Isla El Mundo: Liwanag at Dilim

Kabanata Twenty

Stacey`s POV

“Are you sure you want me to come?” I asked him. Hindi naman kami close para imbitahin niya akong sumama sa kanya but thenhindi na ako magpapakipot pa kaya um-oo na lang ako.

“I guess so? But you can say no if you don`t want to come with me,” he said.

I stayed silent for a while and exhaled. “I mean, yeah. Let`s go, I want to see that plce once again because it`s breathtakingly beautiful,” ani ko.

I can`t deny the fact that I want to visit that place with him. His invitation caught me offguard and left me stunned because I didn`t expect it from him. I mean, he`s Zachary El Mundo and he`s so cold, expressionless and mysterious that I can`t read him.

“Alright. So, should we go there right now?” he asked.

“Sige,” maikling sagot ko.

Umalis sa kami sa batuhan at naglalakad na pabalik sa hotel nung nakita ko ang sasakyan niyang nakaparada sa entrance ng hotel. “Pinaayos mo na yung sasakyan mo?” tanong ko sa kanya.

“Yeah, I did. Pinaayos ko kay Mang Nestor tapos kakakuha ko lang kaninang umaga,” sagot naman niya. Tumango lamang ako bilang sagot bago inayos ang strap ng suot kong dress dahil nahuhulog ito sa balikat ko.

“Sakay,” aniya bago bimuksan ang pinto ng sasakyan. Hindi ko tuloy napigilang isipin na kakaiba ang kinikilos ni zach ngyon kumpara sa mga palagi niyang ginagawa.

Nag-iba yata ang ihip ng hangin ngayon, Zach?

“Kumain ka na ba?” tanong niya bago pinaandar ang sasakyan.

“Nope, not yet. Hindi pa naman ako gutom kaya baka pagbalik na natin tsaka ako kakain,” tugon ko.

“Hmm…” he mumbled.

Medyo malapit lang naman sa hotel ang pupuntahan namin kaya hindi rin mahaba ang lalakbayin namin. This may sound stupid but he and I going to that place made it look like we`re going on a date. Well, ako lang naman ang nag-iisip ng ganyan sa aming dalawa kaya okay lang na mag-isip ng kung ano-ano.

“We`re here,” Zach anounced. Hininto niya ang sasakyan sa tabi ng kalsada kaya bumaba na ako. Lumabas na rin siya sa tapos dumiretso sa compartment ng sasakyan.

“Can you help me carry these?” aniya noong dumungaw siya ng konti. Kunt-noo ko naman siyang nilapitan dahil hindi ko alam kung ano ang bubuhatin namin. “Hold this one,” he added as he handed me a white blanket.

Naguguluhan pa rin ako sa nangyayari pero na-realize ko agad na may mga dala siyang pagkain. Nakita ko ang kinuha niyang pagkain tapos drinks bago sinara ang compartment.

“Anong gagawin natin dito?” tanong ko.

Huminto muna siya at tinapunan ako ng tingin. “I don`t know. You guess,” he marveled before walking away.

Sinundan ko naman siya pero maliliit ang mga hakbang ko dahil naka-heels ako. Nilapag ko muna sa damuhan ang hawak ko tsaka tinanggal ang heels ko.

“Kapag nasa isla ka, h`wag kang magsuot ng ganyan. Use flats, it`s more convenient.” Rinig kong sambit ni Zach.

“Isa lang ang dinala kong flats at ginamit ko `yon noong nakaraan,” tugon ko naman.

Kumunot ang kanyang noo. “Ano naman kung ginamit mo noong nakaraan?” tanong ni Zach.

Nagkibit-balikat ako tsaka siya sinagot. “Well, I don`t like wearing what I just wore.” Hindi talaga ako nag-uulit ng suot, I simply don`t. Lumaki ako sa ganyang mindset pero parang feeling ko kailangan kong mag-ulit ng outfits dito dahil hindi sapat yung dinala kong mga damit.

“Women,” he simply comented.

“Why? Is there any problem with us? Hindi ko naman nilalahat pero halos lahat ng mga kakilala ko, ganyan din sila,” tugon ko naman.

