บ่วงอคินน์

ตอนที่ 1 นางฟ้า

ตอนที่ 1

นางฟ้า

“Dior”

เสียงพึมพำแผ่วเบาดังขึ้นมาพอให้แค่เจ้าตัวได้ยิน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหลังกรอบแว่นทรงเหลี่ยมรูปทรงล้าสมัย เหลือบมองไปยังต้นทางของกลิ่นดอกไม้จากน้ำหอมยี่ห้อดัง ภาพที่ปรากฏให้ อคินน์ เห็นเวลานี้ จึงเป็นภาพของเพื่อนนักศึกษาหญิงปีเดียวกันคนหนึ่ง ก้าวเดินผ่านมายังจุดที่เขาและเพื่อนนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ แต่หากจะให้พูดว่ากลุ่มก็ไม่เชิงนัก เพราะมีแค่เขากับเพื่อนสนิทแค่สองคน

ส่วนฝั่งนักศึกษาสาว แม้จะเดินกันมากลุ่มใหญ่ ทว่า ความน่ามองมันกลับไปตกอยู่ที่สาวตัวหอมคนนั้นเกือบทั้งหมด

ส่วนสูงที่ไม่มากเกินไปและไม่ได้ต่ำเตี้ยกว่ามาตรฐาน มองดูแล้วน่าจะราวๆ ร้อยหกสิบห้าเซนต์ กับเรือนร่างที่แบ่งเป็นสัดส่วนได้อย่างลงตัว ส่วนไหนควรเว้าก็เห็นได้ชัดเจน ตรงไหนควรโค้งนูนก็น่ามองชวนสัมผัส ราวกับเป็นลูกรักที่พระเจ้าปั้นแต่งมาก็ไม่ผิด

ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวตรงสยายตกถึงกลางหลัง ยามต้องสายลมพัดโชยกลิ่นหอมคลุ้ง วงหน้าหวานพิมพ์ใจที่ไม่อาจละสายตาไปไหนได้ ทั้งโครงคิ้วโก่งได้รูปเข้ากันได้ดีรับปลายจมูกโด่งรั้นพอน่ารัก ริมฝีปากอวบอิ่มภายใต้ลิปสติกสีชมพูอ่อนขับความนวลขาวของใบหน้า ชวนให้อยากเอาปากเข้าไปสัมผัสความนุ่มนิ่มเป็นเท่าตัว

แน่นอนเธอเองก็ย่อมรู้ตัวดี ถึงได้จงใจส่งสายตาและรอยยิ้มชวนมองมาให้สายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมายามเดินผ่าน ทำให้รอบตัวเธอราวกับถูกเป่ามนต์สะกดใส่ก็ไม่ปาน

'ไอ้พวกลูกรักพระเจ้า ขอแค่รวยและหน้าตาดี แสงพร้อมจะส่งถึงตลอด ทำอะไรใครก็ชื่นชม เหอะ! ชีวิตดีๆ ที่ลงตัวของลูกคุณหนู'

อคินน์บ่นกับตัวเองแค่เพียงแค่ในมโนความคิด ยามนัยน์ตาสบเข้ากับดวงตาคู่กลมอย่างไม่ตั้งใจเหมือนดั่งตอนนี้ แต่ก็แค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น เขาจงใจสะบัดหน้าหนี หันมาให้ความสนใจกับหนังสือในมือต่อ เหมือนว่ามันชวนเพลิดเพลินได้ดีกว่าคนที่เพิ่งเดินผ่านไป

ถึงอย่างนั้น แม้สาวเจ้าจะทิ้งเอาไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนจาง ๆ หากแต่เสียงซุบซิบพูดคุยกันของเพื่อนนักศึกษากลับดังขึ้นมาแทนที่

'วันนี้ก็สวยอีกแล้วเนอะ แกว่ามั้ย ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอดหลงนางไม่ได้เลย'

'ใช่ สวย น่ารัก ดูดีไปหมด ละสายตาไม่ได้เลย'

'ได้ข่าวว่าเป็นดาวต๊อกต่อกด้วยนี่ ฉันเองยังติดตามอยู่เลย คนอะไรดูดีไปหมดทุกคลิป'

'แน่นอนจ้า ไม่งั้นยอดฟอลเธอจะเข้าขั้นหลักหลายแสนแบบนั้นเหรอ'

'แต่ฉันโคตรอิจฉาหุ่นนางเลยนะ นมเป็นนม เอวเป็นเอว ไม่เหมือนฉัน ไหลมากองรวมกันจนแทบแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรเป็นอะไร'

'ก็น่าอยู่หรอก ก็แกยัดเข้าไปขนาดนั้น'

เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ตามมาด้วยเสียงสนทนาต่อไปยังคงดังขึ้นลอยเข้าหูมาให้ได้ยินเรื่อยๆ แน่นอนมันยังคงเป็นหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับนักศึกษาสาวที่เลือกไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนของตัวเองที่มุมโปรด เรียกให้ลมหายใจหนัก ๆ ของอคินน์ถูกพ่นออกมาตามความรู้สึก

