Langit ng Kasalanan (SSPG)

KABANATA 4

CAMILA P.O.V

Pagkatapos naming maayos lahat ng bulaklak at iba pang gamit sa shop, kinuha ko ang basahan para punasan ang counter. Gusto ko kasing siguraduhin na malinis ang lahat para bukas. Si Mama naman ay abala sa pag-aayos ng cash register. Tahimik lang ang paligid, at ang tanging maririnig mo ay ang tunog ng ginagawa ni Mama.

"Camila, tapusin mo na ‘yan at magpahinga ka na. Late na rin," sabi niya habang sinisiguro na walang kalat na naiwan.

"Konti na lang po, Ma. Gusto ko lang siguraduhing malinis ang counter," sagot ko habang patuloy sa pagpunas. Ang liwanag ng shop ay nagbibigay ng kakaibang saya sa akin kahit na gabi na. Isa itong uri ng comfort zone na hindi ko kayang ipaliwanag.

Biglang nag-ring ang doorbell ng shop, hudyat na may pumasok. Napatingin kami pareho ni Mama sa direksyon ng pinto. Hindi ko inaasahan ang bumungad sa amin—isang lalaking nakasuot ng all black, may suot na hoodie, at nakatakip ng bandana ang kalahati ng mukha. Pero ang pinaka-nakakatakot sa lahat, may hawak siyang kutsilyo.

"Isara niyo ang pinto," malamig na sabi ng lalaki habang naglalakad papasok.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Parang biglang naging sobrang liit ng mundo ko. Ang una kong naisip ay si Mama. Agad akong tumakbo papunta sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Ramdam ko ang mabilis niyang paghinga, na parang sinasalamin ang takot na nararamdaman ko.

"Ibigay niyo sa akin ang pera, ngayon din," utos ng lalaki habang tinututok ang kutsilyo sa amin. Ang boses niya ay malamig at puno ng pagbabanta. "Kung hindi, masasaktan kayong dalawa."

"Ma... anong gagawin natin?" pabulong kong tanong habang pinipilit kong hindi umiyak. Pero hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Dumadaloy na ang takot sa bawat sulok ng katawan ko. Ramdam ko rin ang panginginig ni Mama habang yakap ko siya.

"Teka lang... teka lang... kukunin ko na," sagot ni Mama, pero halata sa boses niya ang panginginig. Hindi niya alam kung saan ilalagay ang kamay niya, para bang natatakot siyang gumalaw nang masyadong mabilis.

Naramdaman ko ang marahang pagtapik ni Mama sa likod ko, parang sinasabing magiging okay ang lahat. Pero sa totoo lang, alam naming pareho na wala kaming kasiguraduhan. Nakahawak pa rin ako sa kanya habang pinipilit kong huminga nang maayos.

"Bilisan niyo! Ayokong maghintay ng matagal!" sigaw ng holdaper. Napalunok ako. Ramdam ko ang malamig na pawis na tumutulo sa noo ko.

Habang nasa ganoong sitwasyon kami, biglang bumukas ulit ang pintuan ng shop. Halos mapatalon sa gulat ang holdaper, pati na rin kami ni Mama. Isang lalaki ang pumasok—matangkad, maskulado, at naka-leather jacket. Kahit hindi pa siya humarap nang buo, alam kong siya ang lalaking nakita ko kagabi. Ang lalaking may Ducati.

"Anong ginagawa mo dito?" tanong ng holdaper sa bagong dating, halatang nagulat sa presensya nito. Pero hindi sumagot ang lalaki. Sa halip, diretso lang itong naglakad papunta sa amin, na para bang hindi siya natatakot kahit may kutsilyo ang holdaper.

Halos hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya. Ang lakas ng dating niya, parang hindi naaapektuhan ng anumang sitwasyon. Ramdam mo ang confidence niya sa bawat hakbang.

"Umalis ka kung ayaw mong madamay!" banta ng holdaper habang inilapit pa ang kutsilyo sa amin. Pero nanatili lang ang lalaki sa kinatatayuan niya, tahimik na nakatingin sa holdaper.

