“พี่เค้ก”
รามินเรียกเค้กด้วยเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นเค้กเอาแต่นั่งนิ่งมองหน้าเขา
“ลุกออกไปเดี๋ยวนี้”
ร่างสูงที่นอนหนุนตักเธอใจกระตุกวูบทันทีเมื่อได้ยินเธอพูดเสียงแข็งใส่ตัวเอง
“พี่เค้กครับ ผมขอโทษ”
รามินพูดขึ้นไม่ยอมลุกออกจากตักเธอแถมยังจับมือเธอไว้แน่นสายตามองเค้กอย่างรู้สึกผิด
“ลุกออกจากตักพี่รามิน ก่อนที่พี่จะไม่คุยด้วย”
“ไม่ครับ ผมจะไม่ลุกไปจนกว่าเราจะคุยกันให้เข้าใจ ผมยังอธิบายพี่ไม่หมดเลยนะ”
เค้กได้แต่ถอนหายใจกับความดื้อดึงของรามิน ขนาดเธอพยายามใช้มือดันตัวเขาออกเขาก็ยังนอนนิ่งแถมยังจับมือไว้แน่นอีก
“โอ๊ย! นั่งคุยก็ได้มั้ยลุกก่อนตะคริวกินขาพี่ชาไปหมดแล้วเนี่ย”
รามินรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจแล้วรีบบีบขาให้เธอทันที
“ดีขึ้นยังครับ ทำไมไม่รีบบอกผมเนี่ย”
รามินพูดขึ้นขณะบีบขาซ้ายให้เธอเพราะเห็นเธอจับขาข้างนั้นอยู่
“ก็บอกให้ลุกออกแล้วไง น้องนั่นล่ะไม่ยอมลุกออกซักที งืออ ชาหมดแล้ว”
เ
