Marrying the CEO

Chapter 4

Carmela's POV

I never imagined that this will be my destiny. Malas na sa pamilya, kapatid, at pag ibig. Hindi man ako nag sisisi na sa pamilyang ito ako isinilang ngunit hindi parin mapapagkaila yung pakiramdam na may pakialam sila sayo dahil mahalaga ka, hindi yung ganito may halaga ka para sa pansarili nilang kaligayahan. Akala ko yung kapatid na ibinigay sa akin ay totoo yun pala kukunin yung akala ko akin at siyang tunay nalang na totoo sa akin. Ginamit lang rin pala ako. Pinaibig saka niloko. Yung pamilyang pinanghahawakan ko na dapat tumanaw ako nang utang na loob para sa mga nagawa nila para sa akin. Ginamit ako para sa kasikatan at kayaman nila. Okay lang naman sa akin iyon, kung iyon yung way para makatanaw ako nang utang na loob. It will be always okay for me.

Humikbi ako saka dahang dahang gumapang palabas nang banyo kung saan ako nakatulog. Ang lupit, hinayaan lang ako roon at iniwanan. I thought I'll do everything to make it up to him but it seems not, hindi ko kaya, gayong wala pang dalawang araw kaming kasal ganito na yung inabot ko. Pakiramdam ko hindi ako aabot nang isang linggo na buhay.

Malayang lumalabas ang mga luha sa akin habang hirap na hirap akong gumagapang palabas rito. Hindi ko alam kung anong nangyari matapos ako nitong babuyin ang alam ko nawalan ako nang malay at ngayon lang nagising. Pagod at sakit nang katawan ang inabot ko. Nanginginig ang mga kamay ko siguro ay dahil sa gutom, dahil kahapon ay agad akong pinag trabaho nang mga ito at yes, nangyari iyon.

Hindi ko halos maramdaman ang mga binti na lalong nag paiyak sa akin.

"Ahh!" i screamed to the top of my lungs. As if my feeling will ease. Physically and emotionally, I'm tired.

Bakit ngayon ko pa ulit ito naramdaman? Nanginginig ang labi ko nang tuluyan na akong makatayo.

Blade.

I need blade. s**t. Pakiramdam ko kulang pa yung sakit na nararamdaman ko para malabas ko lahat ang iyak na gustong kumawala muli sa akin.

Hinalungkat ko ang mga cabinet para humanap noon. Lumunok ako saka inabot iyong isang box noon. Nanginginig ang kamay na binuksan ko iyon at kumuha nang isa.

Tila nawalan nang kulay ang mga mata ko habang nakatingin sa bagay na iyon. I saw my reflection on the mirror.

Inangat ko ang kaliwang braso at inalapit iyon roon. Idiniin ko iyon sa aking palapulsuan sapat na para lumabas ang kulay pula roon.

I cried in pain. Kinagat ko ang labi ko saka muling inulit iyon ngunit sa ibang parte naman noon. Inulit ko iyon nang inulit hanggang sa manlabo ang mga mata ko dahil sa luha.

Fuck my life!

I did this before tuwing gusto kong umiyak ngunit hindi sapat ang sakit na mga salitang natatanggap ko sa kanila. Kaya ginagawa ko iyon para may makita akong dahilan nang pag iyak.

Masakit oo, pero kung tutuosin mas masakit yung nararamdaman ko. Ewan ko ba pero iyon yung gusto kong maging dahilan nang pag iyak ko. Yung nakikita kong nasasaktan ako. Ayokong umiyak dahil sa nakita or narinig, I think that's not enough reason to make me cry, I want to feel it more.

"M-May pagkain po ba?" tanong ko sa isang kasambahay nang bumaba ako para kumain. Inayos ko rin ang sarili ko upang mas desenteng tignan.

"Bilin nang young master na wag kang bigyan.." walang emosyong sambit nito.

"Ahh.." iyon nalang ang naisagot ko saka tumalikod rito. Iika ika akong umakyat para kunin ang wallet ko at lumabas.

"Ma'am gabi na po bawal na pong lumabas.." pgil sa akin nang guard bago pa ako makalapit sa gate.

"M-may bibilhin lang ako.." nanginginig kong sabi rito. f**k! Gutom na gutom na ako! Kanina matapos kong umiyak ay muli akong nakatulog kaya hindi na ako muling nakakain simula pa noon!

"Sorry po pero bilin po ni Sir na wag kayong palabasin.." tila naaawang sabi nito sa akin nang makita ang mga luha sa akin.

Sumikip ang dibdib ko dahil sa kanina pang pag pipigil nang iyak ngunit hindi ko na iyon mapigil kaya kumawala na.

"N-nagugutom na po ako Manong parang awa nyo na po.." pakiusap ko rito saka hinawakan ang kamay nito. Kulang nalang ay lumuhod ako rito para pag bigayan ako ngunit iyon ang huling gagawin ko. I don't want to beg for someone but I'm doing it now. Pag luhod ang huling gagawin ko kung sakaling wala na talaga.

"Pasensya na Ma'am trabaho lang ho.."nahihirapang sambit nito saka binawi ang kamay na hawak ko. Pilit ngiti akong tumango rito saka pinahid ang luha.

Umalis ito sa aking harapan na parang may kinuha saka muling bumalik sa aking harapan.

