ตอนที่3
1805 Words
“ดา ยังทำไม่เสร็จอีกเหรอ นี่เลยเวลาเลิกงานจะชั่วโมงแล้วนะ”
รวีถามเมื่อยังเห็นปรีดากำลังวุ่นกับการแก้งานอยู่
“เหลืออีกตั้งห้าเล่มแหน่ะวี สงสัยวันนี้ฉันคงต้องได้นอนที่บริษัทแน่เลยแก ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อยไปหมดทั้งตัว”
ปรีดาพูดเสียงอ่อย
“ฉันไปคุยให้ดีไหมแก”
“อย่าเลย แกเนี่ยนะจะไปคุยให้ฉัน มีหวังโดนด่าไล่ตะเพิดชัวร์”
“ฉันมีวิธีน่า ลองดู ๆ”
ก๊อก ก๊อก
“ยังไม่กลับอีกเหรอคุณรวี? แล้วมาหาฉันป่านนี้มีอะไรรึเปล่า?”
“คือวีจะขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะคุณนลิน”
นลินพยักหน้า รอฟังสิ่งที่รวีกำลังจะพูด
“เอกสารที่คุณให้ปรีดาแก้อยู่นั่น…”
“คุณจะมาขอเลื่อนการส่งแทนเพื่อนของคุณ?”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ”
“ได้สิ คุณได้สิทธิ์นั้น”
ทำไมมันง่ายอย่างงี้วะ
“คุณรออยู่นี่แหละ ฉันจะไปบอกคุณปรีดาเอง”
เมื่อปรีดาเห็นนลินเดินตรงมาทางที่เธออยู่ก็หวั่นใจ
“คุณปรีดา คุณกลับเถอะ เอกสารพวกนี้ค่อยมาทำในวันรุ่งขึ้นแล้วกัน”
ปรีดาอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมคุณนลินถึงยอม
“นิ่งทำไม หรืออยากทำต่อให้เสร็จ?”
“คะ? ข..ขอบคุณค่ะคุณนลิน”
ปรีดารีบเก็บข้าวของและไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณนลินอีกรอบก่อนออกจากออฟฟิศ
กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ของรวีดังขึ้น
“ว่าไงดา”
[จะโทรมาขอบใจแกอ่ะ จู่ ๆ คุณนลินเขาก็บอกฉันว่าค่อยมาทำต่อวันพรุ่งนี้ ขอบใจแกมากนะเว้ย]
“อืม ไม่เป็นไรแก”
[แกไปคุยอีท่าไหนวะวี? คุณนลินเขาถึงได้ยอม]
“ฉันทันได้บอกอะไรเลย คุณนลินเขาก็… เห้ยแกแค่นี้ก่อนนะ”
รวีวางสายจากปรีดาเมื่อนลินเดินเข้ามา
“คุณนลินมีอะไรจะคุยกับวีรึเปล่าคะ ถึงให้วีรอตรงนี้”
“มีสิ ไม่มีฉันไม่ให้คุณรอหรอก”
นลินยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยต่อ
“ฉันจะให้คุณทำงานที่เหลือแทนปรีดา คุณเอาไปเอาเอกสารกองนั้นมาทำให้นี้นะ จะได้ไม่ต้องเปลืองแอร์หลายตัว.. ไปสิ เร็วเข้า”
“ห.. ห๊ะ?”
“ตกใจอะไร ไปเอามาสิ ไม่เสร็จไม่ต้องกลับนะ ฉันจะคอยดูคุณผ่านกล้องวงจรปิด”
นลินชี้ไปที่กล้องที่ติดอยู่มุมห้อง
“คุณเป็นคนมาร้องขอแทนปรีดา ดังนั้นคุณต้องรับผิดชอบในส่วนนี้ด้วย ถึงแม้ว่าเอกสารจะไม่ด่วน แต่ฉันต้องการที่จะส่งพวกนี้ในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ ฉันไม่อยากให้มันค้างคา ฉันจะไปทำงานอื่นต่อโดยที่ไม่ต้องกลับมาพะวงกับมัน” นลินพูดตามความจริงและเธอก็อยากแกล้งรวีด้วย
เมื่อพูดจบนลินก็เดินออกจากออฟฟิศ ก่อนเดินออกก็ทำท่าทางภาษามือสื่อว่า ‘ฉันจับตามองคุณอยู่’
“เฮ้อ ต้องทำจริง ๆ หรอเนี้ย”
รวีรำพึงรำพันกับตัวเอง สุดท้ายเธอเดินออกไปยกกองเอกสารเข้ามาทำในห้องทำงานของนลิน
สามสิบนาทีผ่านไป รวีเพิ่งเริ่มทำเอกสารเล่มที่สอง นั่งทำไปได้สักพักก็มีเสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นเป็นจังหวะ
รวีพนมมือขึ้นหวังพึ่งสิ่งศักสิทธิ์แต่ทันใดนั้นเองไฟในออฟฟิศก็ติดขึ้นบางดวงและประตูห้องก็ถูกเปิดออก
“กริ๊ดดดดดด ผ..ผีหลอก”
รวีหลับตาปี๋เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ที่หน้าประตู
“นี่คุณ คุณ! ฉันเอง ตั้งสติหน่อย ใจเย็น ๆ”
รวีได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา จากนั้นก็ลืมตาช้า ๆ พอเห็นว่าคนตรงหน้าคือนลิน รวีก็มีสีหน้าโล่งใจทันที
“โธ่ เป็นคุณนี่เอง คุณนลิน วีก็คิดว่า..”
