บทที่ 3 หวั่นไหว (2)

1612 Words

3 หวั่นไหว (2) "ทำความสะอาดห้องเป็นไหม" "คะ?" คนตัวเล็กหันไปและมองเขาด้วยความแปลกใจ ทำความสะอาดเนี่ยนะ!?! "ก็ตอบแทนไง" "ด้วยการทำความสะอาด?" "อืม" ภูริพยักหน้าตอบ "..." "สรุปยังไง" "เอ่อ...ดะ ได้ค่ะ พู่ทำได้" หญิงสาวตอบกลับไปทันควัน แม้ว่าจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย เธอจะตอบแทนเขาด้วยการไปทำความสะอาดให้เนี่ยนะ? รู้สึกเหมือนไปเป็นคนใช้ให้เขายังไงก็ไม่รู้... "เริ่มงานได้วันไหน" "คะ? เอ่อ..." "พรุ่งนี้ได้ไหม" "ห้ะ!?! พรุ่งนี้!!" พู่กันร้องขึ้น พรุ่งนี้!?! แขนเธอก็ยังดามเฝือกไว้อยู่เลยจะให้เธอไปทำงานให้เขาแล้วหรือไร นี่เธอคิดถูกคิดผิดที่ตอบตกลงเขาไปเนี่ย "อืม" "ก็...ได้ค่ะ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้" "ดี" "แล้วคุณอยู่ที่ไหนล่ะคะพู่จะได้ไปถูก" "คอนโด C" "อ่อ...คอนโดหรูๆในเมืองนี่เอง..." "...โอเคค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ^^" "เอาเบอร์เธอมา" "คะ? อ๋อ...จะได้ติดต่อกันได้สินะ" หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็รับโทรศัพท์ของเขามากดเบอร์อีกอย่างว่าง่าย "นี่ค่ะ^^" "..." ภูริรับมันมาก่อนจะกดเปลี่ยนชื่อและเมมเบอร์เธอว่า 'พู่กัน' "ใส่รูปอีโมจิด้วยสิคะ ขอเป็นรูปแมวนะคะพู่ชอบ" "..." "เอ่อ...พะ...พู่ขอตัวก่อนขับรถดีๆนะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยพู่ไว้ค่ะ" ภูริพยักหน้ารับทำให้คนตัวเล็กเดินลงจากรถยนต์คันหรูพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป๋ของตัวเอง มือเล็กโบกลาด้วยรอยยิ้มก่อนที่รถยนต์ของภูริจะขับเคลื่อนออกไปจนสุดสายตา "อะแฮ่ม!!" เสียงกระแอมจากด้านหลังทำให้พู่กันสะดุ้งและหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าคนๆนั้นคือ 'มิ้ง' เพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง "ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" "บอกมานะว่าใครมาส่งแกไอ้พู่!! รถหรูมากก เมื่อกี้ฉันแอบส่องอยู่มองไม่ค่อยชัดเลยอะ ใครวะแก" เพื่อนสนิทเดินเข้ามาหาและจับผิดอย่างเอาคำตอบ "เอ่อ..." พู่กันเงียบไป หากเพื่อนสนิทของเธอรู้ว่าคนๆนั้นคือภูริ นักแข่งรถชื่อดังต้องตื่นตูมจนเป็นเรื่องใหญ่โตแน่ๆ "...ญาติฉันเองมิ้ง" "ห้ะ? ญาติเหรอ" "เอ่อ...อื้ม ญาติห่างๆอะ" เธอเลือกที่จะโกหกแทนบอกความจริง แต่ถึงเธอบอกออกไปเพื่อนของเธอก็ไม่เชื่อแน่นอน ระดับอย่างเขาคงไม่ลดตัวมาส่งเธอแน่นอน ก็เพราะว่าว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัยยังไงล่ะ... เธออยากจะขอบคุณเขามากจริงๆ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาแต่เขากลับช่วยเหลือเธอขนาดนี้ "แล้วป้ากับลุงแกล่ะ" "ก็ทำงานน่ะสิ ฉันก็เลยให้ญาติคนนี้มาส่ง" "อ่อ..." "แล้วแกมาหาฉันนี่มีอะไรรึเปล่า" "แหะๆ...พู่กัน~ เพื่อนรัก...เพื่อนรักของฉัน~" "จะขออะไรอีกยัยมิ้ง!" พู่กันกลอกตาไปมาอย่างรู้ทันว่าเพื่อนสนิทจะต้องขออะไรเขาสักอย่างแน่ๆ "เพื่อนร้ากกก คือ...ฉันรู้ว่าแกกำลังเจ็บอยู่ แต่ฉันอยากขอให้แกไป..." "โน!! ไม่ไป!" "นะ...