ตอนที่12ความจริงที่เจ็บปวด
ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าที่ทั้งสี่คนเห็นคือ นางสมรและสายใจถูกขนงามไล่จิก สภาพของทั้งคู่ดูไม่ได้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าเลอะไปด้วยเศษดินเศษหญ้า ลานหน้าบ้านมีกระทะ หม้อ ถ้วยชามตกแตกกรรจายอยู่บนพื้นดิน สมและภูมินั่งอยู่แคร่หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล
"ขนงามหยุดเถอะ" อยู่ๆขนงามก็หยุด ชูคอระหง เดินไปใกล้ไปข้าวฟ่าง
"แม่..สายใจนี่มันอะไรกันครับ" สมบัติวางมือจากรถลากแล้วเข้ามาถามทั้งสองคน
“เพียะ…จำได้ด้วยเหร๊อ...ว่าฉันคือแม่แก...นี่ถ้าชาวบ้านไม่บอก ฉันก็ไม่รู้ว่าแกกลับมาแล้ว เอามา” ทุกคนตกใจไม่คิดว่าย่าจะตบหน้าพ่อต่อหน้าพวกเขา แล้วยังแบมือขอเงินพ่ออีก
"เอาอะไรแม่…แล้วแม่เคยเห็นผมเป็นลูกแม่หรือเปล่า ที่ผ่านมาแม่ทำกับผมเหมือนไม่ใช่่ลูกพ่อกับแม่่"
“แกจะพูดมากทำไมห๊ะ ที่ผ่านมาฉันเลี้ยงแกมาเพื่อให้มาเถียงฉันแบบนี้เหร๊อ เอาเงินมาเดี๋ยวนี้”
"ขอบคุณครับที่เลี้ยงผมมา แต่ผมไม่มี
