บทที่5
781 Words
“คุณนลินคะ เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน”
รวีพรวดพราดเข้ามาในห้องทำงานของนลิน นลินรู้ทันทีโดยไม่ต้องมองว่าใครเข้ามา เพราะมีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะเข้ามาพรวดพราดแบบนี้โดยไม่มีความเคารพในตำแหน่งเธอบ้างเลย เธอเป็นเจ้านายนะ
“คุณไปกินก่อนเถอะ ฉันมีงานด่วนที่ต้องส่งก่อนบ่ายนี้”
“วีกะไว้แล้วเชียว เลยซื้อนี่มาให้”
รวีชูถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่เธอเพิ่งซื้อที่หน้าบริษัทให้นลินดู
“นั้นอะไร ทำไมใส่ถุงมาอย่างนั้น ฉันไม่กินหรอก”
นลินเห็นสภาพถุงที่มันเยิ้มดูไม่น่าทานเอาเสียเลย อีกอย่างนลินไม่เคยแตะของข้างทางเลยแม้แต่อย่างเดียว
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งไงคะ”
“ร้านไหน?”
“ร้านหน้าบริษัทเนี่ยแหละค่ะ เจ้าอร่อยเลยน๊า”
“ไม่เอาอ่ะ สกปรก”
“นี่คุณนลินคะ ถ้าสกปรกจริงป่านนี้คนก็ตายเกลื่อนประเทศแล้วสิคะ เกิดมาแล้วไม่เคยกินถือว่าเสียชาติเกิดนะคะ”
“ขนาดนั้นเชียว?”
“อื้อ ขนาดนั้นเลย”
จากนั้นรวีก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ นลิน
“วีป้อน”
“เอาออกไปห่าง ๆ เลยนะ”
นลินผลักมือของรวีออกพร้อมเบือนหน้าหนี
“ไหนว่าเราตกลงกันแล้วไงคะ”
‘คุณรวี เมื่อไหร่คุณจะลบรูปฉันสักที?’
‘สามเดือน วีขอสามเดือนแลกกับการที่คุณต้องตามใจวี’
‘นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันเป็นเจ้านายคุณนะ มีอย่างนี้ไหนให้ฉันตามใจคุณ?’
‘งั้นวีไม่ลบ วีจะใช้ภาพนี้ขู่คุณไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าคุณนลินยอมมันก็แค่สามเดือนเท่านั้นเองนะคะ’
‘งั้นตามสมควรนะ เรื่องไหนที่ยอมได้ฉันก็จะยอม แต่ถ้าไม่ก็คือไม่!’
“ลองก็ได้”
นลินส่ายหัวเบา ๆ เธอไม่น่าหลงไปตอบตกลงอะไรแบบนั้นเลย
“วีป้อน”
“ไม่ต้อง ฉันกินเองได้น่ะ”
นลินคว้าหมูปิ้งจากรวีไปโดยที่ไม่ได้ดูว่าไม้เสียบหมูเปื้อน
“อี๋ เปื้อนอ่ะ”
รวีหัวเราะขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของนลิน
“ก็วีจะป้อนให้เนี่ย มือคุณจะได้ไม่เลอะ แต่คุณดันแย่งไปเสียก่อน”
“งั้นเอาคืนไป”
นลินยื่นกลับไปให้รวี ก่อนจะหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดมือ
รวียื่นหมูปิ้งให้นลินพร้อมปั้นข้าวเหนียวให้ นี่เป็นครั้งแรกของนลินที่ได้ลองหมูปิ้งตามข้างทาง และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถหยุดกินมันได้เลย
“แล้วคุณไม่หิวเหรอ คุณก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันใช่ไหมคุณรวี คุณซื้อมาตั้งเยอะ ฉันทานคนเดียวไม่หมดหรอกนะ”
“คะ?”
“ฉันหมายความว่ากินด้วยกันสิ”
เมื่อได้ยินดังนั้นรวีจึงโน้มตัวลงไปกัดอีกฝั่งของหมูปิ้งในขณะเดียวกับที่นลินกำลังกัดเช่นกัน จึงทำให้จมูกของทั้งคู่แตะกันเบา ๆ
นลินรีบดึงหน้าออกห่างทันทีและเป็นจังหวะกับที่เสียงมือถือของเธอดังขึ้นพอดี
“ฮัลโหลว่าไงมีน”
[ฉันเห็นเดวิดแฟนแกมันควงกับหญิงอื่น]
เมื่อบทสนทนาจากปลายสายเริ่มเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอจึงส่งสายตาไปทางรวีว่าให้ออกไปข้างนอกได้แล้ว เธอมีธุระที่ต้องคุย
เมื่อได้รับความเป็นส่วนตัว นลินจึงคุยกับปลายสายต่อ
“ฉันรู้แล้ว”
[รู้แล้วแต่ยังเฉยอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ อีกไม่กี่เดือนพวกแกก็จะแต่งกันแล้วนะ]
“จะไม่มีงานแต่งอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ มันขอฉันเลิก!”
[เห้ยแก มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกันสิ แล้วพ่อแม่แกรู้เรื่องนี้ยังเนี่ย?]
“ยังอะ ฉันกำลังจังหวะบอกอยู่”
[เออ ๆ ขอให้พวกแกเคลียร์กันได้เร็ว ๆ แล้วกัน ฉันไม่กวนละ แกทำงานต่อเถอะ]
นลินรู้ว่ายังไงเธอกับอดีตแฟนเก่าคงจะไม่กลับได้กลับไปคืนดีกันง่าย ๆ หรอก ถึงแม้นลินยังรักอีกฝ่ายอยู่ แต่เธอจะไม่กลับไปคบกับคนที่ทำร้ายเธอจนเจ็บช้ำน้ำใจ เธอมีศักดิ์ศรีมากพอ
นลินได้แต่ถอนหายใจและโยนมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน
แทนที่นลินจะรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่รับรู้มาเมื่อครู่ เธอกลับหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดก่อนหน้าที่เพื่อนสาวของเธอจะโทรมา
นลินตบแก้มตัวเองเบา ๆ ให้ตายสิ เธอกำลังเขินกับเรื่องอะไรอยู่นะ
- Writer
