Mr. CEO is In Love with Me (R18)

CHAPTER 04

"Hey Dastan! It's been a while since we last went to the cafeteria together. Tara, kain tayo," may ngiti sa labi na wika ni Lethania. Napa tigil si Dahlia sa paglakad at hinarap ang babae.

"I'm sorry, pero may gagawin pa ako," tugon niya, dahilan nang pag kunot ng noo ni Lethania.

"Huh? It's lunch time tho?" takang untag nito. Dahlia let out a heavy sigh.

"I know but I still have work I need to finish…"

Nagtagal ang tingin ni Lethania sa kaniya. Noong una niyang nakilala ang babae, she really finds her annoying hanggang sa nagtagal ay nakasanayan na rin niya ang presensiya nito at medyo napalapit na rin dito.

Napa halukipkip ito. "Don't tell me our super duper hot boss made you overwork again?"

"Yes… he did. Mukhang mas sobra pa nga sa overwork. Kulang na lang eh mamatay na ako." Napa kamot siya sa kaniyang peke maliit na buhok.

"If only I can help you Dastan… kaya pala ang fresh mong mukha ay parang patay na." Lethania gave her a pitiful look. Tipid na ngumiti siya pabalik.

"It's okay, sa susunod na lang tayo mag lunch dalawa. I'll go now," after she spoke those words, she didn't wait for Lethania to respond.

Ayaw na niyang magtagal pa at magsayang ng oras dahil sa sobrang dami pang gawain na dapat niyang tapusin sa araw na ito.

Bago pa lang siya pero pakiramdam ni Dahlia ay gusto na lang niyang mag resign. Sa lahat ng trabaho na pinasukan niya, ang trabahong ito ang pinaka demanding at nakakapagod sa lahat.

"Where's my coffee?" tamad at bored na tanong ni Cornelius sa kaniya pagkapasok pa lang niya sa opisina ng lalaki. Nakaupo ito sa mamahalin nitong swivel chair na para bang isa itong hari.

Ang pagkabagot sa mga mata nito ay kitang-kita niya. Mukhang kanina pa naghihintay si Cornelius sa kaniyang pagdating.

Napahigpit ang kapit ni Dahlia sa mga files na hawak. "I'm sorry sir, hindi pa po ako nakaka gawa," sagot niya sa lalaki at nagsimulang maglakad palapit dito. Nilapag niya ang mga files sa harap nito.

"And why is that?"

Napatigil si Dahlia sa tanong na iyon at blangko ang mga mata na napa titig sa tao na nasa kaniyang harap ngayon. Sa kaniyang mga mata ay may sungay na ito, pero alam niyang sa isip lamang niya iyon at hindi totoo.

"Gagawin ko pa long po," may diin niyang wika at peke na nginitian ang amo. Napa kurap-kurap si Cornelius at bago pa man ito makabitaw ng salita ay kaagad na tinalikuran niya ito.

Pagkarating niya sa pantry ng opisina nito, napadukot na lang siya ng patalim sa sobrang inis na nararamdaman.

"Ah! Nakakainis! Ang sarap niyang patayin! Putangina niya," galit na mura niya sa kaniyang boss, kulang na lang ay itapon niya ang patalim na hawak.

"Akala ba niya may kapangyarihan ako na kahit anong trabaho na gawin ko ay mabilis kong matapos?"

Hindi mapigilan manginig ng kaniyang buong katawan dahil sa nararamdaman. Mag-iisang buwan pa lang siya rito sa kompanya pero parang hindi na niya kayang magtagal pa.

Noong una, akala niya ay hindi ganoon ka hirap ang trabahong ito dahil hindi na rin naman niya first time, pero mali ang kaniyang akala. Ang lahat ng trabaho ng kaniyang amo ay napunta sa kaniya.

Walang ginawa ang Cornelius Vaughn na iyon kung hindi ang maging tamad at hayaan siya na maghirap. Pinasa nito lahat ng trabaho sa kaniya. Gusto na lang niyang mamatay dahil sa overwork.

"He's so different compared to the rumors I've heard about him! Siya lang ata ang CEO na sobrang tamad, tangina niya talaga," naiiyak niyang ani. Unti-unti niyang nabitawan ang hawak na patalim.

Kahit minsan sa buhay niya, hindi pa siya nakaranas ng ganito. 'Yong tipong nanginig na ang kaniyang buong katawan sa galit. Sino ba naman kasi ang hindi magagalit kung ganito ka tratuhin ng amo mo? Ito ay pa relax-relax lang habang siya ay halos mamatay na.

