“วันนี้เราจะไปเที่ยวชมมหาวิหารเซนต์ปีเตอร์ แล้วถ้ามีเวลาเราก็อาจจะไปเที่ยวต่อ” มนัญชยาเอ่ยขึ้นเมื่อหญิงสาวสังเกตเห็นบรรยากาศตึงเครียดที่เกิดขึ้นภายในโต๊ะอาหาร
“เย็นนี้ฉันจะกลับเมืองไทย”
พลอยไพลินพูดขึ้นหลังจากที่เธอนั่งเงียบมานาน หญิงสาวพยายามที่จะนั่งทานอาหารไปอย่างเงียบๆ เธอไม่อยากเห็นหน้าของเตชิต ไม่อยากเห็นให้มันปวดใจ ต่อไปนี้เธอจะทำยังไงกับชีวิตของตัวเองดี เกิดบิดามารดารู้เรื่องนี้พวกท่านต้องเสียใจกับสิ่งที่เธอทำผิดพลาดไปแน่
“แต่เรามีโปรแกรมกลับวันพรุ่งนี้นิคะพี่ลิน”
“พอดีเมื่อเช้าคุณพ่อกับคุณแม่โทรศัพท์มาบอกให้พี่กลับบ้านน่ะจ้ะน้องเล็ก” เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แม้สักวินาทีเดียว เธอไม่อยากอยู่เห็นหน้าผู้ชายสารเลวที่ข่มขืนเธอ พลอยไพลินเงยหน้ามองอติกานต์ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“พี่มีงานด่วนที่โรงแรมด้วยน่ะจ้ะ”
“เอายังไงดีล่ะหวาน” รมิดาเองก็อยากกลับเมืองไทยแล้วเหมือนกัน เพราะตอนนี้เธอเองก