"Sinabi ko nang umalis ka—" Hindi na natapos ng holdaper ang sinasabi niya. Sa isang mabilis na galaw, hinawakan ng lalaki ang braso ng holdaper at binalibag siya pabagsak sa sahig. Halos hindi ko ma-process ang nangyari. Napakabilis ng kilos niya, para bang sanay na sanay siya sa ganitong sitwasyon.

Napaatras ang holdaper habang pinipilit nitong itayo ang sarili. Tinadyakan siya ng lalaki, dahilan para mahulog ang kutsilyo sa kamay ng holdaper. Mabilis itong sinipa palayo, na para bang siguradong-sigurado siya sa bawat galaw niya.

Halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Yakap ko pa rin si Mama, pero ang mga mata ko ay nakatuon sa lalaking nagsilbing tagapagligtas namin. Ramdam ko ang t***k ng puso ko, hindi na lang dahil sa takot, kundi dahil sa pagkamangha sa kanya. Siya ang unang lalaking nakita kong ganoon ka-tapang.

"Walang hiya ka. Ang tapang mo sa dalawang babae?" galit na tanong niya sa Holdaper at hinawakan ito para hindi makatakas. Nakita kong nanginginig ang Holdaper pero hindi siya binitiwan ng lalaki hanggang dumating ang seguridad na tinawagan ng may-ari ng katabing shop. Iniabot ng lalaki sa kanila ang Holdaper, at sinigurado niyang hindi na siya makakawala.

"Salamat..." bulong ko habang nakatingin sa kanya. Lumapit siya sa amin, tinapik si Mama sa balikat, at saka tumingin sa akin. Ngumiti siya nang bahagya, na para bang sinasabing ligtas na kami.

"Sana maging maingat kayo lagi," sabi niya, malamig pero may halong pagkabahala sa boses. Pagkatapos noon, mabilis siyang tumalikod at lumabas ng shop, na parang walang nangyari.

Naiwan akong nakatingin sa kanya habang naglalakad palayo. Siya ang lalaking nakita ko kagabi, at ngayon, siya ang naging tagapagligtas namin. Paano kaya magkukrus ulit ang landas namin?

********

Pagkalabas na pagkalabas ng lalaki, para kaming biglang nakahinga nang maluwag ni Mama. Ramdam ko pa rin ang bilis ng t***k ng puso ko habang nakaupo ako sa sahig, yakap ang mga tuhod ko. Si Mama naman ay nakasandal sa counter, pinupunasan ang mga butil ng pawis sa kanyang noo gamit ang panyo.

"Camila, anak... ayos ka lang ba?" tanong ni Mama habang nilalapitan ako. Halata pa rin ang pag-aalala sa mukha niya.

Tumango ako, pero alam kong nanginginig pa rin ang boses ko nang magsalita. "Ma, okay lang ako... Ikaw? Nasaktan ka ba?"

Umiling si Mama, pero kita ko sa mga mata niya na sobrang takot pa rin siya. "Hindi, pero kailangan nating magmadali. I-lock na natin itong shop, baka bumalik pa ‘yung holdaper na ‘yon."

Tumayo ako kahit nanginginig pa rin ang mga tuhod ko. Hinanap ko ang lakas ko para makatulong kay Mama. "Sige, Ma. Ako na maglo-lock ng mga pinto. Puntahan mo na ‘yung cash register at tingnan mo kung okay pa."

Agad kong nilapitan ang pinto at siniguradong nakakandado ito nang maayos. Sinilip ko rin ang paligid mula sa salamin, tinitingnan kung baka may ibang tao pa sa labas. Tahimik na ulit ang gabi, pero hindi ko maiwasang kabahan pa rin.

"Camila, ayos pa naman ang pera. Mukhang hindi niya nagalaw ‘yung laman ng cash register," sabi ni Mama habang bumubulong, pero ramdam ang bahagyang pagkalma sa boses niya.

Huminga ako nang malalim at nilapitan si Mama. Hinawakan ko ang kamay niya. "Ma, buti na lang dumating ‘yung lalaki na ‘yon. Kung hindi..." Hindi ko na tinapos ang sinabi ko. Ayoko nang isipin pa kung anong pwedeng nangyari kung wala siya.