“If you live here for so long, you will appreciate the simple way of living. You don`t need your luxurious life here dahil simple lang na bagay, kuntento ka na,” sabi pa niya.

“I know, that`s why I`ll be staying here for a month or two,” I told him.

“Give me that,” aniya habag turo ang hawak kong blanket. Binigay ko `yon sa kanya at maingat naman niya itong nilapag sa damuhan dito sa ilalaim ng malaking puno. “Help me set these up,” dagdag pa niya.

“Okay.” Kinuha ko ang mga pagkain na dinala niya tapos isa-isa silang inayos sa nakahilatang picnic blanket. Nagdala si Zach ng kanin, kamatis, tuyo, bacon, eggs, ham tapos mangga na may kasamang hindi ko alam kasi ngayon ko lang ito nakita.

“Zach, what do you call this?” tanong ko kay Zach na ngayon ay busy sa pag-aayos ng mga drinks.

“Bagoong nag tawag diyan. Ang hirap talaga kapag lumaki sa syudad tapos biglag napunta sa baryo,” aniya na may halong pang-aasar.

I looked at him in disbelief. “Seriously? Hindi ko kasalanan kung ngayon ko lang ito ankita sa buong buhay ko,” pagtatanggol ko sa aking sarili. “Tapos sa city ka rin naman lumaki, ah!” ani ko.

“Yeah. I was born and raised in the city but look, I know what`s Bagoong,” depensa naman niya.

“Okay, whatever!” inukutan ko siya ng mata nung nakita kong nakangisi siya. Yeah, he won this time just because he knows the Bagoong. Sinubukan kong amuyin yung bagoong tapos muntikan na akong magreklamo. I wanted to say it smells really bad but I don`t want to get another life lesson from him.

“It smells bad, right?” he marveled.

“Honestly, yes. Ang baho. Saan ba gagamitin ito?” tanong ko.

“You dip the manggo into it. Iyan ang sawsawan ng mangga,’ aniya.

Nanlaki ang mga mata ko. “Ano?! Ito ang sawsawan ng mangga?!” gulat na sambit ko.

“Yeah,” he murmured.

“Have you even tried it?” I asked because I`m so curious. I want to know if someone like Zach actually tasted something like this before.

“I did. Were you thinking a billionaire like me won`t even give an actual f**k to taste Bagoong?” Na-speechless ako sa sinabi niya. Hindi ko inexpect na ganyan ang sasabihin niya

“I never said that,” I told him.

“But your face is telling me I`m right,” he replied. Okay,he`s right. I judged him but it turns out I`m wrong.

“Fine!” I surrendered.

“You have to taste it too. It taste really good when you mix siling labuyo and a very small amount of vinegar with it,” sambit niya. Alam kong naaartehan siya sa akin pero sadyang ganito talaga ako. Atleast honest ako sa sinabi kong statement about sa Bagoong na `yan.

“How long have you been living here?” tanong ko. Umupo na rin siya sa tabi ko bago binuksan ang isang bote ng whiskey. Adik yata itong si Zach sa whiskey, eh. Pansin ko lang na `yan ang palagi niyang iniinom. “It`s too early for a drink,” I commented.

“Nah, it`s never too early to have a booze,” he replied. Ang tibay naman ng isang `to, umagang-umaga, umiinom na ng whiskey. “I don`t really live here but I do come here from time to time to check how things run here,” sagot pa niya.

“Matagal mo na bang kilala sila Mang Tonyo?” Para kasing sobra siyang close sa pamilya ni Mang Tonyo tapos yung trato niya rin kay Sarah ay parang nakababatang kapatid.

“I know them since I was a kid. Me and my family used to live here.” So, they used to live here? Bakit kaya sila umalis dito? I want to know why but I think this isn`t the right time. I`m not in the position to ask anything about his family because I, myself doesn`t want to talk about my parents.