"Eto po.." nakangiting abot nito sa akin.

Biscuit.

Nanlalaki ang mata kong inabot iyon sa kanya. Damn.  Sobra namang nakakaawa ko sa lagay ko ngayon, isang biscuit lang iyon pero pakiramdam ko iyon na ang taga pag ligtas ko. Taga pag ligtas sa gutom.

"S-salamt po!" nagagalak kong sabi rito.

Nahihiyang nagkamot ito nang ulo.

"P-pasensyana Ma'am miryenda ko sana yan kapag inaantok ako sa pag babantay mamaya, pero sa inyo nalang sakaling makatulong.." nahihiyang sabi nito.

Ngumiti ako rito saka pinahid muli ang luha. Nakakahiya, nakaabala pa ako.

"P-pasenya na rin kung nakaabala ako.." pilit ngiting sabi ko rito.

"Ayos lang po Ma'am! Basta sa uulit lapit lang kayo sa akin mag dadala ako nang marami nyan.."

"Talaga salamat ha!" nakangiting sabi ko.

"Walang anuman po."

Maayos akong nag paalam rito saka muling pumasok sa loob para kumuha nang maiinom. Nang makakuha ako ay muli akong lumabas at umupo sa bench sa harap nang masyonng ito.

Nakangiting inilapag ko ang tubig saka naupo sa tabi nito. Agad kong binuksan ang tinapay saka kumagat roon. Nanuyot ang lalamunan ko saka muling lumulo ang luha ako.

"S-siguro masamang tao ako sa past life ko, kaya ganito yung sinasapit ko ngayon.." wala sa sarili kong imik habang iniisip ang mga pangyayari sa buhay ko.

Lumunok ako saka dinampot ang tubig sa tabi para mas madaling mabusog. Teknik. Ipinagbabawal na teknik para sa kagaya kong walang makain.

"Ano nang balak mo Carmela?" wala sa sariling tanong ko habang umiiyak parin at kumakain nang tinapay na ibinigay nang guard sa akin.

"Mukhang hindi magiging maayos ang trato nang asawa mo sayo.." sagot ko sa sarili.

"I'll make it up.." muling sagot ko.

"B-baka siya na yung magiging pamilya ko.." nanalig na sambit ko. Sana nga. I will devoted myself to him, I'll make it up just to work this relationship.

"Maha-"

"It's late why are you still here?" someone spoke behind. Napabalikwas ako sa gulat at agad na humarap rito para makita iyon.

Wrong move.

Umiwas ako nang tingin saka pasimpleng pinahid ang luha sa akin at itinago ang tinapay sa likod. Takot na baka kunin niya iyon saka itapon.

"P-pasensya na nag papahangin lang.." kinakabahang sagot ko rito.

Nakatungo ako kaya hindi ko kita ang reaksyon nang mukha nito pero sigurado akong galit ito dahil nakita nanaman ako.

"Get inside.." he said.

Nag angat ako nang tingin ngunit huli dahil nakatalikod na ito sa akin at naglalalakad palayo, papasok sa loob. Hubad na ang coat nito kaya naka white sleeve nalang ito, probably kararating lang nya at nakita ako nito rito.

Iika ika akong sumunod rito ngunit hindi ko na ito naabutan kaya pumasok na ako sa loob nang kwarto ko. Kinuha ko ang tinapay na nakalimutan saka inilapag iyon sa side table. Nawalan na ako nang gana bukas ko nalang iyon kakainin. Humiga na ako at tumingin sa ceiling. Ipinikit ko ang mata ko saka naramdaman ang luhang pumatak sa akin.

Palagi nalang ba akong iiyak? Nakatulugan ko nalang ang pag iyak at pag iisip ng mga bagay bagay.

"Why did you lied to me?" a husky voice whispered.

"I don't care if you're not pure, just.. Just don't lie to me.." tila nakakikiusap na sambit nito.

Hindi ko namalayan na nakatulog na ako ngayon ay naalimpungatan ako nang narinig ko ang boses nito. I didn't lie. Nag sabi ako nung tinanong mo ako. At bakit ako mag sisinungaling sayo? Hindi kita kilala noon at una kita ko sayo ay yung inaya mo akong mag pakasal sayo. I did fix hymen for myself couz i don't want to disappoint you because i lost myself. Yan ang gusto kong isagot sa kanya ngunit ayukong malaman nitong gising ako at naririnig ang mga sinasabi nito

Kumabog nang malakas ang dibdib ko nang haplosin nito ang kaliwang braso ko patungo sa aking kamay. Napadaing ako nang masagi nito ang sugat na aking ginawa.

"What the hell is that?" galit na tanong nito sa akin.

"W-wala.." nanginginig na sagot ko saka pilit na itinago sa likod ko ang kamay. f**k ang sakit. Napasadahan nito ang sariwang sugat ko sa aking pala pulsuan. Hindi ko iyon binalutan ng pang gamot at hinayaan ko itong bukas.

"Anyway, I don't f*****g care.." malamig na sambit nito saka tumalikod sa akin at lumabas na nang kwarto ko. I smiled sadly. Wala namang may pake sa akin eh, hindi ko nga alam kung bakit pa ako nabuhay sa mundo kung puro pasakit lang naman ang mararamdaman ko.