วอนรัก (เจ้านายขา เดอะซีรีส์)

Chapter 2 คุณชาย

การกลับมาก่อนกำหนดสองวัน นับว่าเป็นการเซอร์ไพรส์ที่งานกร่อยสุดๆ ไปเลย

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองแก้วเหล้าชนิดแรงตรงหน้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบสี่สิบเก้าปีของริค เขากะว่าจะกลับมาเซอร์ไพรส์พ่อเสียหน่อยหลังจากไม่ได้เจอกันเลยตั้งหกปีเพราะช่วงปิดเทอมอัลเบอร์โตเลือกที่จะทำงานพิเศษหาประสบการณ์มาตลอด แต่อาโมพี่ชายเขากลับบอกว่าพ่อเพิ่งเดินทางไปฮ่องกงเมื่อเช้านี้พร้อมคู่ควงคนใหม่ ดูเหมือนจะไม่กลับอิตาลีอีกยาวเพราะฝากงานไว้กับอาโมแล้ว

ให้ตายเถอะ! เขาไปเรียนแค่หกปี พ่อเปลี่ยนคู่ควงไปกี่คนแล้วเนี่ย จำไม่เห็นได้!

แล้วนี่เขาส่งข่าวมาก่อนตั้งหลายวันว่าจะกลับมาอิตาลี ถึงจะไม่ได้เจาะจงวันก็เถอะ ไหงพ่อเห็นผู้หญิงดีกว่าลูกชาย อัลเบอร์โตคิดแล้วเซ็ง นี่ลูกไง เฮ้! ริคไม่คิดจะแก่เลยหรือไง ปีหน้าก็จะขึ้นเลขห้าแล้วนะ ยังทำตัวซู่ซ่าอยู่ได้

“แกนี่มันลูกแหง่ติดพ่อไม่เลิก”

เสียงแซวนั้นดังมาจากชายหนุ่มหล่อเหลา ดวงตาสีฟ้าเฉดเดียวกันมีรอยระริกขัน แบบที่อัลเบอร์โตอยากจะสาดเตกีลาใส่หน้าพี่ชายฝาแฝดสักแก้วสองแก้ว แต่เขาก็เลือกกระดกมันลงคอไปอยู่ดี อาโมหัวเราะในคอ สั่งบริกรให้เสิร์ฟเหล้าให้น้องชายอีกแก้ว ก่อนยกข้อมือมองเวลา

“เดี๋ยวฉันต้องไปก่อน คืนนี้แกจะนอนไหน จะกลับบ้านพ่อ หรือจะยังไปนอนบ้านฉัน”

อัลเบอร์โตนิ่งคิดไปนิด ก็ดึงแก้วช็อตตรงหน้ามาใกล้

“แกไปเหอะ ฉันโตแล้วจะนอนที่ไหนก็ได้”

อาโมหัวเราะ ก่อนขยี้ศีรษะที่ถูกปกคลุมด้วยเรือนผมสีบลอนด์ทองของน้องชายอย่างหมั่นไส้

“เออ ถ้ากลับไม่ไหวค่อยโทรมาแล้วกัน”

อัลเบอร์โตพยักหน้าน้อยๆ รอจนพี่ชายลับสายตาไปก็สั่งเหล้าอีกแก้วเพราะไม่รู้จะรีบกลับบ้านไปทำไม กลับไปก็ไม่มีใครรออยู่ ชายหนุ่มนั่งดื่มอยู่ท่ามกลางเสียงอึกทึกของเพลงจังหวะสนุกอยู่นาน เพลงแล้วเพลงเล่า กระทั่งก้อนเนื้ออวบหยุ่นทาบมาที่แขนพร้อมมือนุ่มลูบมาถึงข้อมือที่กำลังกุมแก้วเหล้า ชายหนุ่มก็หันไปเห็นหญิงสาวสะสวยแต่งหน้าเข้ม กำลังกระพือขนตาให้เขาอย่างยวนเย้า

“มานั่งด้วยกันมั้ยคะ”เธอสอดกระดาษแผ่นหนึ่งเข้ามาในมือเขา ก่อนขยิบตาให้ แล้วผละกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของสาวๆ ร่วมโต๊ะ

อัลเบอร์โตดื่มเหล้าจดหมดแก้ว ก่อนคลี่กระดาษออกอ่านก็พบว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์และข้อมูลการติดต่อพื้นฐานบนโลกโซเชียล

ชายหนุ่มหันไปยิ้มหวาน ก่อนวางเงินลงบนเคาน์เตอร์แล้วขยำกระดาษโยนทิ้ง จากนั้นจึงหันเดินออกจากผับไป

คฤหาสน์เดรอซซียังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด อัลเบอร์โตล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แหงนมองตัวคฤหาสน์ที่ตั้งเด่นอยู่ใต้พระจันทร์เต็มดวง เขาหวังให้ห้องนอนส่วนตัวของเขายังพอมีเสื้อผ้าที่ฝุ่นไม่จับให้ใส่นอนได้สักตัวสองตัวก็พอ เพราะเขาทิ้งข้าวของทุกอย่างไว้ที่บ้านของอาโมหมดเลย ชายหนุ่มพ่นควันออกมาเบาๆ ท่ามกลางอากาศหนาว ก่อนรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปที่ประตูบ้านเพราะหิมะเริ่มโรยตัวลงมา

ยามที่เดินตามมา ช่วยเปิดประตูบ้านให้ และปิดประตูตามหลังด้วยตอนเขาก้าวเข้าบ้านมาแล้ว ชายหนุ่มเดินเอื่อยไปตามทางเดินสลัว มีเพียงโคมไฟติดผนังสีส้มที่ให้แสงสว่างเลือนราง ก่อนหยุดฝีเท้าที่หน้าห้องของตัวเอง

หนาวๆ แบบนี้คิดแล้วก็อยากกอดเนื้อนุ่มๆ อุ่นๆ อยู่เหมือนกัน แต่แม่คนนั้นที่ผับไม่ไหวจริงๆ แต่งเติมเสริมมากเกินไป กลิ่นน้ำหอมฉุนเกินไป คิดแล้วก็เวียนหัว

จะว่าไป...

เด็กคนนั้นจะยังอยู่สุขสบายดีที่บ้านหลังนี้หรือเปล่านะ

ริมฝีปากหยักได้รูปขยับเป็นรอยยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าอ่อนละมุนของหญิงสาวลูกครึ่งไทยอิตาเลียน เธอชอบถักผมเปียคู่อยู่ตลอด เธอมีกลิ่นกายหอมละมุนเป็นเอกลักษณ์แบบที่เขาฟันธงได้เลยว่าเธอไม่รู้แน่ว่าแม้จะอายุยังน้อย แต่เธอซุกซ่อนความยวนเย้าไว้มากมายแค่ไหน

เขาชอบแกล้งเธอ แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาร่วมวงแกล้งด้วย เขาเขม่นดีโนเพราะเรื่องของเธอนี่ละ และรีบปรึกษาริคเรื่องการกันตัวรสิตาออกจากดีโน เพราะรสิตาเองโตขึ้นทุกวัน สวยขึ้นทุกวัน ช่วงหลังดีโนมักพยายามลวนลามจับแขนเธอบ่อยครั้ง เขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาดูออกว่าดีโนใช้สายตาหื่นกระหายแค่ไหนเวลามองรสิตา เขากลัวเธอจะถูกข่มเหงโดยไม่เต็มใจ

พ่อของเขาก็เห็นด้วยและให้ความช่วยเหลือในการดึงตัวเธอมากินนอนในคฤหาสน์เพื่อให้ห่างจากบ้านพักรวมของคนรับใช้ หนึ่งปีที่เธอคอยดูแลและอยู่ใกล้ให้เขาได้แกล้งเล่นนิด เหย่เล่นหน่อย มันทำให้เขาไม่อยากไปเรียนต่อไกลถึงสวีเดนเลย แต่ชายหนุ่มก็ตัดความคิดชั่ววูบอะไรพวกนั้นทิ้งไป และพยายามบอกตัวเองมาตลอดหกปีว่าเขาไม่ได้คิดให้เธอมาเป็นคู่ชีวิตอะไรแบบนั้น

เขาเพิ่งย่างยี่สิบห้าปีเอง ยังเด็กอยู่มากในโลกที่ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างให้เรียนรู้ เขาอาจได้เจอใครสักคนที่ทำให้เขา ‘รู้สึก’ มากกว่าเธอก็ได้ ตอนที่ออกเดินทางเขาเพิ่งอายุสิบแปด นั่นอาจเป็นแค่รักแรกแบบเด็กๆ แต่ตลอดหกปีที่ห่างเธอไป ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหน เขาก็อดเอามาเปรียบเทียบเธอไม่ได้เลย

มันบ้ามากที่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยเรียกใครว่าแฟนแบบเป็นตัวเป็นตน นั่นเป็นเพราะไม่ว่าใครก็ ‘ดีไม่พอ’

ถ้าเทียบกับรสิตา โรส มอนตาเล!

เธอเป็นลูกสาวของพ่อบ้านเก่าแก่ที่ชรามากแล้วแต่ยังเตะปี๊บดังอย่างเหลือเชื่อ เขาจำได้เลือนรางว่าตอนแม่ของรสิตาตั้งครรภ์นั้นทุกคนงงกันหมดว่านางกับพ่อบ้านไปพบรักกันตอนไหน พ่อบ้านเองก็ครองตัวเป็นโสดมาตั้งนานจนใครๆ คิดว่าเป็นเกย์เสียด้วยซ้ำ แต่อย่างไรก็ช่าง รสิตาเกิดมาได้ไม่นานแม่ก็ป่วยตาย โตมาอีกหน่อยพ่อก็แก่ตาย เธอกลายเป็นเด็กสาวน่าสงสารไร้ที่พึ่งพิง และเขาคิดว่าอาจเพราะความสงสารก็ได้ ที่ทำให้เขารู้สึกผูกพันกับเธอ