“Isla El Mundo is beautiful. Hindi ko pa napuntahan ang lahat ng parte ng isla pero nasasabi kong maganda talaga rito. The people are so welcoming and just so warm,” I told him. Gusto ko lang naman na i-vocalize sa kanya kung gaano kaganda ang buong Isla El Mundo dahil magaan ang loob ko habang nagbabakasyon dito.

“Alam ko,” maikling tugon niya.

“Pwede kayang pumunta sa kabilang isla?” Naisip ko lang na itanong dahil nakikita ko yung maliit na isla katabi ng Isla El Mundo. Feeling ko maganda rin doon.

Biglang sumeryoso ang mukha ni Zach bago siya umiwas ng tingin. “I don`t know. I`ve never been there,” mahinang tugon niya.

“Okay. Gusto kong pumunta roon,” sabi ko.

“Don`t ever think about going there,” aniya na para bang nagbibigay siya ng babala.

“Bakit naman? Is it prohibited?” I shoot another question while frowning.

“It`s haunted,” he murmured.

“Totoo?!” gulat na sigaw ko. Hindi ko alam kung seryoso ba talaga itong si Zach sa sinasabi niya pero seryoso naman siya kaya baka nga totoo na haunted talaga nag kabilang isla.

“Mukha ba akong nagsisinungaling?” Seryosong giit niya.

“Wala naman akong sinabi, `di ba?” Wala naman akong sinabing gano`n tapos iba na naman ang iniisip niya. Mukha bang wala akong ibang iniisip kung hindi pag-ju-judeg sa kapwa?

“Yeah, right.” mabuti na lang at wala na siyang ibang sinabi pa.

“Hindi pa ba tayo kakain?” Bigla kasi akong nakaramdam ng gutom dahil 9 AM na. Mukhang masarap din kasi ang mga ulam na dinala ni Zach dahil kanina ko pa sila tinititigan. Natikman ko na yung tuyo dahil isa `yon sa mga inulam namin noong nakikain ako kila Mang Tonyo.

“Gutom ka na? Kumain na tayo kung gutom ka na,“ aniya.

“Alright. Let`s eat!” Tingin ko talaga, ang sarap ng fried rice. Si Zach na ang naglagay ng kanin sa plato ko tsaka niya nilagyan yung sa kanya. Hindi ko napigilan na amuyin ang kanin dahil nakakatakam ang amoy nito.

Mabilis akong kumuha ng ulam at nagsimula ng kumain. “Ang sarap ng kanin! Sino ba ang nagluto nito?” tanong ko.

“I did. I cooked everything,” he plainly replied.

Gulat ko siyang tinignan. “Ikaw?! Sure ka ba?” Hindi makapaniwalang saad ko.

“You`re really judging me too much, Snow.” Na-offend na ba siya sa mga pinagsasabi ko? Mukha naman kasing hindi kapani-paniwala na siya ang nagluto ng lahat ng ito.

“Paanong hindi? Honestly, wala sa hitsura mo na kaya mong magluto,” pag-aamin ko. Akala ko pagpapayaman lang ang alam niya pero marunong din pala siyang magluto. Okay, plus one para kay Zach dahil may cooking skills pala siya aside sa magiging antipatiko.

“Hindi mo pa ako kilala, Snow. I can be someone you see as a mystery,” he replied with a calm tone.

"Yeah, I don't really know you." Yet I'm starting to like you. He's a mystery to me since the very first time I met him. Hindi ko talaga lubos na kilala ang isang Zachary El Mundo.

"H'wag mo na akong kilalanin," giit niya.

Dahil sa nangyaring sagutan kagabi, lalong lumalim ang interest kong alamin ang lahat tungkol sa kanya. Gusto kong kabisaduhin ang lahat ng bagay tungkol sa kanya dahil feeling ko maliit laman na part ng buong buhay niya ang alam ko sa kanya.

I want to understand him. I want to know him more.

"Bakit naman? May tinatago ka ba?" hamon ko sa kanya.

Tumigil siya sa pagkain at masama akong tinitigan. "Paano kapag sinabi kong nakapatay ako ng tao?"

"Seriously, Zach? That's not a good joke. Umayos ka nga." Masyadong siyang vulgar na kahit joke ay nagmumukhang totoo.

