ของหวานอร่อย ๆ วางอยู่ตรงหน้าพวกเขาจึงหยุดเล่นมานั่งเรียงกันรับของกินมากิน เยว่ซินตักให้คนสนิทของท่านปู่ทั้งสองกินด้วย ก่อนจะตักให้คนแก่เป็นคนสุดท้ายโดยใส่น้ำหวานน้อยที่สุดเพราะกลัวจะเป็นเบาหวานเอา
“เจ้าสองคนจะเดินทางไปสถานศึกษาหรือ” ชายชราได้ยินพวกเขาคุยกันจึงถามขึ้น เมื่อครู่ได้ฟังอาเฉินแล้วว่าไม่อยากเรียนเพราะมารดาสอนได้ทั้งไม่อยากห่างจากนางและน้องชาย ส่วนเด็กหนุ่มสองคนต้องเดินทางไปเรียนในอีกวันสองวันข้างหน้า
“ขอรับ อีกสองวันข้าต้องรีบไปแล้ว”
“เช่นนั้นรอประเดี๋ยว” ชายชรายกมือขึ้นเรียกคนสนิทเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบพวกเขาไปสองสามคำโดยที่เด็ก ๆ ไม่ได้ยินเลยทำได้เพียงมองดูท่านลุงตาโตก่อนจะวิ่งลงจากชั้นสองไป
“รอก่อน ๆ ปู่มีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้พวกเจ้า”
“ขอรับ”
ไม่นานท่านลุงก็วิ่งขึ้นชั้นบนมาด้วยสภาพไม่น่าดู หากผู้อื่นมาเห็นเช่นนี้คงไม่อยากเชื่อสายตาว่าเขาวิ่งสุดชีวิตเพื่อกลับไปเอาข