Tumango si Mama, halatang iniiwasan din niyang isipin ang posibleng mas masamang senaryo. "Oo nga, anak. Para siyang superhero na bigla na lang dumating. Pero sana lang nalaman natin kung sino siya."

Napaisip ako. Tama si Mama. Hindi man lang kami nagkaroon ng pagkakataon para tanungin ang pangalan ng lalaki. Ni hindi ako nakapagsabi ng maayos na pasasalamat.

Naalala ko bigla ang Ducati niya. "Ma, siya rin ‘yung lalaki na nakita ko kahapon. ‘Yung may Ducati na motorbike. Naalala mo, kinuwento ko sa’yo?"

Napataas ang kilay ni Mama. "Siya? Sigurado ka? Bakit parang ang daming coincidence na nangyayari sa atin ngayon?"

Hindi ko rin alam ang sagot. Parang ang surreal ng lahat ng nangyari. Isang segundo takot na takot ako, tapos biglang may dumating na parang knight in shining armor. Pero imbes na kabayo, Ducati ang gamit niya.

Habang nag-uusap kami, bigla kong narinig ang tunog ng makina ng motor mula sa labas. Mabilis akong tumakbo papunta sa pinto at sumilip mula sa salamin. Nandoon pa rin ang lalaki, sakay na ulit ng Ducati niya. Tiningnan niya saglit ang shop bago umalis, ang bilis ng takbo ng motor niya na parang isa siyang anino sa dilim.

"Umalis na siya," sabi ko kay Mama habang nakatingin pa rin sa labas. Parang may kung anong bumara sa dibdib ko. Hindi ko maintindihan kung bakit. Siguro dahil hindi man lang kami nakapagpasalamat nang maayos. O baka dahil gusto ko pang malaman kung sino siya.

Nilapitan ako ni Mama at hinawakan ang balikat ko. "Anak, huwag mo na masyadong isipin ‘yan. Ang importante, ligtas tayo. Saka kung para sa atin na makilala siya ulit, magtatagpo ulit ang landas niyo."

Tumingin ako kay Mama at pilit na ngumiti. "Sana nga, Ma. Pero sa ngayon, siguro dapat mag-focus muna tayo na siguraduhing safe ang shop natin. Ayoko nang maulit ang ganito."

Tumango si Mama at sabay kaming nagpatuloy sa paglilinis. Nilock namin lahat ng pintuan at siniguradong walang kahit anong pwedeng maging dahilan para makapasok ulit ang sinuman. Pero habang abala kami, hindi ko maiwasang bumalik ang eksena kanina—ang paraan ng paggalaw ng lalaki, ang lakas ng loob niya, at ang kakaibang presensya niya na kahit papaano’y nagbigay ng seguridad sa amin.

"Camila," tawag ni Mama habang inaayos ang mga gamit sa ilalim ng counter. "Siguro bukas, magpatawag tayo ng locksmith para masigurado na matibay ang mga lock natin."

"Oo nga, Ma. Magandang ideya ‘yan. At saka baka kailangan din nating maglagay ng CCTV para kahit papaano may ebidensya tayo kung sakaling may ganito ulit."

Ngumiti si Mama at tumango. "Tama ka, anak. Pero sa ngayon, tapusin na natin ‘to para makapagpahinga na tayo. Kailangan nating magdasal at magpasalamat na ligtas tayo ngayong gabi."

Habang tinutulungan si Mama, hindi ko maiwasang mapaisip ulit sa lalaki. Sino kaya siya? At bakit parang hindi siya ordinaryong tao? Parang may misteryo sa kanya na gusto kong malaman.

Sa huli, natapos din namin ni Mama ang lahat ng kailangang gawin. Nakahinga kami nang maluwag at sabay na umuwi. Pero kahit nasa bahay na ako, hindi mawala sa isip ko ang lalaking tumulong sa amin. Parang iniwan niya ang isang marka sa puso ko na mahirap ipaliwanag.