หัวใจที่พองโตของรสิตาห่อเหี่ยวลงอย่างไม่อาจห้าม
เขาพาเธอมา... แค่เพราะเธอเป็นบัตรผ่านประตู
เมื่อสาวน้อยนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงสถานที่จัดงานคือผับแห่งหนึ่ง เจ้าของคือหนึ่งในเพื่อนร่วมรุ่นที่ลงทุนปิดสถานที่เพื่อเพื่อนเก่าจะได้เฮฮาสังสรรค์กันอย่างเต็มที่ อัลเบอร์โตก็จอดรถในซอง ถอดเข็มขัดนิรภัยออกและหันไปแตะแขนเธออย่างไม่เข้าใจ
“เป็นอะไรน่ะโรส”
รสิตาสั่นศีรษะ ปลดเข็มขัดนิรภัยขณะตอบ
“เปล่าค่ะ”
เธอถูกกระชากแขนกะทันหันจนเซไปหาเขา และริมฝีปากร้ายที่ บดจูบลงมาก็ทำให้เธอสะท้านถึงกลางทรวง ดอกไม้งามอวบอูมเปียกชื้นด้วยความเสน่หา เธอจูบตอบ สอดลิ้นลึกซึ้งดื่มด่ำ กระทั่งเขาเป็นฝ่ายผละออกไป หญิงสาวก็เลียริมฝีปากอย่างเสียดาย
“ครั้งนี้ฉันจะปล่อยไป แต่คราวหน้าอย่าโกหกฉันอีก” เขาบีบแขนเธอขณะเตือน “เพราะฉันจะลงโทษเธออย่างสาสมที่สุด จำเอาไว้”
รสิตาเดาไม่ออกเลยว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับคำขู่นั้น ก็บทลงโทษ