รวีหยุดพูดประโยคต่อทันที เธอไม่อยากเอ่ยมันขึ้นมา
“ผีน่ะเหรอ”
“ไม่เอา ไม่พูดในเวลานี้สิคะ ว่าแต่คุณนลินยังไม่กลับอีกเหรอคะ วีคิดว่าคุณกลับไปนานแล้วเสียอีก”
“ยัง ฉันแค่ออกไปซื้อของกิน แล้วก็ว่าจะอยู่เคลียร์งานต่ออีกนิด”
นลินไม่ได้มีความคิดที่จะทิ้งรวีไว้ที่ออฟฟิศคนเดียว จึงหาข้ออ้างเรื่องงานขึ้นมาแทน อีกอย่างเธออยากหาอะไรทำไปเรื่อย ๆ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องที่กลุ้มใจที่โดนบอกเลิก
หลังจากสิ้นบทสนทนาทั้งคู่ก็ลงมือทำงานของตนต่อ
โครกคราก เสียงท้องร้องดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิท ทำให้เสียงนี้ได้ยินอย่างชัดเจน
“หิวเหรอ?”
นลินถามรวี ขณะที่ถามก็นั่งกินข้าวที่เพิ่งซื้อมาไปด้วย
“เปล่าค่ะ ยังไม่หิว” ใครไม่หิวก็บ้าแล้ว แถมเล่นมากินอ้างหน้ากันอย่างนี้ กลิ่นก็ห๊อมหอม
“อะ ชิมไหม?”
นลินยื่นช้อนแกว่งไปมาตรงหน้ารวี
“แน่ใจเหรอว่าไม่หิวน่ะ”
รวีหักห้ามใจไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ขณะที่รวีกำลังจะงับช้อนแต่นลินรีบดึงกลับมาก่อน
“นี่อย่านะ คุณมีเชื้อโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันไม่ให้กินช้อนเดียวกันฉันหรอกนะ”
“นี่คุณ! วีไม่ได้สกปรกขนาดนั้นนะ” เหอะ ฉันก็กลัวติดเชื้อโรคจากเธอเหมือนกันนั่นแหละนลิน
นลินยักไหล่สองข้าง แสดงท่าทีว่า ‘ใครจะไปรู้ล่ะ’ ก่อนยื่นข้าวอีกกล่องให้รวี
“รับไปสิ ฉันซื้อมาเผื่อคุณด้วย”
“ขอบคุณค่ะ”
รวีเอ่ยขอบคุณก่อนรับมาด้วยความหิวโหย ตักเข้าปากคำแรกก็สัมผัสถึงความนุ่มของข้าวและความละมุ่นของเนื้อหมู อร่อยจนหยุดไม่ได้
“นี้คุณ ค่อย ๆ ทานสิ เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี แล้วมาตายในนี้ไม่ได้ด้วยนะ ห้ามตายในนี้ ฉันไม่อยากทำบุญออฟฟิศ”
“ก็มันอร่อยมาก คุณซื้อที่ไหน? เผื่อวันหลังฉันจะไปซื้อบ้าง”
“ฉันว่าคุณจะไม่ไปซื้อหรอก”
“ทำไมล่ะ ก็บอกชื่อร้านมาก่อนเถอะ” ทำไมฉันจะต้องไม่ไปซื้อด้วย ดูจากลักษณะมันก็เป็นข้าวกล่องธรรมดา แค่รสชาติอร่อยกว่าทั่วไปก็เท่านั้นเอง
“ร้าน XYZ น่ะ”
ร้านหรูใจกลางเมืองที่มีเชฟระดับโลกหมุนเวียนกันมาทำอาหารให้เหล่านักธุรกิจหรือคนมีอันจะกินได้มาลิ้มลองรสชาติอันโอชะ
“โห ร้านนั้นแพงมาเลยหนิคะ เท่าที่วีรู้มาห้าร้อยบาทยังสั่งอาหารในนั้นไม่ได้สักอย่าง” เป็นบุญปากของฉันจริง ๆ ที่ได้ลอง เคยได้ยินแต่คนกล่าวอ้างมานาน วันนี้ได้ลิ้มลองกับตัวแล้ว น้ำตาจะไหล อร่อยสมคำร่ำลือจริง ๆ
“ไม่แพงนะ ฉันรวย”
นลินพูดอย่างหน้าตาเฉย ใช่มันไม่แพงสำหรับเธอเลย แต่สำหรับคนทั่วไป คงไม่มีโอกาศที่จะได้เข้าไปเหยียบที่นั้น แม้แต่จะชายตามองก็หยุดคิดไปได้เลย
“คุณนลิน วีขอถามอะไรหน่อยเถอะค่ะ ไอ้ตำแหน่งผู้จัดการเนี่ย เงินเดือนมันเยอะขนาดถึงเข้าไปกินในร้านนี้ได้เลยเหรอคะ วีว่าไหนจะค่ารถ ค่าใช้จ่ายส่วนตัวในแต่ละเดือนก็ไม่น่าจะพอซื้ออาหารในร้านนี้ได้เลยนะคะ”
รวีอดสงสัยไม่ได้
“ความลับ”
นลินไม่ได้บอกใครว่าเธอมีความเกี่ยวพันอะไรกับบริษัทนี้ เธออยากที่จะเรียนรู้นิสัยของแต่ละคนในที่ทำงาน ถ้าหากเธอบอกว่าเธอคือใคร ทุกคนคงจะเอาใจเธอน่าดู จากตำแหน่งที่เธอได้รับ ณ ตอนนี้ทุกคนในบริษัทก็เกร็งจะแย่แล้ว ตอนแรกนลินก็นึกว่าคุณพ่อของเธอจะส่งให้เธอมาเป็นพนักงานธรรมดา ไม่คิดว่าจะให้มาเป็นถึงผู้จัดการสาขา
“รวี”
“คะ?”
