บทที่ 3 หวั่นไหว (1)

1092 Words

3 หวั่นไหว (1) ปัง! "กรี๊ดดด!!" เสียงเล็กกรีดร้องขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเธอเลยสักนิด เอี๊ยด! รถยนต์คันหรูเหยียบเบรกอย่างแรงก่อนที่คนตัวโตจะลงจากรถไป ใบหน้าหวานชะงักและรีบเดินตามเขาลงไป เสียงปืนเมื่อครู่มันก็บ่งบอกแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย "คุณ! อย่าลงไป...นี่มันอะไรกัน" ขาเล็กก้าวตามคนตัวโตลงจากรถคันหรูไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นคือพวกแบงค์และเพื่อนๆของเขากำลังถูกจับกุมโดยผู้ชายแปลกหน้าราวๆสามสี่คน "ขอบคุณมาก" ภูริเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้าไปหากับกลุ่มอันธพาลพวกนั้น สายตาคมกวาดมองอย่างนึกสมเพชก่อนจะพเยิดหน้าให้ชายชุดดำจับตัวการคุกเข่าลงตรงหน้าเขา "อ๊ะ! ปล่อยกู!!" "พะ...พวกเขาคือใครกันเหรอคะ" พู่กันเอ่ยถามเสียงสั่นพลางขยับไปอยู่ด้านหลังของภูริ เธอเดินลงจากรถมาก็พบว่าแบงค์และเพื่อนอันธพาลนั้นถูกคุมตัวแล้วเรียบร้อย แปลว่าเสียงปืนที่ได้ยินก็ไม่ได้มาจากแบงค์แน่นอน "เอาไปท่าไหนอะพี่ ปกติพี่ไม่เคยยุ่งกับใคร" เสียงของผู้ชายตรงหน้าเอ่ยปนเสียงขำ "ก็แค่หมาลอบกัด" "พี่ไปเป็นชู้เขารึเปล่า" สายตาคมมองไปที่ร่างบางทำเอาพู่กันส่งยิ้มแห้งๆไปให้ "ไม่ใช่" ภูริเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มหน้าระรื่นอย่างไม่เชื่อในคำตอบ เพราะเดิมทีแล้วภูริเป็นคนค่อนข้างถือตัวไม่ค่อยเข้าหาใครสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องแปลกใจที่เจอผู้หญิงอย่างพู่กันอยู่กับเขาด้วย "น่ารักนะพี่ ไม่ใช่จริงอะ" "หยุดกวน" "แล้วจะเอาไงต่อดีพี่" "จับส่งตำรวจ" "ได้ครับ" "ฝากขอบคุณเฮียด้วย กูไปละ" ภูริเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองทันที 'เฮีย' ที่ว่าก็คือประธานบริษัทสูงสุดของพีเจสปอร์ตบริษัทที่เขาอยู่ใต้สังกัดนักแข่งรถที่นั่น นอกจากจะทำหน้าที่เป็นผู้บริหารแล้วก็ยังมีอิทธิพลอย่างมาก เขาสามารถจัดการให้ได้ทุกอย่างรวมถึงเรื่องสีเทาแบบนี้ พู่กันโค้งศีรษะให้กับชายชุดดำตรงหน้าก่อนจะรีบวิ่งตามภูริขึ้นไปบนรถ แม้ว่าในใจจะยังมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะน่ากลัวและมีอิทธิพลขนาดนี้ "คุณเป็นมาเฟียเหรอคะ" ทันทีที่ปิดประตูรถเสียงเล็กก็ถามขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาตื่น ใบหน้าหล่อเหลาปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไปโดยไม่สนใจคำถามของเธอเลยสักนิด "ทำไมคุณมีลูกน้องด้วยล่ะ คุณไม่ได้เป็นแค่นักแข่งเหรอคะ! ระ...