ตอนที่ 4
1213 Words
“คือ... ลุงจืดแกอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ แกแก่แล้ว ให้ป้าแช่มอยู่กับแกนั่นแหละค่ะ”
“แต่ลุงว่า...”
“คุณลุงก็เหมือนพ่ออีกคนของหนูนา... ทำไมหนูนาจะอยู่กับคุณลุงไม่ได้ล่ะคะ”
มันก็จริงของณิชา...
“ถ้าหนูนาไม่มีปัญหา ลุงก็โอเคครับ หนูนาไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ค่ะ คุณลุง”
ณิชาถึงผ้าห่มที่กองอยู่ที่บริเวณเอวคอดออกจากตัว และก้าวลงจากเตียง
ฉลามถึงกับสำลักน้ำลาย เมื่อเห็นท่อนล่างของณิชา เขาหันหน้าหนีทันที
“หนูนา... กางเกงหายไปไหน”
ณิชาก้มลงมองตัวเอง และก็อมยิ้มหน้าแดงระเรื่อ
“น่าจะอยู่บนเตียงมั้งคะ หนูนาไม่รู้เป็นอะไร ตื่นเช้ามากางเกงขาสั้นชอบหลุดทุกที สงสัยยางที่เอวจะไม่ดี”
ธรรมโม สังโฆ นะโมพุทธายะ!
ฉลามท่องบทสวดระงับกิเลสมั่วซั่วไปหมด ความเป็นชายที่เพิ่งพุ่งพิษไป ตอนนี้แข็งขืนขึ้นมาอีกแล้ว
“หนูนาไปอาบน้ำเถอะ ลุงจะไปรอข้างล่าง”
“อย่านะคะคุณลุง”
เจ้าหล่อนไม่ได้แค่พูดขอร้อง แต่เดินมาหยุดตรงหน้าวิงวอนด้วยสายตา
ระยำแล้วไง ดวงตาของเขามันมองต่ำไปด้วยกึ่งกลางลำตัวของเด็กสาว
มันอูม มันอวบ มันใหญ่ล้นเป้ากางเกงชั้นในลูกไม้สีขาวออกมาให้เห็นชัดเจนเลยทีเดียว
“คุณลุง... เลือดกำเดาไหลค่ะ”
ฉลามยกมือขึ้นป้ายเลือดที่จมูกของตัวเอง และก็หันหน้าหนีไปอีกทาง
“พอดีลุงร้อนน่ะ หนูนาไปอาบน้ำได้แล้ว”
“หนูนาไปอาบน้ำก็ได้ค่ะ แต่คุณลุงรอหนูนาบนห้องนอนนะคะ หนูนากลัว”
“โอเคครับ”
ถ้าเขาไม่ตอบตกลง ณิชาน่าจะโผเข้ามากอดอ้อนวอนอย่างแน่นอน
“งั้นรอหนูนาแป๊บนะคะ หนูนาอาบน้ำไม่นานค่ะ”
เขาทำเพียงแค่ตอบเบาๆ ในลำคอ แล้วพอได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น ฉลามก็หันไปมองที่บานประตูห้องน้ำ และถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“ทำไมลูกสาวมึงน่าเอา เฮ้ย... น่ารักแบบนี้วะไอ้กันต์”
ฉลามบ่นพึมพำถึงเพื่อนรักที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว
ขณะที่ฉลามกำลังท่องยุบหนอพองหนอเพื่อระงับความอยากของตัวเอง เสียงกรีดร้องของณิชาก็ดังออกมาจากห้องน้ำ
“หนูนา... เป็นอะไรไป หนูนา!”
“คุณลุง... ช่วยด้วยค่ะ...”
เพราะความเป็นห่วง ทำให้ฉลามไม่ได้คิดอะไรให้รอบคอบ เขากระชากประตูห้องน้ำออก และพุ่งตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะชะงักค้าง เมื่อเห็นร่างอวบอัดเปลือยเปล่าของณิชา นอนหงายอยู่บนพื้นห้องน้ำ สองขาของหล่อนชี้มาทางเขา และไอ้สองขาอวบตัวร้ายก็แยกกว้างออกจากกันจนน่ากลัว
เขา...
เขาทำได้แค่อ้าปากค้าง มองกลีบสาวที่แย้มแยกกวักมือทักทายด้วยสายตาตื่นตะลึง
อยากเสียบ อยากเสียบ อยากเสียบโว๊ย...!
ลูกสาวเพื่อนไอ้ฉลาม ลูกสาวเพื่อน!
ฉลามสลัดศีรษะแรงๆ และหลับตาลง จากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องน้ำ ไปคว้าผ้าห่มติดมือกลับเข้ามาอีกครั้ง
เขาเอาผ้าห่มห่อร่างของณิชาจนมิดถึงลำคอ จากนั้นก็อุ้มออกมาจากห้องน้ำ ไปวางบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล
“เจ็บ... ตรงไหนหรือเปล่าหนูนา”
เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าแปลกหู
“ทำไม... คุณลุงเสียงสั่นๆ ล่ะคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ ณิชา!
