ทัณฑ์อสุรา

ตอนที่7. คนทั้งจวนรู้ว่า

คนทั้งจวนรู้ว่าฮูหยินค้างคืนที่เรือนท่านแม่ทัพ ทุกคนหวังว่าจะได้เห็นภาพหวานชื่นของคู่แต่งงานใหม่ แต่กลับพบบรรยากาศอึมครึมราวกับมีเมฆดำก้อนใหญ่ปกคลุมในจวน

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้นะ” เสี่ยวฉู่พึมพำกับพ่อบ้าน “ท่านพ่อบ้านไปแนะนำอย่างไรถึงได้กลายเป็นเช่นนี้”

“ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” พ่อบ้านโคลงศีรษะไปมา หลังจากผ่านค่ำคืนเร่าร้อนน่าจะเต็มไปด้วยบรรยากาศหอมหวาน เขายังตระเตรียมอาหารสำหรับบำรุงร่างกายให้นายท่านและฮูหยิน แต่ไฉนฮูหยินกับท่านแม่ทัพก็ยังดูเหินห่างเหมือนเดิม

หรือจะพูดให้ถูก ดูห่างเหินมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

คนที่ดูร่าเริงสดใสกว่าน่าจะเป็นสตรีที่ชื่อเฉียวฉู่ ประเดี๋ยวก็อยากกินโน้น ประเดี๋ยวก็อยากกินนี่ ที่นอนแข็งไปบ้าง ในห้องนอนมีกลิ่นอับ เสื้อผ้าสวมใส่ไม่พอดี คนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือฮูหยินที่ต้องเข้าไปจัดการให้ถูกใจแม่นางไร้มารยาทผู้นั้น

“ป่านนี้ยังไม่ส่งคนมารับกลับอีก ไม่ใช่ว่าจะทอดทิ้งแล้วรึ” เสี่ยวฉู่เบ้ปาก “ข้าเห็นใจฮูหยินจริงๆ นะ เหตุใดท่านแม่ทัพถึงทำเช่นนี้ หรือว่า...”

“จะพูดอะไรก็พูดใจจบสิ เสี่ยวฉู่!” ป้าแม่ครัวหงุดหงิด หยิบหนอไม้ปาใส่เสี่ยวฉู่ ยามนี้ทุกคนในจวนล้วนเป็นห่วงฮูหยินกันทั้งนั้น

“หรือว่าท่านแม่ทัพจะรับสตรีผู้นั้นมาเป็นภรรยาอีกคนไงเล่า!” เสี่ยวฉู่ยกมือปัดไปมา แม้จะไม่เลอะเทอะนักแต่เกรงว่าจะมีหน่อไม้ติดตามตัว

“พูดจาเหลวไหล” ป้าแม่ครัวขึงตาใส่สาวใช้ก่อนกันไปทางพ่อบ้าน “ไม่จริงใช่ไหมเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพแต่งงานยังไม่ถึงสามเดือน จะรับภรรยาใหม่แล้วรึ”

“ข้าก็ไม่รู้”

พ่อบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ บุรุษมีสามภรรยาสี่อนุก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด แต่สามีที่ละเลยภรรยาเอก ใส่ใจแต่ภรรยารองก็เกรงว่าจะเป็นที่นินทาไปทั่ว แต่ฮูหยินก็เป็นสตรีที่ฮ่องเต้ประทานมา ท่านแม่ทัพคงไม่ทอดทิ้งเป็นแน่

“เสี่ยวฉู่”

“เจ้าค่ะ”

เสียงจ้าวจื่อรั่วทำเอาผู้อื่นสะดุ้งตกใจกันไปหมด หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ แล้วเดินเข้ามาในครัว

“เปาเป่ายังไม่ได้กินถั่วฝักยาวเลย ข้าว่าจะไปเก็บถั่วเสียหน่อย”

“ประเดี๋ยวข้าไปเก็บให้เปาเป่าเองเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้อง เจ้าอยู่ที่นี่เผื่อว่าแม่นางเฉียวฉู่ต้องการเรียกใช้”

“หา...แต่ว่า...”

“นะ ...ถือว่าข้าขอร้องเจ้าก็แล้วกัน”

ได้ยินฮูหยินพูดขนาดนี้ เสี่ยวฉู่ไม่กล้าขัด นางจึงได้แต่พยักหน้ารับ คนอื่นก็เช่นกัน ทุกคนเข้าใจฮูหยินดี จึงปล่อยให้นางเดินไปสวนด้านหลังพร้อมเจ้าแพะน้อยแสนฉลาดที่เดินตามราวกับสุนัขตัวหนึ่ง พ่อบ้านบ่าวรับใช้คนอื่นได้แต่ถอนหายใจ พวกเขาเป็นคนของท่านแม่ทัพแต่ก็อดเป็นห่วงฮูหยินไม่ได้จริงๆ