หรือว่าคุณก็เป็นอันธพาล!!" "ไม่ใช่" ภูริผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ "แล้วคุณเป็นใครคะ ทำไมถึงจัดการกับพี่แบงค์ได้" "..." เขาเลือกที่จะเงียบโดยที่สาวตายังคงจดจ้องกับเส้นทางตรงหน้าอยู่ พู่กันเม้มปากพร้อมกับบีบมือตัวเองแน่น ในหัวก็คิดไปมากมายว่าคนข้างๆเธอนั้นเป็นใครกันแน่ ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าหอพักของคนตัวเล็ก พู่กันนั่งนิ่งมองทางข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศทางเพราะตอนนี้เธอกำลังคิดหนักถึงเหตุการณ์เมื่อครู่จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ได้ถึงจุดหมายที่เธอต้องลงแล้ว ภูริหันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ขมวดคิ้วยุ่งเขาขยับตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร "นะ...นี่คุณ! อ๊ะ!" พู่กันชะงักเมื่อจังหวะที่เธอกำลังขยับตัวหนีใบหน้าของเธอเผลอชนกับแก้มของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว มือเล็กยกมือขึ้นปิดปากตัวเองที่ไม่ระวังดันไปหอมแก้มเขาเสียได้ พรึ่บ! ภูริปลดเข็มขัดออกให้คนตัวเล็กก่อนจะขยับตัวกลับมาประจำที่ดังเดิม สายตาคมมองร่างบางที่ตอนนี้นั่งตัวเกร็งสั่นเทาราวกับเจอตัวประหลาด "ถึงแล้ว" "คนพวกนั้นคือลูกน้องของคุณเหรอคะ" "?" "คุณเป็นมาเฟียเหรอ" "เป็นคนที่บริษัท" "บริษัท? บริษัทไหนคะ" เธอถามอีกครั้งและมองเขาอย่างเอาคำตอบ "พีเจสปอร์ต" "แล้วเฮียคือใครคะ" "ประธานบริษัท" "แล้วทำไม..." "มันจะไม่มายุ่งกับเธอแล้ว..." หญิงสาวชะงักไปกับคำพูดของเขา "...สบายใจได้" "..." พู่กันเม้มปากเป็นเส้นตรง เธอไม่รู้ว่าควรจะทำตัวเช่นไร "เธอควรดีใจที่มันติดคุก" "พะ...พี่แบงค์ต้องติดคุกเลยเหรอคะ!!" "อืม" Rrrrr Rrrrr มือหนาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเขามองคนข้างกายเล็กน้อยก่อนจะกดรับสายในที่สุด "ฮัลโหล...ทำไม...แล้วอาทิตย์ใครจะมาทำความสะอาด...กูไม่ไว้ใจใครมึงก็รู้..." พู่กันมองเขานิ่งเธอพอจับใจความได้อยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา "...อืม...ไม่เป็นไร" เขาวางสายและหันกลับมามองเธออีกครั้ง "ขอบคุณมากนะคะพี่ช่วยพู่ไว้..." "เธอกลัวฉัน?" ภูริเลิกคิ้วถามเขาดูออกว่าเธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไปหลังจากจบเหตุการณ์เมื่อครู่ "มะ...ไม่แล้วค่ะ" "ไม่แล้ว?" "ตอนแรกก็กลัวค่ะ แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้วพู่เชื่อคุณนะคะ แล้วอีกอย่างคุณก็ช่วยพู่ไว้ด้วย" "..." สายตาคมมองที่ใบหน้าหวานนิ่งเขารู้สึกว่าเธอกำลังมีอะไรในใจที่ไม่ได้เอ่ยออกมา "มันไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาเสียเวลาด้วยเลย แต่คุณก็ยื่นมือมาช่วย..." "...ขอบคุณนะคะคุณภูริ^^" "..." รอยยิ้มนั้นทำเอาคนตัวโตแน่นิ่งไป ไม่รู้ว่ามีใครเคยบอกเธอไหมว่ารอยยิ้มหวานๆของเธอแค่ได้มองก็ทำให้ใครหลายๆคนรู้สึกดีและรวมถึงตัวเขาด้วย "พู่ไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงเลยค่ะ เพราะสิ่งที่คุณช่วยพู่ไว้มันเยอะมาก รู้สึกเหมือนพู่ติดหนี้บุญคุณเลยค่ะ" "ทำความสะอาดห้องเป็นไหม" "คะ?" คนตัวเล็กหันไปและมองเขาด้วยความแปลกใจ ทำความสะอาดเนี่ยนะ!?!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more