"Yawa talaga ang lalaking 'yon. Mukha lang talaga ang maganda sa kaniya, 'yong ugali parang–"

"Parang ano?"

Halos tumigil na ang pag-ikot ng kaniyang mundo nang marinig ang pamilyar na malalim na boses na iyon. Parang nag slow motion ang kaniyang paligid. Mabilis na napalingon si Dahlia sa pinto ng pantry. Nalaglag ang kaniyang panga nang makita si Cornelius doon na printi na nakikinig sa kaniya.

Nakasandal ang lalaki sa gilid at naka kross ang mga braso sa harap ng dibdib nito. There was a smirk plastered on his face. He seems to be listening to her this whole time!

"S-sir Vaughn…"

Tumaas ang kilay ni Cornelius nang hindi siya sumagot. Napalunok nang paulit-ulit si Dahlia. Gusto niyang murahin ang sarili sa katangahan. Bakit niya nagawang magsalita nang masama sa lalaki nang hindi man lang pina pakiramdaman ang kaniyang paligid?

Now she's caught!

"Parang ano? Why don't you continue what you're about to say right now?" hamon nito sa kaniya. Her heart pounded even wildly. Nagsimula siyang humakbang paatras nang umayos nang tayo si Cornelius at nagsimulang maglakad papalapit sa kaniya.

"W-what are you saying sir? I-I don't understand," she replied in a trembling voice. Halos mapapikit na siya ng kaniyang mga mata nang bumangga ang kaniyang likod sa kung ano.

That's when she realized it's dead end. Wala na siyang takas pa sa lalaki.

"Nowhere to go?" Cornelius asked in a sarcastic voice when he spot her looking for a way to escape. Kinagat ni Dahlia ang kaniyang pang-ibabang labi at kinalma ang sarili.

"Why don't you stop getting away from me? Let's talk..." malamyos at paos ang boses na bulong nito.

Kakaibang kiliti ang bumalatay sa kaniyang batok pababa sa kaniyang likod nang printi na hinuli ni Cornelius ang kaniyang mga bawang. Nilapit ng lalaki ang mukha sa kaniya na mas lalong nagpa wala sa kaniyang puso.

"L-let me go sir… you're too close."

Gustong palakpakan ni Dahlia ang kaniyang sarili sa tapang na kaniyang pinapakita ngayon. Tinaas niya ang kaniyang mga palad at nilapat iyon sa matigas na dibdib ng lalaki. She swallowed multiple times and tried pushing Cornelius away from her.

"Close? Should I show you what the word close really looks like?" he asked playfully.

"N-no, please sir–"

"Please what? I'll let you go if you continue what you spoke about me earlier."

Walang nagawa si Dahlia kung hindi ang panghinaan ng loob. Mukhang walang plano si Cornelius na bitawan siya hangga't sa hindi niya sinasabi ang dapat na sasabihin sana niya kanina.

She closed her eyes tightly. "O-okay! Okay! Just… just can you give me some space, p-please?" her voice trembled. Minulat niya ang kaniyang mga mata at nagmamakaawa na tiningnan ang kaniyang amo.

Cornelius stared back at her with an unreadable light on his eyes. Kinagat ni Dahlia ang loob ng kaniyang pisngi. Parang gusto na lang niyang maiyak dahil sa kaniyang kinalalagyan ngayon. Dagdagan pa na sobrang lapit ni Cornelius sa kaniya. Mas lalo tuloy niyang hindi maintindihan kung ano na ang nangyayari lalo na sa kaniyang puso.

"Alright..."

Nakahinga siya nang maluwag nang sa wakas ay lumayo na si Cornelius sa kaniya. The man walk towards the corner and leaned in there comfortably.

"I follow want you want already, now talk," wika ng lalaki sa napaka seryosong boses nito. Napakapit si Dahlia sa kaniyang damit.

"C-can... Can I drink water first?" she requested again and started playing with her fingers tips to ease her nervousness. Cornelius Vaughn paused then later on laughed without any humor on it.

"You've got a lot of request," masungit na sabi nito. Bago pa man siya makahanap ng salita para ibato pabalik, tumalikod na ang lalaki at kumuha ng baso para magsalin ng tubig.

Hindi alam ni Dahlia kung ano ba dapat ang kaniyang maramdaman sa mga sandaling iyon. Gulong-gulo ang kaniyang isipan at hindi alam kung ano ang gagawin.

"Here."

Inabot ni Cornelius ang baso ng tubig sa kaniya. Nagpasalamat siya sa lalaki at kaagad na ininom ang tubig. Uhaw na uhaw siya. Pakiramdam niya ay nasa gitna siya ng isang desertyo na kahit anong hanap niya ng tubig ay wala pa rin siyang mahanap.