จ้าวจื่อรั่วได้ยินทุกถ้อยคำ นางตั้งใจเดินมาขอถั่วฝักยาวให้เจ้าแพะน้อยจริงๆ แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วนางจึงเปลี่ยนใจ แต่ถ้าหายไปเฉยๆ ผู้อื่นอาจลำบากตามหา หรือไม่...อาจไม่มีใครสนใจนาง

ผ่านคืนนั้นแล้วอย่างไร เขาทรมานนางไปถึงเช้า หมดสิ้นเรี่ยวแรงแทบลุกไม่ไหว นางเห็นเพียงแผ่นหลังของเขาที่ผุดลุกขึ้นจากไปไม่เหลียวกลับมามอง นางต้องรวบรวมเรี่ยวแรงลุกขึ้นไปจัดการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เสี่ยวฉู่นำมาส่งแล้วเดินกลับมาเรือนของตน นางผล็อยหลับไปได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงแม่นางเฉียวฉู่โวยวายเรื่องอาหารไม่ถูกปาก นางจำใจต้องลุกขึ้นมาเข้าครัวด้วยตนเอง หลังจากนั้น แม่นางเฉียวฉู่ก็มีเรื่องมาให้นางต้องยื่นมือเข้าไปจัดการเอง แม่ทัพใหญ่ฝึกซ้อมทหารอย่างสม่ำเสมอ กลับมาก็ไม่ได้เรียกหานาง นางก็ไม่ได้หน้าหนาจะเข้าไปหา เขาเพียงกำชับให้ดูแลแม่นางเฉียวฉู่ให้ดี

ตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพที่ได้มา ช่างดูว่างเปล่าเสียจริง

จ้าวจื่อรั่วเดินมาถึงแปลงผักด้านหลัง เจ้าแพะน้อยร่าเริงที่ได้เห็นผักงามๆ น่ากิน ก็ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่ หญิงสาวคว้าสายจูงที่ตนเองใช้เศษผ้าถักเป็นเชือกทำสายจูงให้มันไว้ได้ทัน

“ไม่ได้นะ เจ้าจะกินผักทั้งแปลงไม่ได้” จ้าวจื่อรั่วดุแพะน้อย แต่ดวงตากลมใสไร้เดียงสาทำให้นางหัวเราะออกมา แล้วจูงมันไปผูกไว้ที่ต้นไม้ไม่ไกลนัก

“รอที่นี่ ข้าจะเก็บถั่วฝักยาวให้” หญิงสาวลูบหูเล็กๆ ที่กระดิกไปมาแล้วเดินไปเด็ดถั่วฝักยาวอวบๆ หลายฝัก ความจริง นางก็แค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ หากเป็นตอนที่อยู่จวนสกุลจ้าว นางคงกำลังทำอาหารให้น้องชายทั้งสองและช่วยทบทวนตำราเรียนให้พวกเขา ยังดีที่นางได้เรียนหนังสือฝึกเขียนอักษร เหตุเพราะบิดาเชิญอาจารย์มาสอนบุตรสาวคนโต นางจึงได้เข้าเรียนด้วย ทำให้ตนเองอ่านออกเขียนได้ ไม่เช่นนั้นคงกลายเป็นคนโง่เขลา...

อันที่จริง นางก็เป็นคนโง่เขลาจริงๆนั้นแหละ นางยังไม่เคยเข้าใจ ต้องทำอย่างไรในฐานะฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่

“เปาเป่า! เจ้าค่อยๆกินหน่อยสิ” จ้าวจื่อรั่วยื้อแย่งถั่วฝักยาวกับแพะน้อย “เจ้าตะกละเสียเหลือเกิน ข้าแบ่งขนมน้ำตาลให้เจ้ากินไปคำหนึ่งแล้วนะ”

เจ้าแพะน้อยไม่พอใจ มันใช้หัวดันๆ ขาของจ้าวจื่อรั่ว หญิงสาวหัวเราะเสียงใส นางหมุนตัวหลบเจ้าจอมตะกละ กระโปรงสีเขียวอ่อนพลิ้วไหวราวกลีบดอกไม้เบ่งบาน ภายแสงอาทิตย์ยามเย็นดูงดงามราวภาพวาดจับตา บุรุษผู้หนึ่งยืนมองจนแทบลืมหายใจ จ้าวจื่อรั่วหยอกล้อกับแพะน้อยอย่างสนุกสนานไม่รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ จนเท้าของนางไปสะดุดกับก้อนหินเข้าให้ทำให้เสียหลักล้มลง ทว่ามือใหญ่คู่หนึ่งประคองไว้ได้ทัน หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มพลันหายไปทันที ท่าทางตื่นตระหนกของนางทำให้ชายหนุ่มได้สติ เมื่อเห็นว่านางยืนได้มั่นคงแล้วจึงปล่อยมือออกจากไหล่ของนาง

“ขออภัยที่ล่วงเกิน ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแค่จะช่วยแม่นางเท่านั้น”