จอมวายร้ายเจ้าหัวใจ

ณ ห้องประชุมลับในโรงแรมชื่อดังในพัทยา “แน่ใจหรือค่ะที่จะทำแบบนี้” น้ำเสียงติดกังวลเล็กน้อยของคุณอลินลดาทำให้บรรดาแม่ๆ ที่นั่งอยู่ในห้องประชุมใหญ่ในโรงแรมอรันดา เรสซิเดนซ์ ต่างก็เริ่มคิดหนักเหมือนกัน เมื่อบรรดาสามีของพวกเธอตัดสินใจที่จะจับคู่ให้กับบรรดาลูกๆ ของพวกเธอ “นั่นสิ ชลว่ามันไม่ดีเลยนะที่พวกเราจะจับคู่ของลูกๆ แบบนี้” คุณสายชลเอ่ยอย่างกังวลเหมือนกัน เรื่องของคู่ครองเธอคิดว่าน่าจะให้บรรดาลูกๆ เลือกกันเองไม่ดีกว่าเหรอ “โรสก็เห็นด้วยนะคะ ทำไมพวกเราไม่ปล่อยให้ลูกๆ หาคู่ครองกันเองล่ะคะ” “แต่พี่ว่าดีนะโรส อีกอย่างลูกๆ ของพวกเราก็โตกันหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมแต่งงานกันเลยสักคน” พ่อเลี้ยงเอกราชเอ่ยขึ้น ท่านหนักใจที่สุดก็เพราะเจ้าลูกชายคนโตของท่านไม่ยอมแต่งงานเสียที อีกไม่นานก็จะสามสิบแล้ว แต่ดูมันยังรักชีวิตโสด รักอิสระจนท่านเริ่มกังวล ไม่ใช่แต่ลูกชายของท่านเท่านั้นที่ไม่ยอมแต่งงาน แต่ลูกชายของเพื่อนรักทั้งสองก็ไม่ยอมแต่งเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นเตชินท์ เตชิต ลูกชายฝาแฝดของพ่อเลี้ยงตะวันกับแม่เลี้ยงช้อนนาง ส่วนกวินทร์ รัชวิน ลูกชายของพ่อเลี้ยงนาวินกับน้องสาวของท่าน “ตอนนี้เจ้าใหญ่ เจ้าโฬม เจ้าโรม เจ้าเอก แล้วก็เจ้าตรี ก็ยังไม่ยอมแต่งงาน เฮ้อ...ขนาดแฟนพวกมันยังไม่มีเลย เท่าที่ฉันเห็นเจ้าพวกบ้านี่มีแต่ทำตัวเจ้าชู้ไปวันๆ จีบไปเรื่อย ไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครเสียที จับพวกมันแต่งงานกันให้หมด จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเสียที” “แล้วทำไมต้องจับห้าหนุ่มนี่มาจับคู่กับลูกสาวของพวกเราล่ะคะ” คุณอลินลดาถามกลับอย่างไม่พอใจ “นั่นสิคะ จะให้หนุ่มๆ แต่งงานทั้งทีทำไม ไม่หาจากที่อื่นล่ะคะ ลูกสาวของเพื่อนพวกพี่ๆ ก็เต็มไปหมด ชลว่าแค่พวกเราไปสู่ขอลูกสาวเขามาแต่งงานกับลูกชายของพวกพี่ใครบ้างจะไม่ยอม ชลเห็นสาวๆ แล้วก็ไม่สาวต่างก็อยากแต่งงานกับลูกชายของพวกเราทั้งนั้น หาลูกสาวบ้านอื่นไม่ได้หรือคะ” “ไม่ดีกว่า พี่ว่าจับลูกๆ ของพวกเรามาแต่งงานกันนี่แหละดีที่สุด ชลไม่เคยได้ยินเหรอที่เขาบอกว่าเรือล่มในหนองทองจะไปไหน” พ่อเลี้ยงนาวินบอกคุณสายชล ใจจริงท่านก็อยากให้ลูกชายแต่งกับลูกสาวของเพื่อนรักมากกว่า เพราะเห็นนิสัยกันดีอยู่แล้ว หากเลือกสาวๆ ที่ท่านไม่รู้จักนิสัยใจคอ ท่านก็ไม่อยากได้สาวๆ พวกนั้นมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกัน “แล้วคุณหนึ่งจะจับคู่ของใครบ้างล่ะคะ” คุณอลินลดาเอ่ยถามคุณพ่อเลี้ยงเอกราช