"Maayos ako, Snow kaya sinasabihan na kita na h'wag mo na akong kilalanin," saad pa niya.

"Excuse me? It's not like I want to know you more," I lied. I actually want the other way around but I spoke the opposite of what I really want.

"Good the hear that," he said.

"Yeah, whatever." Kumain na lang ako ng mabuti at magpakabusog kaysa naman sa makipag-usap kay Zach. Baka mauwi na naman sa sagutan ang dapat normal lang na pag-usap.

Speaking of sagutan, hindi pa kami nag-uusap about sa nangyari kagabi. I guess no one wants to talk about it and it's better off that way. Tapos naman na `yon kaya sa ibang bagay na lang mag-focus dahil ayokong mag-isip ng mga pangit na pangyayari.

Tapos na kaming kumain kaya niligpit ko na ang mga pinagkainan namin. Binalik ko yung mga bento box sa malaking box na pinaglagyan ni ni Zach bago itinabi. Busog na busog ako dahil naparami ako ng kinain pero ayos lang `yon dahil hindi naman everyday na may ganito.

"Bakit pala hindi mo kasama si Sasha ngayon?" sinadya kong tanungin kahit alam ko na ang sagot. Wala lang, mas masaya kasi sa pakiramdam kapag siya mismo ang magsasabi na pinaalis niya si Sasha rito.

"I kicked her out from MY island," Zach said with a stren voice. Tanungin ko kaya kung bakit niya pinaalis si Sasha kahit alam ko ulit ang rason?

Ghad, this is so fun!

"What? Why did you do that?" Pinilit kong mag mukhang walang ideya na nangyari kahit ang totoo ay may alam ako.

Nag-stretch muna si Zach ng kamay tapos tumingin sa malayo. "She doesn't have to stay here for too long and I have my own reason for kicking her out," he replied.

"Ohh, okay?" Bakit kaya hindi na lang niya sinabi sa akin ang totoo gaya ng sinabi ni Sarah? Hindi naman mahirap na maging honest minsan, Zach.

"Yeah," maikling tugon niya.

Kanina ko pa iniisip kung pwede kaya kaming maging normal na magkaibigan? Kahit mas maganda siya sa akin pero hindi dapat yun ang hadlang para maging magkaibigan kami. Kahit yun lang sana ang mangyari, hindi na ako hihiling ng mas higit pa roon.

"Wala ka pa bang balak na bumalik ng Manila?" tanong niya sa akin pero ang titig niya ay nasa malayo.

"Bakit? Pinapaalis mo na ba ako dito?" pabalik na tanong ko.

Ngumisi siya at umiling-iling. "That's not my point, Snow. Ang tinatanong ko ay kung dito ka muna o malapit ka ng bumalik sa inyo," aniya.

"I don't want to go home yet. Gusto kong dito muna ako ng matagal," sambit ko. Kahit miss ko na sila mommy at dad pero hindi pa talaga ako pwedeng bumalik. Inuulit ko, ayokong magpakasal sa edad ko na `to dahil hindi ko pa ma-envision ang sarili ko na may asawa. Baka ang susunod na hilingjn nila sa akin ay anak.

"Then stay here for a while," I heard him mumbled.

"Absolutely." Hindi ko manlang na-enjoy ang buhay na may freedom kagaya ng ibang ka-age ko. I've been living under my mom's strict rules kaya madami ang bawal. Ngayon lang talaga ako naging independent kaya sinusulit ko na bago pa nila ako mahanap.

Kinakabahan nga ako kung ano ang gagawin ng parents ko sa akin kapag nahanap na nila ako. Aware ako na mali ang ginawa ko pero mas mali sila sa punto na kaya nila akong basta na lang ipakasal sa taong hindi ko naman mahal. I've found my peace here, nandito ang lahat ng kailangan ko. Dito ko rin maramdaman ang mga bagay na never kong naramdaman around my own family.