นะๆๆ นะพู่ คือฉันจำเป็นจริงๆ วันนี้ลูกค้าคนนั้นเขาต้องมาตามตื๊อฉันอีกแน่ๆ" เพื่อนสนิทเข้ามากอดแขนของพู่กันไว้พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อขอร้องเธอ "เห้อ...ฉันเจ็บแขนอยู่นะเนี่ย แกแม่งโคตรจะทรมานคนเจ็บเลย" "แกแค่ไปนั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย แบบเป็นไม้กันหมาเฉยๆอะพู่ น้าา ฉันขอร้อง นะพู่นะ" "เออ! ก็ได้! เห็นว่าเป็นแกนะ" พู่กันยอมใจอ่อนตามที่เพื่อนสนิทได้ร้องขอ เพื่อนของเธอได้ขอร้องให้เธอไปที่คลับเฮอร์ริเคนเป็นเพื่อน เนื่องจากพู่กันและมิ้งนั้นทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่นั่นได้เพียงสองอาทิตย์แต่ก็ดันมีลูกค้าผู้ชายเข้ามาจีบเพื่อนของเธอ แถมยังตามติดตลอดการทำงานอีก พู่กันเองก็เป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าวันหนึ่งจะถูกลูกค้าคนนั้นลวนลามเข้า พู่กันได้แจ้งกับผู้จัดการร้านแล้วเรียบร้อยว่าเธอบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถไปทำงานได้ซึ่งทางร้านก็เข้าใจดีและค่อยให้เธอกลับมาทำงานต่อหลังจากรักษาตัวจนหายเป็นปกติ "เย้~ น่ารักที่สุดเพื่อนฉันคนนี้" "แล้วดูดิเนี่ย เป็นไอ้แขนเดี้ยงแบบนี้ถ้าเกิดมีเรื่องจริงๆฉันจะช่วยแกได้ไหม" "การ์ดที่ร้านตั้งเยอะ ไม่มีอะไรหรอกน่า" "ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี ฉันจะได้เอาวิชาอาจารย์เกดไปอ่านด้วย" "ขยันตลอดดด" "ไม่เท่าแกหรอกย่ะ" "มา ฉันถือให้" "ไม่เป็นไรฉันถือเองได้" "มาเถอะน่าา วันนี้ยอมเป็นเบ๊ให้พี่พู่คนเดียวเลยค่า" พู่กันขำออกมากับทีาทีของเพื่อนสนิทก่อนที่เธอจะเดินนำเข้าไปด้านในหอพักของตัวเองทันที @ HURRICANE NIGHT "แกนั่งรอที่บาร์ก่อนนะ เดี๋ยวถ้าลูกค้าน้อยฉันจะมานั่งด้วย" "อืม แกไปเหอะฉันอยู่ได้" "เดี๋ยวพี่ดูแลให้เองมิ้งไม่ต้องห่วง" เสียงของ 'เอ็ม' บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม "โอเคค่ะพี่เอ็ม ฝากดูยัยพู่ด้วยนะ" เสียงเล็กบอกก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง "แล้วทำไมถึงได้แขนหักได้ล่ะเนี่ย" "รถชนค่ะพี่เอ็ม โชคร้ายใช่ไหมล่ะ" "ถือว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกันเนอะ" "แต่พู่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ^^ อาทิตย์หน้าเดี๋ยวพู่งัดข้อโชว์เลย" "เวอร์ตลอด" "พู่ไปเข้าห้องน้ำนะคะ" "ไปได้ไหมเนี่ย จะไปล้มหน้าห้องน้ำรึเปล่า" "โห่ ดูถูกพู่มากอะ พู่เจ็บแขนนะไม่ได้เจ็บขา" "ฮ่าๆ ไปๆ พี่แค่หยอกเล่น" พู่กันยู่หน้าใส่รุ่นพี่หนุ่มก่อนที่เธอจะเดินออกจากบาร์ในคลับไป ขาเล็กก้าวไปยังห้องน้ำด้านหลังร้านที่เป็นห้องน้ำของพนักงานแม้ว่าจะเป็นโซนหลังร้านแต่ก็จะมีลูกค้าชอบมาสูบบุหรี่อยู่บริเวณนี้ทำให้มีคนเดินเพ่นพ่านไปมาตลอด แต่ในระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำสายตาของหญิงสาวก็สะดุดกับร่างสูงของคนๆหนึ่ง "คุณภูริ..." พู่กันเอ่ยขึ้นเสียงเบาเมื่อเห็นว่าภูริกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ด้านหลังร้านคนเดียว เธอเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มเพื่ออยากทักทายสักหน่อย "คุณภูริคะ^^" หญิงสาวสะกิดไหล่กว้างทำให้คนตัวโตหันมาหาเธอ สีหน้าแต่สายตาของภูริบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่าตอนนี้เขากำลังเมามาก "เธอ..." "คุณเมาเหรอคะ" "อืม" คนตัวโตพยักหน้ารับพร้อมกับยกมือขึ้นลูบที่หน้าตัวเองเบาๆเพื่อนเรียกสติ "ทำไมถึงเมาได้ล่ะคะ แล้วคุณมากับใคร" "เพื่อน" "แล้ว..." "เพื่อนมันแกล้ง" เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่กำลังพ่นควันบุหรี่ออกมา เขาโดนเพื่อนสนิทภูผาและภาคินแกล้งให้ดื่มอย่างหนักจนเขาเมาแบบนี้ ภูริเลยออกมาสูบบุหรี่ด้านนอกเพื่อเรียกสติตัวเอง "อ่อ...ที่ออกมาเพราะไม่อยากโดนแกล้งใช่ไหมคะ^^" "อืม แล้วเธอมาทำอะไร" "มาเฝ้าเพื่อนน่ะค่ะ จริงๆฉันเป็นพนักงานอยู่ที่นี่นะคะ แต่ตอนนี้คงต้องพักไว้ก่อน แหะๆ" "เพื่อนหรือแฟน" "คะ?" ใบหน้าหวานเอียงคอถามอีกครั้ง "..." ภูริหันหน้าหนีพลางสูบบุหรี่ไปด้วย เขานิ่งใส่เธออีกครั้ง... ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาพูดเยอะกว่าปกติ เขาเองก็แปลกใจที่เห็นเธออยู่ที่นี่เช่นกัน "เพื่อนค่ะ เพื่อนผู้หญิง" "..." "หืม...กลิ่นเหล้าจากตัวคุณ..." พู่กันขยับหน้าเข้าไปใกล้เมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา "...แรงมาก แปลว่าโดนแกล้งหนักจริงๆ" สายตาคมมองใบหน้าหวานที่เคลื่อนเข้ามาใกล้กับเขานิ่ง กลิ่นกายหอมหวานจากกายสาวทำให้เขาหยุดนิ่งราวกับถูกต้องมนต์ "..." "อุ้ย! ขะ...ขอโทษค่ะ" พู่กันชะงักไปเมื่อรู้ตัวอีกทีใบหน้าของเธอก็ใกล้กับหน้าของเขาเสียแล้ว หมับ! มือหนาคว้าร่างบางเอาไว้ก่อนที่เธอจะขยับตัวเอง วงแขนแกร่งดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้ม "คะ คุณ..." "..." สายตาคมจดจ้องใบหน้าใสจิ้มลิ้มด้วยความเรียบนิ่งยากจะคาดเดา "คุณภูริคะ...คุณ...อื้อ!!" พู่กันเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้กับเธอมากขึ้น จนกระทั่ง... ภูริบดริมฝีปากลงมาทาบทับที่ริมฝีปากของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว พู่กันยืนตัวแข็งทื่อเมื่อถูกสัมผัสจากคนตัวโตริมฝีปากนุ่มดูดดึงและพยายามเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากของเธอ สัมผัสที่อ่อนโยนจากคนตัวโตทำให้เธอเผลอหลงใหลไปกับมัน ปากเล็กเผยอออกทำให้ลิ้นร้ายของเขาเข้าไปตักตวงและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ ลมหายใจอุ่นเป่าลดที่แก้มใสก่อนที่เขาจะค่อยๆผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาหวานมองคนตรงหน้าด้วยคำถามมากมายแต่เธอก็ใจไม่กล้าพอที่จะถามเขาออกไป "ฉัน..." "พะ...พู่ขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อสติกลับคืนอยู่ๆใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวแดงซ่านขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อจากนี้แล้ว อาจเป็นเพราะว่าเขาเมาเขาทำให้เขาจูบเธอ มันไม่ได้เกิดขึ้นจากความรู้สึกแน่นอน เพราะเขาและเธอเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเท่านั้น แต่หัวใจไม่รักดีของเธอนี่สิ ดันไปหวั่นไหวและหลงใหลกับสัมผัสของเขา...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more