“คุณเหลือเอกสารอีกกี่เล่ม?”
“เหลืออีกสองเล่มก็จะเสร็จแล้วค่ะ คุณนลินจะกลับแล้วเหรอคะ อย่าเพิ่งได้ไหม วีไม่อยากอยู่นี่คนเดียว”
“เปล่า เหลือสองเล่มใช่ไหม ฉันจะช่วยคุณทำเล่มหนึ่ง จะได้รีบเสร็จ”
นลินเพิ่งจะสังเกตว่าขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว จึงอยากช่วยให้ทำให้เสร็จเพื่อที่รวีจะได้ไม่กลับดึกไปกว่านี้
เวลาล่วงเลยไปจนถึงห้าทุ่ม
“เสร็จซะที คุณนลินเสร็จหรือยังคะ”
รวีหันไปถามนลิน
“เสร็จพอดีเลย”
นลินเอาเอกสารใส่แฟ้มเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนเพิ่งทำเสร็จ ความจริงเธอทำเสร็จไปชาติหนึ่งแล้ว
“นี่ก็ดึกแล้ว คุณจะกลับยังไงคุณรวี แท็กซี่?”
รวีส่ายหัว
“คุณไง วีจะกลับกับคุณ”
“เดี๋ยว แท็กซี่ก็มีทำไมไม่เรียก”
“ขืนวีกลับแท็กซี่ตอนนี้แล้วโดนฉุดไปข่มขืนทำไงล่ะคะ วีว่าวีกลับกับคุณนลินปลอดภัยสุดแล้ว”
“ฉันรับประกันได้ว่าคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน คุณมีหน้าตาเป็นอาวุธจะกลัวอะไร”
พูดจบนลินก็เดินไปที่ลานจอดรถ
“คุณเดินตามฉันมาทำไมคุณรวี”
รวีไม่ตอบคำถามนลิน แต่เมื่อนลินกดเปิดประตูรถ รวีก็เปิดแล้วขึ้นไปนั่งรอทันที
“ลงไปนะ ฉันยังไม่อนุญาตให้คุณขึ้นรถเลย”
รวีนั่งนิ่งทำหูทวนลม
“เดือนนี้คุณไม่อยากได้เงินเดือนใช่ไหม อยากถูกหักอีกรอบหรือไง?”
“ถ้าคุณนลินไม่ให้วีไปด้วย วีจะแฉ!!”
รวีโชว์ภาพและคลิปของนลินที่เมาไร้สตินอนอยู่ข้างป้าย รวมถึงภาพตอนที่เธออาเจียนใส่โซฟาของรวีด้วย
“นี่คุณ! ทำไมถึงได้มีภาพพวกนี้” ถ้าภาพพวกนี้หลุดฉันจะเอาหน้าไว้ที่ไหนเนี่ย
“แหม วีเจออะไรเด็ด ๆ ก็ต้องถ่ายไว้สิคะ เผื่อมันมีประโยชน์กับวีเหมือนเช่นตอนนี้ไงคะ”
นลินตัดสินใจจะแย่งมือถือจากรวี แต่ทว่ารวีรู้ทันนลิน รีบดึงมือออกทันท่วงทีก่อนมือนลินถึง
“นี่ เอามานี่นะ”
“ไม่ค่ะ ขืนวีให้ไปคุณก็ลบหมดสิ”
นลินรอจังหวะที่รวีเผลอก็รีบดึงมือถือออกมาจากมือทันที แต่รวีไม่ยอมรีบแย่งกลับ เมื่อรวีจับมือถือได้แล้ว เธอรีบกระชากกลับทันที จึงทำให้นลินเสียหลักล้มทับรวีและริมฝีปากของทั้งคู่ก็สัมผัสกันโดยบังเอิญ
- Writer
