(ฟาส)
"อ๊ะ!"
ฉันเริ่มรู้สึกตัวและขยับร่างกายให้เคลื่อนไหว แต่กลับมีความเจ็บแทรกแซงเข้ามา จนทำให้ฉันต้องร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับยู่หน้า เมื่อรู้สึกว่าตรงระหว่างขามันเจ็บปวดเพียงแค่ขยับตัวนิดเดียว
นอนนิ่งแล้วกะพริบตา แต่ว่ากลับดูมืดสลัว มีเพียงแสงสว่างจากด้านนอกที่ลอดผ่านช่องว่างเข้ามา ฉันค่อย ๆ ขยับตัวช้า ๆ ให้ลุกนั่ง แล้วเอนหลังพิงกับหัวเตียง เพราะมันขยับมากฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บตามร่างกาย โดยเฉพาะส่วนนั้นของฉันที่ทั้งเจ็บและแสบ เอื้อมมือควานหาสวิทต์ไฟเพื่อจะมีแสงสว่าง
พรึ่บ!!!
แต่ว่ายังไม่ทันได้กดเปิด ก็มีแสงสีนวลเจิดจ้าขึ้นมาเสียก่อน ฉันจึงหันไปมองโดยรอบ ก็ต้องพบเจอกับคนหน้านิ่งและดูเย็นชา มองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เหมือนไร้ความรู้สึก
"นาย!!"
"นี่เรียกอ่อยได้มะ?"
ฉันตะเบ็งเสียงเรียก แต่เขากลับพูดแทรกขึ้นก่อน พร้อมกับสายตาที่ฉันไม่ค่อยชอบมองมาที่ฉัน เกลียดแววตาของเขาที่เมินเฉยแล
