“ท่านแม่ เป็นอันใดหรือขอรับ”
มู่เฉินมองมารดาที่มีสีหน้าเหมือนโกรธเกรี้ยวใครอยู่ก็สงสัยขึ้นมา เมื่อครู่นี้นางยังยิ้มแย้มอยู่เลยไม่ใช่หรือ
เยว่ซินเองก็เหมือนพึ่งได้สติตอนได้ยินเสียงบุตรชาย นางเอาแต่คิดถึงเรื่องรองเท้าคู่ละเกือบแสนของตัวเองที่แลกเป็นรองเท้าธรรมดาคู่นี้จนลืมว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
ตากลมมองเด็กสองคนนั่งจ้องหน้าตัวเองอยู่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ จึงส่ายหน้าตอบลูกชายไป
“แม่เพียงคิดถึงห่อเสื้อผ้าที่ทำหาย ในนั้นมีรองเท้าอยู่อีกหนึ่งคู่” ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่มารดาบอก มู่เฉินมองสีหน้าเศร้าหมองของนางก็ฮึดสู้ หากเราขายของให้หมดเช่นวันนี้ไม่แน่อาจจะซื้อรองเท้าอีกคู่ให้ท่านแม่ได้
“เช่นนั้นข้าจะตั้งใจขายฟักทองไข่ให้ได้เยอะ ๆ จะได้ซื้อรองเท้าคู่ใหม่ให้ท่านนะขอรับ”
“ข้าด้วยขอรับ” อาถงพยักหน้าหงึกหงักตามพี่ชาย เยว่ซินมองพวกเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เด็ก ๆ น่ารักทำให้หัวใจมารดาเช่น
