มิลาน, อิตาลี
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่จ้องมองสาวน้อยหน้าตาน่ารักทั้งสี่ด้วยความเอ็นดู จะมีใครบ้างที่จะรู้ว่าเขาสามารถทำได้ทุกอย่างก็เพื่อสาวน้อยคนหนึ่งในสี่คนนี้ วันที่หญิงสาวบอกเขาว่าเดินทางไปเที่ยวมิลานกับพี่สาวอีกสามคน เขาเลยตัดสินใจบินมามิลานก่อนที่พวกเธอทั้งสี่จะมาเพียงสองวันเท่านั้น
ทันทีที่เขาเดินทางมาถึงมิลาน เขาก็โทรไปหาสาวน้อยในดวงใจของเขาทันทีว่าตอนนี้เขาอยู่ที่มิลานแล้ว แต่เขาไม่ได้บอกหรอกว่าการมามิลานในครั้งนี้เป็นเพราะเธอ เขาตอบเพียงว่ามาเยี่ยมเพื่อนก็เท่านั้น พอดีนึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่วันหญิงสาวคงบินมาเที่ยวที่มิลานเขาก็เลยโทรมาบอก หากมาถึงมิลานก็ให้โทรหาเขาด้วย เพราะเขาจะไปรับที่สนามบินเอง
“อย่าเดินไปไกลนักล่ะ”
“ค่ะ” ทั้งสี่สาวหันมามองพี่ใหญ่ของกลุ่มพร้อมกัน จากนั้นก็ส่งรอยยิ้มหวานมาให้ จากนั้นทั้งสี่ก็หันไปสนใจร้านขายของแต่ละร้านด้วยความสนใจ วินโดว์ช็อปปิ้งมิลานจะมีถนนที่เต็มไปด้วยร้านแฟชั่นแบรนด์เนมต่างๆ มากมาย ถ้าคุณไม่มีเงินพอก็ยังสามารถสนุกไปกับการมองชมหน้าร้านของแต่ละร้านได้
“พี่โรมมาทำไมที่มิลาน” หญิงสาวร่างระหงเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย ใบหน้าสวยหวานหันไปมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินตามพวกเธอมาตลอดเกือบสองชั่วโมงด้วยความประหลาดใจ เธออยากรู้เหลือเกินว่าชายหนุ่มคิดยังไงถึงได้มาเดินตามพวกเธอแบบนี้ ไหนตอนแรกบอกว่ามาธุระกับเพื่อนที่มิลานยังไงล่ะ แต่ทำไปทำมาเธอก็เห็นเขาอยู่กับพวกเธอมาเกือบสองวันแล้ว พอถามก็บอกว่าวันนี้เพื่อนสนิทติดธุระมาตามนัดไม่ได้ เขาก็เลยมาคอยดูแลพวกเธอแทน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะน้ำ แต่เท่าที่เห็นมาเนี่ยพี่โรมก็คอยดูแลพวกเรามาตลอด” มนัญชยาตอบรมิดาเสียงหวานใส ใบหน้าสวยคมเอียงไปมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ด้วยรอยยิ้ม แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยพวกเธอก็ได้ดูปลอดภัยเวลามีใครเข้ามาวุ่นวายกับพวกเธอ หญิงสาวส่งยิ้มให้พี่ใหญ่ของกลุ่มด้วยรอยยิ้มสวยเก๋ ก่อนหันกลับมาสนใจร้านขายของด้านหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ
“แกดูอะไรอยู่น่ะลิน” รมิดาเอ่ยถามพลอยไพลิน พร้อมกับชะโงกใบหน้าสวยหวานลงมาด้วยความสนใจ สายตาของเธอจ้องมองของตรงหน้าด้วยความดีใจ เพราะสิ่งที่เธอเห็นตอนนี้มันดูน่ารักสวยงามไม่น้อย แต่ราคาคงแพงน่าดู
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเห็นมันดูสวยดีน่ะ”
พลอยไพลินตอบรมิดาเสียงหวาน ก่อนจะหันไปมองน้องสาวคนเล็กสุดของกลุ่มที่กำลังเดินแยกออกจากกลุ่มของเธอไปอีกด้านด้วยความสงสัย
