“นายหัวชรัณ” หญิงสาวเรียกอีกฝ่ายเสียงเข้ม อะไรดลใจให้เขาขยับเข้ามากระชับร่างของเธอเข้าไปใกล้ชิดกับกายแกร่งของเขาอย่างนี้เล่า
“ว่าไงครับ”
“มือของคุณน่ะค่ะ”
“ผมกลัวคุณจะหนาวนี่หน่า” ชายหนุ่มยังคงตีเนียนโอบไหล่บางเอาไว้เหมือนเดิม
“คุณไม่เห็นหรอคะว่าปรีถือผ้าคลุมไหล่มาด้วย”
“จริงด้วยครับผมไม่เห็นเลยต้องขอโทษด้วย” ในที่สุดเขาก็ต้องยอมผละห่างก่อนที่คนตัวเล็กจะจัดการเขา
“ชิ คนฉวยโอกาส”
“ฮ่าๆ” เขาหัวเราะชอบใจออกมาเมื่อเห็นเธอใบหน้าหงิกงอ หญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้เขาเหลือเกิน ไหนใครว่าเขาเป็นเสือยิ้มยากเอาแต่นิ่งขรึมกันเล่า
“หัวเราะเยอะยิ้มเยอะจังเลยนะคะช่วงนี้”
“ก็คนมันมีความสุขนี่ครับจะให้ผมร้องไห้หรอครับ” ชายหนุ่มตอบกลับกวนๆแววตาเป็นประกาย
“ขออนุญาตหมั่นไส้ได้ไหมคะ” เธอถามเขาออกไปยิ้มๆ รู้สึกหมั่นไส้อย่างที่ถามออกไปจริงๆ
“ตามสบายเลยครับ”
“ปกติออกมาเดินเล่นบ่อยไหมคะ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที
