นางร้ายแสนชัง

ผมรังเกียจคุณ

ใต้อาคารเรียนรวมของคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยK มีหนุ่มหล่อสาวสวยยืนพูดคุยกัน ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ฝ่ายหญิงเริ่มมีน้ำตาอาบแก้มเนียนใสของเธอ ดวงตากลมโตที่มีแพขนตายาว ยามนี้แดงก่ำจนน่าสงสาร จมูกโด่งรั้นก็แดงเพราะร้องไห้มาเป็นเวลานาน

“พี่กองทัพ แองจี้ไม่สวยตรงไหน ทำไมพี่รังเกียจแองจี้ขนาดนี้”

เสียงสั่นเครือเอ่ยถามออกไปตามตรง เพราะเวลานี้เธอหมดสิ้นทุกหนทาง ที่จะทำให้ชายหนุ่มในดวงใจมาสนใจแล้ว

“คุณสวยมาก แต่ผมไม่ชอบคนสวยที่มีนิสัยร้ายกาจแบบนี้”

“ฮึก ฮึก… ต้องแบบพี่ชลลี่หรือคะ เรียบร้อยอ่อนหวาน เสแสร้ง พี่ถึงจะชอบ!!”

น้ำเสียงสั่นเครือ ตวาดออกมาเสียงดังอย่างเอาแต่ใจ ชีวิตนี้เธอไม่เคยถูกใครขัดใจมาก่อน เพราะถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ

พ่อแม่ของแองจี้ เป็นเจ้าของไร่ชาที่มีชื่อเสียงที่จังหวัดเชียงใหม่ ลูกสาวคนเดียวอยากได้อะไร พวกท่านก็จัดหามาให้ไม่เคยขัดใจ แองจี้จึงเติบโตมาเป็นคนที่นิสัยไม่ค่อยน่ารักสักเท่าไหร่ คิดอย่างไรก็พูดออกไปตามตรง แต่ข้อดีของเธอคือเป็นคนไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ออกจะมีนิสัยจริงใจเสียด้วยซ้ำ

“ใช่ ผมชอบชลลี่ คุณก็เลิกตามตอแยผมได้แล้ว รู้ไหมนิสัยแบบนี้มันทำให้ใบหน้าสวยๆของคุณ มันหมดค่า หมดราคา”

กองทัพตอบแบบไม่ต้องคิดเลย เพราะอยากให้ผู้หญิงตรงหน้าเลิกวุ่นวายกับชีวิตของเขาเสียที ถึงจะไม่ได้รักชลลี่แบบชายหญิง แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งยังเอามาเป็นข้ออ้างให้เธอเลิกตามตอแยเขา

“พี่กองทัพใจร้ายจังเลย ถึงพี่จะไม่รักแองจี้ก็ควรจะพูดให้เกียรติกันบ้าง”

คำพูดใสซื่อที่ตรงไปตรงมา ทำให้หัวใจที่เฉยชากระตุกวูบไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงการกระทำของผู้หญิงตรงหน้า ที่ไปดักพูดจาด่าทอชลลี่ และเกือบจะลงมือตบตีทำร้าย เพื่อนสนิทในสาขาของเขา กองทัพก็ปรับจิตใจให้กลับมาเฉยชาเช่นเดิม

“ออกไปจากชีวิตของผม และอย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยวไม่ว่าจะเรื่องใดทั้งสิ้น หากคุณไม่ทำตามอย่าหาว่าผมไม่เตือน”

และนั่นก็เป็นคำพูดประโยคสุดท้าย ที่เขาได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้หญิงตรงหน้า คนที่เขาเคยแอบมองเธอเมื่อครั้งที่เธอเข้ามาเรียนปี1ใหม่ๆ แต่พอได้รู้จักความรู้สึกรังเกียจก็เข้ามาแทนที่ จนกลบความรู้สึกพึงพอใจจนหมดสิ้น