“ไม่มีอะไรหรอก ลุงแค่ตกใจที่เห็นหนูนาหกล้มในห้องน้ำน่ะ”
“หนูนาลื่นน่ะค่ะ ดีนะที่ล้มไม่แรง ไม่งั้นคงเดินไม่ได้ไปทั้งเดือนแน่ๆ เลยค่ะ”
ณิชาจ้องมองหน้าของเขา มองแล้วก็อมยิ้มเอียงอาย
“เอ่อ... คุณลุง... เห็นตรงนั้นของหนูนาไหมคะ”
เห็นสิ ทั้งแดง ทั้งฉ่ำ
ไม่ๆๆๆๆ อย่าคิดถึงมัน
“ไม่เห็น... ลุงไม่เห็นอะไรเลย”
“จริงเหรอคะ หนูนา... คิดว่าคุณลุงเห็นเสียอีก”
ฉลามลุกขึ้นยืน และหันหลังให้กับณิชา
“ลุงไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ เดี๋ยวลุงจะลงไปตามป้าแช่มให้ขึ้นมาดูแลหนูนานะ”
“ทำไมคุณลุงทำท่าโกรธๆ หนูนาล่ะคะ หนูนาทำอะไรผิดเหรอ”
ฉลามถอนใจแรงๆ
“ลุงไม่ได้โกรธอะไรหนูนาสักหน่อย แต่ลุงควรจะลงไปนั่งรอหนูนาข้างล่างดีกว่า ให้ป้าแช่มที่เป็นผู้หญิงด้วยกันขึ้นมาช่วยหนูนาอาบน้ำแต่งตัวเหมาะกว่า”
“ไม่เห็นต้องให้ป้าแช่มมาช่วยเลยนี่คะ คุณลุงก็เคยอาบน้ำแต่งตัวให้หนูนามาก่อน”
“นั่นมันตอนที่หนูนาอายุเจ็ดขวบครับ” เขายังคงหันหลังให้กับเด็กสาว
“มันก็ไม่เห็นต่างกันเลยนี่คะ หนูนาก็ยังเป็นหนูนาคนเดิม”
“ใช่ครับ หนูนายังเป็นหนูนาเด็กผู้หญิงที่ลุงรักเหมือนลูกคนเดิม”
ชายหนุ่มจงใจพูดเตือนสติตัวเอง
“งั้นคุณลุงก็พาหนูนาไปอาบน้ำ แล้วก็แต่งตัวให้สิคะ หนูนาไม่อายคุณลุงหรอกค่ะ”
เด็กบ้ายั่วให้ตบะแตกอยู่ได้!
“ลุงเพิ่งคิดได้ว่าต้องโทรไปปลุกผึ้งน่ะ เดี๋ยวลุงไปรอข้างล่างนะ”
“คุณลุงขา... คุณลุง...”
เขาปิดประตูห้องนอนของณิชาลง โดยไม่สนใจเสียงเรียกของเด็กสาว
ขืนอยู่ในห้องนั้นกับณิชาต่อไป เขาอาจจะจับหล่อนแยกขา แล้วกระแทกก็เป็นได้
ฉลามตั้งสติรีบลงบันไดบ้านมา ซึ่งระหว่างทางก็สวนกลับป้าแช่มพอดี
“คุณฉลามเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าดูแดงๆ ชอบกลค่ะ”
“ผมสบายดีครับ ป้าแช่มช่วยขึ้นไปช่วยแต่งตัวให้หนูนาหน่อย เธอลื่นล้มในห้องน้ำน่ะครับ ก็เลยแต่งตัวเองไม่ได้”
“ตายจริง คุณหนูนาเป็นอะไรมากไหมคะ”
“ล้มไม่แรงหรอกครับ ขาน่าจะเจ็บอย่างเดียว”
“ค่ะๆ งั้นป้าขอไปดูคุณหนูนาก่อนนะคะ”
“ครับ”
ฉลามฝืนยิ้มตอบป้าแช่ม ก่อนจะลงไปถึงชั้นล่าง และก็เดินออกไปนอกบ้าน
“สวัสดีครับคุณฉลาม เมื่อคืนหลับสบายดีไหมครับ”
ลุงจืดทักทายเขาอย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีครับลุงจืด ก็พอหลับได้น่ะครับ”
“แล้วคุณหนูนา... เธอหลับได้ไหมครับ” ลุงจืดถามด้วยน้ำเสียงแปลกหู
“หนูนาก็หลับดีนะครับ ทำไมลุงจืดถามแบบนั้นล่ะครับ”
“อ๋อ... ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เป็นห่วงคุณหนูนา เธอเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆ เลยกลัวว่าจะนอนไม่หลับน่ะครับ”
ลุงจืดอธิบาย และก็รีบถอยออกไปยืนเช็ดรถยนต์ต่อ
ฉลามเดินห่างออกมา เขาจ้องมองขอบฟ้ายามเช้าด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง
เขาจะเอาตัวรอดจากความคิดไม่ซื่อของตัวเองได้นานแค่ไหนกันนะ
- Writer
