Yüreğimden kopup gelen çığlıkları susturmam gerekirken tek yapabildiğim hıçkıra hıçkıra ağlamaktı. Güçlü, sabırlı ve kendime hakim olmalıydım ama o kadar çaresizdim ki hiçbir şey elimden gelmiyordu.
Gözyaşlarım tükenene dek ağladım. Sanki annemi bir kez daha kaybetmiş gibi içim acıyordu. Kalbimin ortasında bir sızı vardı ve bu sızı her bir zerreme yayılıyordu. Ne kadar dayanabilirdim bu acıya, bir fikrim yoktu. Sadece uyumak, daha çok uyumak ve ölüme uyanmak istiyordum. Bu mümkün olur muydu bir gün?
Yatağımdan doğrulup pencereye doğru yürüdüm. Biraz temiz hava iyi gelebilirdi. Beni karanlığa çeken ölümcül düşüncelerimden çekip alabilir umuduyla perdeyi sonuna kadar açıp iç dünyama uğramayan güneşin odama girmesine izin verdim. Hoş, burayı ne zaman sahiplenmiştim de odam demeye başlamışt