“จะไปไหนน่ะเล็ก” น้ำเสียงหวานใสตะโกนถามอติกานต์ด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะสาวเท้ารีบเดินตามน้องสาวคนเล็กไป
เตชินท์รีบสาวเท้าเดินตามอติกานต์ด้วยความรวดเร็ว ชายหนุ่มหันไปมองอีกสามสาวที่รีบเดินตามหญิงสาวร่างบอบบาง ไปด้วยความรีบร้อนเหมือนกัน
อติกานต์ชะงักเท้า ก่อนจะหันมามองเจ้าของเสียงทุ้มด้วยความสงสัย แล้วยังมีพี่สาวทั้งสามที่เดินตรงมาหาเธออีก รอยยิ้มหวานเปิดกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามว่า “ก็เดินไปข้างหน้าไงคะพี่โรม ถามทำไม” คำตอบที่หลุดออกมาจากปากเรียวเล็กทำเอาเตชินท์ถึงกับชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าไปหาค้างทีเดียว ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวร่างบอบบางตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ตอบมาได้ยังไงว่ากำลังจะเดินไปข้างหน้า เขาเห็นแล้วเธอเดินไปข้างหน้า แต่ทำไมต้องตอบด้วยคำพูดกวนโอ๊ยแบบนั้นด้วย
สามสาวต่างก็หยุดเดินลงอย่างฉันพลันเมื่อพวกเธอได้ยินคำพูดของอติกานต์ พวกเธอไม่เคยรู้เลยว่าน้องสาวคนนี้จะมีอารมณ์ขันตอบอะไรออกมาได้แบบนี้ หากไม่ติดว่าเป็นน้องสาวของพวกเธอล่ะก็คงได้มีการลงไม้ลงมือกันบ้างแล้ว
“อย่ามากวนโอ๊ยพี่นะเล็ก พี่ถามเพราะเป็นห่วง”
“เล็กก็ตอบพี่โรมดีๆ แล้วนะ เล็กกำลังจะเดินไปข้างหน้าจริงๆ พี่โรมก็รู้นี่นาว่าเล็กเดินถอยหลังไม่ได้หรอก จริงไหมคะพี่น้ำ พี่หวาน พี่ลิน”
“พี่ว่าเรากลับโรงแรมกันได้แล้วล่ะ เดินกันมานานแล้ว อีกอย่างนี่ก็เย็นมากแล้ว”
“เรากลับกันได้แล้วล่ะ ยัยหวาน ยัยลิน ไปค่ะพี่โรม กลับกันดีกว่า น้ำหิวแล้ว และคิดว่าทุกคนก็คงจะหิวเหมือนกัน”
“นั่นสิคะ เรากลับกันเถอะค่ะพี่โรม” พลอยไพลินพูด ขณะดึงมือของมนัญชยาให้เดินตามเธอไปติดๆ ส่วนรมิดากับอติกานต์ก็เดินนำหน้าของพวกเธอไปแล้ว
เตชินท์ได้แต่ยืนอึ้งกับน้องสาวทั้งสี่ของเขา อะไรกัน จะกลับก็กลับ ไม่ถามความคิดเห็นของเขาเลยสักคำ นี่เขามาเที่ยวกับพวกเธอจริงหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าเขาคิดผิดที่บินมามิลานกันแน่ แทนที่จะได้เที่ยวกับสาวน้อยในดวงใจของเขาบ้าง กลับกลายเป็นว่าเขาได้แต่เดินตามคอยดูแลอยู่ห่างๆ จะเข้าใกล้มากก็ไม่ได้ เพราะกลัวว่าอีกสามสาวจะรู้ว่าเขาคิดยังไงกับอติกานต์
โอ๊ย! อยากบ้าตายเลยจริงๆ สวรรค์ ทำไมไม่เห็นใจเขาบ้างเนี่ย อุตส่าห์หยุดงานแล้วบินมามิลานเพื่อมารอสาวน้อยในดวงใจของเขา แต่กลับเป็นว่าเขาต้องพยายามอยู่ห่างเธอเสียนี่ เพราะกลัวอีกสามสาวจะรู้ความลับของเขา
“พระเจ้า! ทำไมท่านถึงใจร้ายกับผมแบบนี้”
//////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...