มือหนาปิดหนังสือเล่มโปรดลงอย่างไร้สมาธิจะอ่านต่อ อารมณ์หงุดหงิดผุดเข้ามาแทนที่อย่างที่ไม่ควรจะเป็น

ชมพูแพร คือชื่อเรียกของสาวสวยเจ้าของหัวข้อสนทนาที่ว่านั่น นอกจากความสวยที่ถูกกล่าวขานถึง ด้านอื่นของเจ้าตัวเองก็ล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยเรื่องดี ๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะฐานะทางครอบครัวที่เรียกได้ว่าเข้าขั้นเศรษฐีตามประสานักธุรกิจส่งออก การเรียนเองก็ดีเยี่ยมไม่มีแผ่ว จนมีชื่อติดอันดับท็อปแทบทุกวิชา นี่ยังไม่นับรวมความประพฤติของคุณเธอนั่นอีก เรียบร้อย อ่อนหวาน พูดจาไพเราะ อัธยาศัยดี เป็นที่รักของทั้งครูและเพื่อน เรียกได้ว่าครบสูตรสำเร็จของบทลูกคุณหนูแบบไม่ต้องสงสัย

'มีคนมาตามกรี๊ดแสบแก้วหูขนาดนั้น ไม่รู้ว่าทนไปได้ยังไง ถ้าเป็นฉันคงรำคาญแย่'

อคินน์บ่นกับตัวเอง พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอีกครั้งอย่างไม่ชอบใจนัก เมื่อเผลอจินตนาการไปว่า ตัวเขาเองถ้าถูกมองด้วยสายตามากมายขนาดนั้น คงนึกรำคาญมากกว่ายินดี

ไม่เอาหรอก เขาชอบจะอยู่เงียบๆ มากกว่า ถึงแม้ว่าถ้าให้พูดกันตามจริง แค่จะทำตัวเด่นอะไรแบบนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยสักนิด เพราะถ้าให้พูด ตัวเขาก็จัดว่าเป็นคนหน้าดีตามากคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่มีความดุดันอย่างสัมผัสได้ แต่ก็แฝงไปด้วยกลิ่นอายที่เรียบหรูดูแพง น่าค้นหา แต่น่าเสียดาย ที่แว่นหน้าเตอะแสนเชยของเจ้าตัวมันกลบความชวนมองนั่นจนแทบมิด ส่วนเรื่องฐานะเองก็ไม่ได้น้อยหน้าใครเลย เขาเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน อครสิงห์ขร หนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ที่สุดของประเทศ เรื่องรวยนี่เขาย่อมไม่แพ้ใครแน่นอน อีกทั้งคุณทวดเขาเองก็ยังมียศเป็นถึงหม่อมราชวงศ์

แค่จะตกสาวให้วิ่งตามจะไปยากอะไร แต่นั่นกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ตรงกันข้ามเจ้าตัวกลับมองว่าน่ารำคาญมากกว่า

"แม่เจ้า นางฟ้าของคณะ สวยหยาดเยิ้มสมกับเป็นอาหารตาของไอ้เทรนจริงๆ"

คำเอ่ยออกมาในท่วงทำนองเพ้อฝัน เรียกให้อคินน์หันมาสนใจกับเจ้าของประโยคทันที มุมปากของหนุ่มแว่นจอมเงียบขรึม ยกยิ้มขึ้นมาอยู่เพียงนิดอย่างนึกขำ ในท่าทีของเพื่อนสนิทตรงหน้า มือหนาคว้าเอาก้อนยางลบเล็กมากำไว้ แล้วออกแรงขยับข้อมือเบา ๆ เจ้าก้อนยางนั่นก็ถูกเปลี่ยนตำแหน่งไปกระทบกับหน้าผากของเพื่อนหนุ่มแทน เรียกให้ใบหน้าหล่อตี๋ตามแบบฉบับลูกเชื้อจีนงอง้ำขึ้นมาเล็กน้อย

"ทำอะไรของมึง ปามาได้" ว่าไปตาก็มองดุใส่เพื่อนรักไปด้วย แต่ถามว่าอคินน์นึกกลัวหรือสนใจไหม ดูได้จากรอยยิ้มของเจ้าตัวคงรู้ดี

"อย่ามาทำสำออยเหมือนเป็นเด็กตัวน้อยไปหน่อยเลย มันไม่ได้น่ารัก ขอร้อง"

"นี่กูเพื่อนมึงนะ ช่วยให้เกียรติหน้าผากเงินล้านกูด้วย"

"กูนึกว่าลานจอดฮอล์ นี่อีกนิดทำสนามบินได้เลยนะ"

ริมฝีปากของเทรนบิดเบ้ขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ในคำพูดของผู้เป็นเพื่อนสนิท ที่บังอาจมาวิจารณ์หน้าผากโหงวเฮ้งรับทรัพย์ที่ตนภูมิใจ

