2
1470 Words
เขารักของเขามานาน ในขณะที่เธอเป็นแค่ยายเด็กกะโปโลที่เขาเอ็นดูแค่หลานสาวข้างบ้านเท่านั้น
เธอมองสปาเก็ตตี้ในจานแล้วรู้สึกอิ่มตื้อไปหมด ทั้ง ๆ ที่เพิ่งได้กินไปแค่นิดเดียวเอง อีกทั้งแอบเหลือบมองสปาเก็ตตี้ในจานของเขาที่เพิ่งพร่องไปเพียงเล็กน้อยก็ถอนใจออกมาอีกเฮือกใหญ่
พระพายไม่เคยเป็นห่วงแดนภพเหมือนที่แดนภพเป็นห่วงพระพายเลย ฝนตกฟ้าร้องก็เรียกให้เขาไปหาเวลามีปัญหา แต่ไม่เคยให้สถานะอะไรนอกจากเพื่อน ในขณะที่เธอเป็นห่วงเขาสุดใจ
พระพายไม่ได้ให้สถานะคนรักกับแดนภพแต่ก็หวงเขาเวลามีสาว ๆ มาสนใจ เธอเห็นแล้วยังนึกหมั่นไส้
“แกอยู่ไหนเหรอ” เมื่ออดรนทนไม่ไหวก็กดเบอร์โทรศัพท์หาเพื่อนรักอย่างพบเพื่อน ซึ่งก็คือหลานสาวของพระพายนั่นเอง
“ฉันกำลังจะกลับบ้าน แกมีอะไรไหมจะได้แวะหา พอดีต้องผ่านบ้านแกก่อนพอดี”
“คิดถึงแกจัง”
“โอเค ๆ เดี๋ยวแวะหา” พบเพื่อนรับคำก่อนจะจอดรถหน้าบ้านเพื่อน
“เพื่อนไปไหนมาเหรอ”
“ไปซื้อของมาน่ะ แกเป็นอะไรทำไมหน้าม่อยขนาดนั้น”
“เปล่า”
“มีสิ แกต้องมีอะไรแน่ ไม่งั้นไม่ทำหน้าแบบนั้น”
“อาพายเขาคิดยังไงกับอาภพเหรอ”
“แกคิดเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ” พบเพื่อนรับรู้ความรู้สึกของเพื่อนรักดี
บัวชมพูชอบแดนภพ ในขณะที่อาสาวของเธอกั๊กเขาเอาไว้ คงสถานะเพื่อนที่ดีที่สุด แต่ก็พิเศษกว่าผู้ชายคนอื่น แต่ก็ไม่ใช่แฟนหรือคนรัก เธอก็งุนงงกับอาสาวเหมือนกัน บางครั้งยังเผลอคิดไปว่าอาสาวของตัวเองเห็นแก่ตัว หวงแดนภพไว้ใช้งาน เพราะแดนภพเป็นคนดี มีน้ำใจกับคนอื่นเสมอ เขาไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยหรือกินแรงคนอื่น ทำอะไรก็ช่วยเหลือคนอื่นอย่างเต็มที่
จะว่าแดนภพซื่อก็ไม่ถูกนักหรอก น่าจะออกไปทางเป็นคนดีน่าคบหามากกว่า ใครเดือดร้อนมา หากมาหาแดนภพรับรองได้เลยว่าต้องมีคำตอบของปัญหาได้อย่างแน่นอน
“ฉันกินสปาเก็ตตี้อยู่กับอาภพ อาพายของแกก็โทร. มาเรียกให้อาภพไปซ่อมรถให้ ไม่ถามสักคำว่าอาภพทำอะไรอยู่ เพิ่งกินสปาเก็ตตี้ไปแค่คำสองคำเอง น่าจะถามสักนิด ถ้ารู้ว่าเขากินอยู่ก็ควรบอกให้กินให้เสร็จก่อน ไม่ใช่เรียกใช้แบบให้ไปทันทีแบบไม่รู้จักเกรงใจ”
“ฉันเข้าใจแก ฉันเองก็ยังไม่ชอบที่อาพายทำเลย ชอบเห็นอาภพเป็นของตาย แต่อาภพนี่สิ ดูจะรักอาพายมาก ๆ เลยค่ะ ขอโทษนะแกฉันต้องพูดให้แกยอมรับความจริง”