"You want to drink more?"

Dahlia softly nodded her head. Pakiramdam niya ay bumalik na ulit ang kulay ng kaniyang mukha na kanina ay sobrang putla na sa kaba. Sinalinan ulit siya ng kaniyang boss ng tubig.

"You're like a woman, are you aware of that?"

Muntik na niyang maibuga ang iniinom na tubig sa biglaang anunsyo ni Cornelius.

"P-po?"

Pa simple na hinaplos ni Dahlia ang kaniyang puso na todo ang pagkabog sa loob ng kaniyang dibdib. Did he find her out? No, she doesn't think so. Oh goodness, it seems like Cornelius will be the death of her rin the future.

Cornelius Vaughn sighed and stared at her even intently. May kung ano sa mga mata ng lalaki na hindi niya mawari. "You've got a lot of request just like every woman I've met so far," pabalang na sagot nito.

Her grip on the glass tightened. Binaba niya ang baso sa sink at napangiwi na lang. "Porket ganoon sir ay babae na agad?" Nagkibit balikat ang lalaki.

"Sobrang dami mo sigurong babae kaya mo nasabi ang mga katagang iyon..." bulong ni Dahlia sa kaniyang sarili. Hindi niya alam pero may kaunting sakit siyang naramdaman sa kaniyang puso.

"Are you jealous?"

Her eyes widened and automatically glanced at Cornelius. The man was smirking from ear to ear while staring at her with amusement in his eyes.

"W-what are you saying sir? H-how could I be jealous?" natataranta na tanong niya at napaayos ng upo.

"Who knows? Hearing you say those words, it makes me think na nagseselos ka, Dastan."

"N-no! I'm not! Why would I be jealous sir? I'm a man!" Kulang na lang ay sigawan niya ang lalaki para lang maipagtanggol niya ang kaniyang sarili. Paano nito nagagawang sabihin na nagseselos siya?

Jusko, hindi ba nito alam kung ano ang sinasabi nito?

Tumaas ang kilay ni Cornelius. "And so? Can't man be jealous?"

"Of he course he can! But that's a different case. Hindi po kita gusto sir kaya hindi ako nagseselos dahil lalaki po ako. Babae ang gusto ko," kahit na labag sa loob na sabihin niya na lalaki siya, wala pa rin siyang nagawa.

Gusto niyang isaksak sa utak ng kaniyang boss na hindi siya nagseselos. Kaya kahit na babae siya at labag sa kaniyang sarili na sabihin na lalaki siya, wala pa rin siyang ibang choice.

"Hmm? Is that so?" parang wala lang na untag ni Cornelius. Napaawang na lang ang labi ni Dahlia at hindi makapaniwala na napatitig sa mukha ng lalaki.

Why does she feel like Cornelius doesn't believe her?

"Yes! So stop saying I'm jealous because I'm not sir. Pareho po tayong dalawa na lalaki, kahit kaunting konsiderasyon naman..."

She never felt this frustrated over someone before. Kay Cornelius lang talaga. Ibang breed ata itong boss niya dahil nagawa nitong inisin siya nang ganito kalala.

"I'll go now sir, may gagawin pa po ako." Kahit na gagawan pa niya ng kape ang lalaki, hindi na niya iyon itutuloy pa. She can't stay any longer in that room anymore. It's suffocating her.

"Wait a minute."

She stopped when Cornelius Vaughn stopped her. Lumingon ulit siya sa lalaki.

"What is it, sir?" she asked in a formal and cold tone. Cornelius cleared his throat and then grinned refreshingly, making her bewildered.

"You said men can't like each other."

"What? I didn't say that–"

"So men can like each other now, huh?" Hindi siya makasagot sa tanong ni Cornelius. Pakiramdam niya ay kinokorner siya ng lalaki.

Nag-iwas siya ng tingin. "O-of course. Everyone on the planet can love anyone they like..."

Mas lalong lumaki ang ngisi sa mukha ni Cornelius. Dahlia suddenly felt like her word shake a bit because of the smile.

"Alright, so am I allowed to like you too?"

Nanlaki ang mga mata ni Dahlia kasabay ng kaniyang pagsinghap. She wanted to doubt her ears, that maybe her ears were just tricking her but she knows that's now the case!

Pinilit ni Dahlia na ibuka ang kaniyang mga labi para magsalita, "I-I am a man–"

"And so? Did you forget what you said already?" he asked mischievously.

Dahlia suddenly felt so regretful because of what she said earlier. Kung hindi lang siguro niya sinabi ang mga katagang iyon ay hindi siguro mangyayari ito ngayon.