"I have something to ask," putol ko sa katahimikan. Kanina ko pa kasi tinititigan yung parola dahil kita ko mula rito. Malayo ngunit tanaw na tanaw ko pa rin. Naalala ko yung reaction ni Sarah noong tinanong ko siya kung pwede niya akong samahan kaya iniisip ko kung maaari ko kayang sabihin kay Zach na samahan ako papunta roon?

"What?" he replied.

"Ah, wala pala." Kinakabahan akong magtanong sa kanya. Baka hindi talaga pwedeng pumunta sa may parola? Is it off-limits?

"Sabihin mo na. Alam kong may sasabihin ka, Snow," aniya.

"Kasi matagal ko ng pinagmamasdan yung parola tapos iniisip ko kung pwede kayang pumunta doon? Okay lang naman kung hindi pwede. Wala lang, tanong ko lang," kinakabahang sambit ko.

Nakita ko kung paano nagbago ng ekspresyon niya. Nagsisi ako kung bakit pa ako magtanong kung alam ko namang ganyan din ang magiging reaction niya. Nakakatakot si Zach kapag ganyan siya dahil hindi mo mabasa ang tumatakbo sa isip niya. Napalunok na lang ako at napakagat ng labi dahil sa sobrang kaba.

"Don't even think about going there, Snow. I'm warning you," giit niya.

"Okay." Iyan lang ang tanging sinagot ko.

"I'm dead serious, Snow. Huwag na huwag kang pupunta doon," dagdag pa niya.

"I won't." Alam kong sinabi ko na hindi ako pupunta sa parola pero iba ang sinasabi ng utak ko. May tinatago yata sila roon bakit ayaw ni Zach na pumunta ako sa parola. "Wala bang pumupunta roon?" tanong ko pa.

"Wala. That place closed down for years," sagot naman niya.

"Why?" usisa ko. I want to know why.

"What do you mean why? The place is haunted," he told me. Gusto ko sanang itanong kung toto ba talaga o sadyang ayaw lang talaga akong papuntahin doon?

"Okay. So, how should you eat mango with Bagoong?" pag-iiba ko sa usapan. Hindi pa rin ako convinced sa sinabi ni Zach na haunted yung parola kaya iniba ko na ang usapan.

"Isawsaw mo lang sa Bagoong tapos kainin mo," sagot niya. Kumuha ako ng maliit na slice ng mangga at isinawsaw iyon sa Bagoong. Nag-aalanganin akong tikman ito dahil sa amoy pero gusto kong i-try.

Palit mata kong kinain ang mangga na may Bagoong. Tinakpan ko pa nga ang ilong ko para hindi ko maamoy yung Bagoong pero pagkalipas ng ilang segundo, dumilat ako at tumingin may Zach. "This is good! Ang sarap pala!" ani ko.

Nung una, medyo weird ang lasa pero noong nagtagal, ang sarap pala! I used to eat mango with plain salt pero ngayon, iba na. Ang sarap pala ng ganito, never kong naisip na makakatikim ako ng ganito. Jusko, mabuti na lang at napadpad all rito sa isla.

"I told you it's good," sabi naman ni Zach.

"Who taught you this?" tanong ko sa kanya.

"Si Mang Tonyo." Ang dami talagang matututunan kapag dito ka nakatira. You will learn the simple way of living without even thinking about money. Dito, pwedeng mabuhay kahit walang pera hindi tulad sa Manila.

"Wow! This really tastes unique!" I mumbled while eating. Tumawa lang si Zach tapos nakikain din. Tahimik naming inuubos ang mangga nung napako na naman ang tingin ko sa parola.

Kahit sinabi ni Zach na bawal, I was thinking of going there without him knowing. Hindi ko rin kasi pwedeng tawagin si Sarah dahil alam kong hindi siya papayag. I will have to go there alone tomorrow baka sakaling busy si Zach para hindi niya mapansin na wala ako. Ang problema ko ay kung paano ako makakapunta roon dahil hindi naman ako pwedeng maglakad. Pwede naman yatang magpahatid ng tricycle hanggang sa medyo malapit na ako sa parola.

Ano kaya ang meron doon? Bakit pinagbabawalan ni Zach ang pumunta roon? Totoo nga bang haunted yung parola?