ฟาเบียนเลิกคิ้วกวนๆ เขากดมุมปากโค้งลง หากมันไม่ยอมก็ไม่ต้องวาดกันล่ะ กูหวง เขาใจป่ะ!!
“โห!! ก็ได้ๆ มันเป็นสิทธิ์ของคุณนี่ฟาเบียน ตามใจ บ่ายก็บ่าย”
“แล้วภาพที่วาดเสร็จก็ไม่ต้องไปเร่ขายหรอก ผมรับซื้อไว้เอง... อายฝีมือแทนว่ะ กลัวคนอื่นเขาจะเบือนหน้าหนี”
อเดลเกือบหัวเราะก๊ากๆ ดูมันยังไม่หยุดป่วน ทำยักท่า ...รูปวาดของเขามีหรือจะขายไม่ได้ เขาไม่ได้วาดเรื่อยเปื่อยนะ...แต่ละภาพที่วาดออกมา หากวางขายมีหรือจะไม่มีคนซื้อ เขารู้หรอกน่าว่ามันหวงศินารา มันคงไม่อยากให้ใครเห็นเธอและครอบครองเธอ แม้จะเป็นแค่เพียงภาพวาด ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ เขาโครงศีรษะอย่างอ่อนระอา ก่อนจะเดินออกจากอาณาจักรของฟาเบียน รู้สึกเหงาหน่อยๆ เมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว กำลังจะปลูกต้นรัก และวันหนึ่งเขาคงถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ในเมื่อตัวเองยังไม่เจอคนที่ใช่สำหรับตัวเองสักที
“คนของผมอยู่ที่ไหนครับ?