เพราะเมื่อคืนสามีของเธอคุยกับเธอถึงเรื่องนี้แล้ว แม้เธอไม่เห็นด้วยก็เถอะแต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้ เธอรู้ดีว่าน้องสาวทั้งสองก็ไม่เห็นด้วยกับเธอหรอกแต่ก็ขัดบรรดาสามีไม่ได้ “พี่จับเจ้าหนึ่งกับหนูน้ำ สองคนนี้ทะเลาะกัดกันตลอด ลองให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันสักเดือน ส่วนเจ้าโฬมนี่ก็หนูลิน ส่วนเจ้าเอกกับหนูหวาน สองคนนี้ท่าทางน่าจะคบกันอยู่ คงจะไม่มีปัญหาอะไร ส่วนเจ้าตรีนี่รอให้เรียนจบก่อนแล้วค่อยว่ากัน อีกไม่นานก็น่าจะกลับมาแล้ว อ้อ แล้วเจ้าโรมนี่มันบอกว่ามีคนที่มันรักอยู่แล้ว แต่ยังไม่พร้อมที่จะพามาแนะนำให้พวกเรารู้จัก” “แต่หนูน้ำ หนูหวาน แล้วก็หนูชล เพิ่งจะยี่สิบกว่าเองนะ มันไม่เร็วไปหรือคะ” คุณอลินลดาเอ่ยขึ้น หลังจากที่ฟังบรรดาสามีเล่าถึงแผนการจับคู่ให้กับบรรดาลูกๆ หญิงสูงวัยหันไปมองน้องสาวทั้งสองที่นั่งหน้าเคร่งเครียดกัน สำหรับแม่เลี้ยงเมธาวี แม่เลี้ยงกานดา และแม่เลี้ยงช้อนนาง กลับนั่งยิ้มอารมณ์ดีกับสิ่งที่สามีของพวกเธอกำลังสนทนากับสามีของเธอและน้องสาวทั้งสองอยู่ คุณสายชลรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับการจับคู่ของสามีและอีกห้าหนุ่มใหญ่ ดูมีความสุขกันเหลือเกิน พวกเขาจะรู้ไหมว่าการจับลูกๆ มาแต่งงานกันนะมันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรเลย เธอสงสารลูกสาวไม่น้อย จะเลือกคู่ครองทั้งทีก็ไม่มีโอกาสที่จะเลือกคนที่ลูกสาวรัก “ฉันว่าไม่ดีเลยนะชล ทำไมต้องจับคู่ลูกสาวของพวกเราให้กับลูกชายของพี่เมย์ พี่ดา พี่นาง ด้วย” “ฉันก็ว่างั้นแหละ เล่นจับคู่กันแบบนี้ไม่รู้ว่าหนูน้ำ หนูหวาน แล้วก็หนูลิน จะยอมหรือเปล่า” “ไม่เอาน่าโรส ชลด้วย อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอนนะ ถ้าเราจับคู่ให้ลูกๆ แล้วถ้ามันสำเร็จก็ดี แต่ถ้ามันไม่สำเร็จก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ถือเสียว่าพวกเราสร้างความรักความสามารถให้กับลูกๆ ก็เท่านั้น” “แต่โรสก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เพราะไม่รู้ว่าหนูหวาน หนูน้ำ แล้วหนูลิน จะยอมหรือเปล่า พี่ภูไม่คิดบ้างหรือคะว่าการจับคู่ให้ลูกๆ แบบนี้มันดูโหดร้ายไปหน่อย” “ไม่หรอกโรส เชื่อพี่สิ เราไม่ได้บังคับให้พวกเขาแต่งงานกันนะ แค่ให้เขามารู้จักศึกษานิสัยใจคอกันเท่านั้น หากถึงเวลาที่เรากำหนดแล้วลูกๆ ของเราไม่ได้รักกันอย่างที่พวกเราตั้งความหวังเอาไว้ก็ไม่เป็นอะไรนี่นา พี่ว่าโรสไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะ เพราะเราแค่จับคู่ให้ลูกเฉยๆ เรื่องที่ว่าพวกเขาจะพัฒนาความสัมพันธ์เป็นรักได้หรือไม่นั้นก็ให้อยู่ที่การตัดสินใจของเขาก็แล้วกัน” “พี่เห็นด้วยกับความคิดของคุณภูนะ พวกเราก็แค่คิดจะจับคู่ให้ลูกๆ ก็เท่านั้น ส่วนที่ว่าลูกๆ ของพวกเราจะรักกันไหมนั่นมันก็อีกเรื่องหนึ่งนะ” “ว่าแต่ตอนนี้พวกหนุ่มๆ สาวๆ อยู่ที่ไหนกันหรือคะ” “ตอนนี้เจ้าใหญ่ เจ้าโฬม เจ้าเอก อยู่ที่รีสอร์ทที่เชียงใหม่” พ่อเลี้ยงเอกราชตอบคุณสายชลก่อนเอ่ยขึ้นอีกว่า “ส่วนหนูน้ำ หนูหวาน หนูลิน ยัยเล็ก อยู่ที่มิลาน อีกอย่างยัยเล็กเพิ่งปิดเทอมใหญ่นะ หนูน้ำ หนูหวาน แล้วก็หนูลิน ก็เลยพายัยเล็กไปเที่ยวปิดเทอมน่ะ อีกไม่นานก็น่าจะกลับมาแล้ว” “อยู่มิลานหรือคะ ไปตั้งแต่เมื่อไร ทำไมลดาไม่รู้” คุณอลินลดาหันหน้าไปถามสามีด้วยความตกใจ เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้สาวๆ บินไปเที่ยวมิลานกัน “โรสกับชลรู้หรือเปล่าว่าหนูหวานกับหนูลินไปมิลาน” คุณหญิงชญานินทร์กับคุณสายชลต่างก็ส่ายหน้าพร้อมกัน “โรสว่าพี่ลดาไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกค่ะ เจ้าโรมก็อยู่ที่มิลานไม่ใช่หรือคะ” “ใช่แล้วค่ะพี่ลดา เจ้าโรมอยู่ด้วยทั้งคนชลว่าไม่น่าเป็นห่วงหรอก เจ้าโรมดูแลพวกสาวๆ ได้ เชื่อชลสิคะ” “เอาล่ะ สรุปว่าเรื่องที่พวกเราคุยกันวันนี้ก็เอาเป็นว่าทุกคนเข้าใจกันดีแล้วนะ ทันทีที่สาวๆ กับเจ้าโรมกลับมาจากมิลานพวกเราจะเริ่มแผนการทันที เอาล่ะ วันนี้ก็จบการประชุมกันเพียงแค่นี้ หากมีปัญหาอะไรพวกเราก็จะมารวมกันที่นี่อีกที” พ่อเลี้ยงเอกราชสรุปอย่างรวดเร็ว วันนี้พวกเขาเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้พวกเขาทุกคนน่าจะได้พักผ่อนกันเสียที “โอเค งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปพักได้แล้ว ตอนหนึ่งทุ่มก็ลงมาเจอกันที่หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์นะ เพราะคืนนี้พวกเราจะไปหาอะไรทานกันข้างนอก” ท่านวีรพลเอ่ยขึ้นเมื่อพ่อเลี้ยงเอกราชพูดจบ จากนั้นเขาก็หันไปมองภรรยาด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะลดา” “ค่ะ” คุณอลินลดาตอบรับสามีสั้นๆ ก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามสามีออกไปจากห้องประชุม “งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเลย” พ่อเลี้ยงเอกราชเอ่ยขึ้ ก่อนหันมามองภรรยาแล้วก็ลุกเดินจากห้องประชุม จากนั้นอีกไม่นานทุกคนก็เดินออกมาจากห้องประชุมแล้วก็แยกย้ายกันกลับห้องพัก ///////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...