“ฉันรู้ นึกอยากให้อาภพเลิกรักอาของแก แต่ฉันก็ทำไม่ได้หรอก คนเรารักใครจะไปบอกให้เลิกรักไม่ได้”
“จนกว่าอาพายจะยอมปล่อยอาภพไป พวกเขาสองคนรู้จักกันมาแต่เด็ก ผูกพันมานานหลายปี แล้วอาพายเคยช่วยอาภพเอาไว้ตอนอาภพโดนรุ่นพี่แกล้งผลักตกน้ำจนเป็นตระคิว ถ้าอาพายไม่วิ่งไปบอกผู้ใหญ่ อาภพก็คงตายไปแล้ว อาภพก็เลยรู้สึกติดหนี้บุญคุณของอาพายน่ะ”
“อืม... ฉันเข้าใจ”
“แกอย่าทำหน้าม่อยไปเลย ยังไงฉันก็เชียร์แกมากกว่า”
“แต่แกเป็นหลานของอาพายนะ ทำไมเชียร์ฉันมากกว่าอาตัวเองล่ะ”
“ก็อาพายกั๊ก ฉันก็เลยสงสารอาภพ อาภพเองก็มีน้ำใจกับฉันมาก ฉันก็เลยอยากเห็นเขามีความสุข ถ้าอาภพคบกับแก รับรองได้เลยว่าแกจะดูแลอาภพอย่างดี ฉันเชื่อแบบนั้น สู้ ๆ นะเพื่อน ฉันต้องไปก่อน นี่ไปซื้อของเข้าบ้านน่ะ กลับบ้านช้าจะโดนบ่นอีก แกไปกินข้าวกับฉันไหม เดี๋ยวทำอะไรให้กิน” พบเพื่อนชอบทำอาหารและเป็นแม่บ้านแม่เรือน เวลาเธอไปบ้านเพื่อนทีไร ก็จะได้กินเมนูใหม่ ๆ แสนอร่อยทุกครั้ง
“ไม่อยากไปกลัวเจออาภพอยู่กับอาพาย”
“เจอแล้วทำไม แกไปเป็นแขกฉัน ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับสองคนนั่นเสียหน่อย”
“อืม... ไปก็ได้” อยากไปเห็นว่าเวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเป็นยังไง เธอจะได้ทำใจให้ได้สักที บางทีการได้ดูภาพบาดตาบาดใจ ได้เห็นจะ ๆ เต็ม ๆ ตาก็ทำให้เรายอมรับความจริงได้ แม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตามที
ไปถึงก็เห็นว่าแดนภพซ่อมรถเสร็จพอดี ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนิทสนม พระพายนำผ้ามาเช็ดเหงื่อให้แดนภพ ทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างขอบคุณ
ภาพนั้นทำเอาบัวชมพูอยากจะร้องไห้ และวิ่งหนีกลับบ้าน แต่เพราะพบเพื่อนกุมมือเอาไว้ เหมือนให้กำลังใจ เธอก็เลยตั้งสติ ค่อย ๆ เดินตามเพื่อนเข้าไปในบ้าน
“อ้าว... ยายเพื่อนกลับมาแล้วเหรอ ชมพูก็มาด้วยเหรอ”
“พอดีเพื่อนแวะรับชมพูที่บ้านน่ะค่ะ เลยจะชวนมากินข้าวด้วยกัน อาพายคงไม่ว่าอะไรนะคะ”
“ไม่ว่าจ้ะ” พระพายยิ้มใจดีเสมอ นี่แหละที่บัวชมพูเกลียดพระพายไม่ลง
พบเพื่อนพาบัวชมพูไปช่วยกันทำอาหารในห้องครัว พระพายไม่ชอบทำอาหาร ไม่ชอบทำงานบ้าน เธอเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยที่สวยและหนุ่ม ๆ ขายขนมจีบมากมายเพราะเป็นคนหน้าตาดี แต่งตัวเก่ง และพูดจาดีกับทุกคน