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงอยู่ได้ไม่นาน ท่าทีทะเล้นตามแบบฉบับคนขี้เล่นก็ถูกพาเข้ามาแทนที่ สองคิ้วขยับยึกยักใส่เพื่อนหน้าตายของตน แล้วเอ่ยชวนคุยอย่างสนุกปาก

"เรื่องหน้าผากกูเอาไว้ก่อน มึงดูนั่น ดูคุณชมคนสวยนั่น คนอะไรสวยน่ามอง หุ่นก็ดี นิสัยน่ารักอีกต่างหาก" เมื่อเจ้าตัวไม่ได้ยิน เทรนจึงถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นสาวเจ้าราวกับสนิทสนม

"กูขอร้องล่ะ มึงหยุดดิ๊ แค่พวกข้างหลังที่คุยกันกูก็เอือมพอแล้ว"

"มึงมันตายด้านไงไอ้คินน์ ของสวยๆ งามๆ น่ามองน่าจับขนาดนั้น ใครก็อยากชื่นชมเป็นธรรมดา"

"ก็แค่คนธรรมดาเหมือนกันไหม" พูดไปใบหน้าก็ส่ายไปมาประกอบคำบอกเล่าไปด้วย มือหนาฉวยเอาหนังสือเล่มเดิมขึ้นมาเปิดอ่านช้า ๆ ซึมซับทุกตัวอักษรอย่างตั้งใจ จนคนมองอยู่อดปากโต้กลับมาไม่ได้

"ครับคุณเพื่อน อะไรมันจะน่ามองเท่าตัวหนังสือนั่นล่ะ กูนี่เห็นแล้วก็จะอ้วก อ่านเข้าไปได้ไงทั้งวัน ไม่เบื่อ?"

"ไม่นะ ฟังมึงชมแม่นั่นซ้ำๆ ยังน่าเบื่อกว่าเลย"

"ต่อมความตื่นเต้นมึงเสื่อมรึไงครับคุณเพื่อน นี่มึงไม่รู้จักคุณชมพูแพร? เฮ้ย! นั่นดาวคณะเราไง ขอร้อง" เทรนยังคงเอ่ยออกไปเมื่อคิดเอาเองว่าหรือคนเพื่อนของเขามันจะไม่รู้จักสาวดาวคณะคนสวยนี่กัน เพราะถ้าจะพูดแบบนั้นเขาก็คงเชื่อสนิทใจ

"แล้ว? ก็กูไม่ได้อยากรู้"

"เหอะ ไอ้คนตายด้าน นี่ถ้ามึงจะเอาหนังสือเป็นเมียกูคงไม่แปลกใจ ทำตัวเนิร์ดกลบเกลื่อนรูปทอง โธ่ พ่อเงาะป่า" เทรนว่าขึ้นอย่างนึกขบขันไม่น้อยกับการกระทำของเพื่อนสนิทตรงหน้า ด้วยเขารู้ดีว่าตัวตนของอคินน์นั้นเป็นแบบใดถ้าไม่มีแว่นและท่าทางแสนเนิร์ดเข้าขั้นเชยของเจ้าตัวมาบดบัง คนคงแห่มาสมัครเป็นเพื่อนสะใภ้เขายาวเหยียดไปแล้ว แต่ติดตรงที่ตัวเพื่อนเขานี่แหละที่มันโลกส่วนตัวสูงล้นจนไม่รู้ว่าจะไปแข่งกับเปรตรึไง

"กูไม่ชอบความวุ่นวาย"

"เอาเหอะ ตามใจมึง อยู่เป็นเงาะป่าแบบนี้ต่อไป ถอดรูปเมื่อไหร่กูจะแก้ผ้าวิ่งรอบตึกเลยคอยดู แต่กูไม่เอาด้วยล่ะครับ มึงดูนั่น" เทรนเว้นจังหวะลงไปอยู่หน่อย ก่อนจะบุ้ยปากไปยังจุดที่ชมพูแพรนั่งอยู่ รอยยิ้มที่คนงามกำลังฉีกให้เพื่อนข้างๆ มันกระแทกเข้ากลางใจคนมองเข้าอย่างจัง

"ยิ้มโคตรน่ารัก นางฟ้าชัดๆ นางฟ้ามาเกิด เป็นอาหารตาไอ้เทรน แล้วมึงดูหุ่น แม่ง นี่ถ้ากูได้สักทีจะไม่ลืมพระคุณเลย"

ดวงตาคมจับจ้องมองยังคนสวยตาเยิ้ม จนไม่ทันสังเกตเลยว่าริมฝีปากของเพื่อนตัวดีที่ก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่นั้นตอนนี้มันยกยิ้มคล้ายกำลังเย้ยหยันอะไรบางอย่างอยู่ เช่นเดียวกับเสียงที่ดังในใจ

"ชื่นชมกันจริง นี่ถ้ามึงรู้ว่าเมื่อคืนนางฟ้าของมึงนอนให้กูเอาท่าไหนบ้าง ไม่ช็อกตายเลยเหรอ"

***