“นั่นสิ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน ใช่ไหมครับน้องหวาน”
เตชิตหันมาถามความเห็นของมนัญชยา ใบหน้าคมเหลือบมองผู้สูงวัยทั้งสองที่นั่งมองมาทางพวกเขาแล้วรู้สึกเสียวสันหลังวาบ แม้ว่าท่านทั้งสองไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่จากอาการเงียบเกินไปนี่แหละที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว
ชนาธิปกับรมิดานั่งมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เพราะตอนนี้พวกเขาทั้งสองกำลังหน้ามืดเมื่อโดนอีกคนหาเรื่อง ทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าตอนนี้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมันดูน่าอึดอัดขนาดไหน
“พ่อว่าทานข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวก็ดึกไปกว่านี้หรอก”
ท่านวีรพลเอ่ยขึ้นอย่างดังจนทำให้ชนาธิปกับรมิดาถึงกับสะดุ้ง ทั้งสองหันมามองประมุขของบ้านอย่างตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาสงสัยของบิดาที่มองมา ทำให้รมิดาถึงกับหุบปากก้มหน้าก้มตามองจานข้าวทันที ส่วนชนาธิปก็ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มรีบก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาคงจะทำเรื่องไม่ดีต่อหน้าท่านวีรพลกับคุณอลินลดาไปเสียแล้ว