อาหารมื้อเย็นวันนั้นจึงมีสมาชิกสี่คน ซึ่งแดนภพกับบัวชมพูเป็นแขกของบ้านด้วย
แขกกลับไปแล้ว พบเพื่อนจึงหันไปคุยกับอาสาว
“อาพายคะ เพื่อนสงสัยอยากถามอาพายหน่อย” ปกติไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวของอาสาว เพราะหลังจากบิดามารดาเสียชีวิต อาสาวก็เลี้ยงดูส่งเสียให้เธอเรียนมาตลอด และอาสาวของเธอก็ใจดีมาก ๆ ด้วย
“ถามอะไรจ๊ะ”
“อาพายคิดยังไงกับอาภพเหรอคะ”
“ภพเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอาจ้ะ”
“แค่นั้นเองเหรอจ๊ะ”
“เรามีอะไรกับอาหรือเปล่า”
“เพื่อนคิดว่าอาภพชอบอาพายนะคะ”
“เราเป็นเพื่อนกัน” พระพายยืนยันหนักแน่น
“ถ้าอาภพมีแฟนหรือคนรักอาพายก็โอเคไม่รู้สึกอะไรใช่ไหม”
“ไม่หรอก ภพเขารักอา เขาไม่มีใครหรอก”
“แล้วอาพายล่ะคะรักอาภพไหม”
“ก็รักนะ เป็นเพื่อนกันก็ต้องรักกัน”
“อาพายกั๊กนี่คะ”
“เอ๊ะ! นี่มันเรื่องส่วนตัวของอานะ”
“ขอโทษค่ะ เพื่อนขอตัวก่อนนะคะ” พบเพื่อนไม่อยากทะเลาะกับผู้เป็นอาก็เลยรีบเอ่ยขอตัว
พระพายไม่ได้ติดใจอะไรอีก เธอกลับไปจัดการงานเอกสารของตัวเอง
จู่ ๆ คอมพิวเตอร์ก็เสีย เธอจึงโทร. เรียกแดนภพให้มาช่วยดู พบเพื่อนได้ยินเสียงคนคุยกัน เลยเดินลงมาดู ก็เห็นว่าแดนภพมาซ่อมคอมพิวเตอร์ให้อาสาว
แดนภพก็เก่งทำได้ทุกอย่าง ซ่อมได้ทุกอย่าง แม้แต่เครื่องซักผ้ามีปัญหา เธอล่ะเชื่อเลย อาจเพราะก็เป็นคนลุยๆ ต้องดูแลไร่ของตัวเอง
แต่เวลาไปดูไร่พระพายไม่ชอบไปนัก เวลาแดนภพชวน อาสาวของเธอบ่นว่าร้อน แดดแรงผิวเสียในขณะที่เพื่อนของเธออย่างบัวชมพู จะชอบไปทุกที่ที่แดนภพไป
พบเพื่อนไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับอาสาว เธอจะเดินเลี่ยงขึ้นห้องอีกครั้ง ถ้าไม่เพราะประโยคของแดนภพที่ทำให้เธอยืนขาแข็ง แอบฟังอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“พายครับ เราก็รู้จักกันมานานแล้ว พายรู้ใช่ไหมว่าเราชอบพาย” หัวใจของพบเพื่อนเต้นรัวเร็ว ยังกับถูกสารภาพรักเสียเอง อาจเพราะเธอลุ้นให้เพื่อนรักอย่างบัวชมพู ไม่ได้เอนเอียงไปทางเพื่อน แต่เห็นว่าอาสาวไม่ได้รักแดนภพจริงเหมือนบัวชมพู เธอก็เลยอยากเชียร์ให้บัวชมพูมากกว่า เพราะก็รักและนับถือแดนภพเป็นคุณอาหนุ่มที่แสนใจดีและมีน้ำใจกับเธอเสมอเช่นกัน
- Writer
