หญิงสาวเหม่อมองเชือกถักที่ทำจากเศษผ้าซึ่งนางถักเองกับมือเพื่อใช้เป็นสายจูงเจ้าแพะน้อย นางนิ่งนิ่งงันอยู่นานจนกระทั่งได้ยินเสียงดังจากด้านนอกเรือนจึงรู้สึกตัว จ้าวจื่อรั่ววางเชือกในมือลงบนโต๊ะแล้วฝืนพยุงตัวเดินออกไปที่ด้านนอก เพียงผลักบานประตูออกไปก็เห็นแผ่นหลังของบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ อบ่าวไพร่ในจวนรวมทั้งพ่อบ้านนั่งคุกเข่าเบื้องหน้า บรรยากาศอึมครึมราวกับมีพายุใหญ่
“เป็นความผิดของข้าน้อยที่บกพร่องปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ ขอท่านแม่ทัพลงโทษข้าน้อยเถิดขอรับ”
“โทษนั้นย่อมต้องได้รับอยู่แล้ว แต่ข้าอยากรู้ว่าทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น!”
น้ำเสียงเฉียบขาดของกู้ตงหยางทำเอาทุกคนต่างพากันตัวสั่น ที่ผ่านมาแม้เคยมีเรื่องในจวนบ้างแต่ท่านแม่ทัพไม่เคยเอาผิดใครถึงเพียงนี้ แม้ไม่ต้องหันมามอง กู้ตงหยางก็รับรู้ได้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง ร่างสูงใหญ่หมุนตัวหันมา ดวงตาคมปลาบมองเห็นร่างบอบบางดูอ่อนแอจน
