่สาวเข้ามากอดเขาไว้เลยมองไม่เห็นเหตุการณ์ จึงอยากถามภูมิอีกครั้ง

"ใช่..ต่อไปสมต้องระวังตัวด้วยนะ ห้ามเข้าใกล้คนใจร้ายพวกนั้น เราว่าพวกเขาต้องมาหาเรื่องครอบครัวสมอีกแน่ๆ" ลางสังหรณ์ภูมิไม่เคยพลาดสักครั้ง

“เรานะไม่อยากเข้าใกล้หรอก ยิ่งเป็นอาสายใจนะ เขาชอบหยิกเราบ่อยมาก เจ็บก็เจ็บ…เอ๊ะ...ภูมินั่นเห็ดอะไร มันกินได้หรือเปล่า" ท่อนไม้ซุงเก่าแก่มีเห็ดขึ้นเต็มไปหมด

"เขาเรียกว่าเห็ดหูหนู มันกินได้"

"งั้นรออะไรเล่า มาช่วยฉันเก็บหน่อยสิภูมิ เอาไปให้พี่ข้าวกับแม่ทำอาหารกัน"

"แต่มันเยอะมากเลยนะ นายจะเอาหมดเลยเหรอ”

"อื้มมม..เร็วๆภูมิ กินไม่หมดเราเอาไปขายที่ร้านลุงลือกับป้าพรก็ได้นี่" ที่นี่เขาจะได้กินลูกอมแล้ว ทั้งสองคนไปเอาใบตองตึงมาห่อไว้ ในที่สุดเก็บได้4 ห่อ แต่มันยังไม่หมดและเหลือเยอะกว่าที่เขาเก็บได้อีก

"ภูมิฉันหิวแล้ว เรากลับกันเถอะ กินข้าวเสร็จค่อยพาทุกคนมาเก็บอีกที" สองเพื่อนซี้กำลังจะเดินกลับไปที่กระท่อม

"ตามใจนาย เอ้าถือไปคนละสองห่อ" แม้จะห่อใหญ่แต่เห็ดไม่ได้หนักเหมือนที่เขาไปแบกน้ำสักหน่อย จึงถือไปด้วยความภาคภูมิใจ