แสงอรุณยามเช้าสาดส่องคนขี้เซาขยับกายลุกนั่งพร้อมขยับกายบิดไล่ความขบเมื่อย ค่อยหย่อนขาลงจากเตียงด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน เพราะเมื่อวานเกิดเหตุการณ์มากมายเลยทำให้เธอคิดมากจนแทบนอนไม่หลับ จัดการหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นเวลาจวนเจียนแล้ว
วันนี้เธอสวมกระโปรงทรงเอสีม่วงเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีขาว แล้วสวมสูทสีเดียวกันทับ ผมถูกรวบไว้แต่งหน้าด้วยโทนสีขมพู พลอยภัทราสำรวจความเรียบร้อยให้ตนเองอีกครั้งแล้วเปิดประตูออกมา ดวงตาสองคนสบกันคนหนึ่งเมินหนีส่วนอีกคนจ้องมองไม่วางตา ชญานนท์สาวเท้าผ่าน
“วันนี้หวังว่าเธอจะไม่เบี้ยวงานฉันอีกนะพลอยภัทรา!”เขากระแทกเสียงแล้วลงบันไดไป
เธอมองตามเม้มริมฝีปากแน่น จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมรับในตัวเธออยู่ดี พลอยภัทราสาวเท้าตามลงมาถึงห้องทานอาหาร เห็นบิดามารดาอยู่ด้วยกันพรั่งพร้อมรวมถึงบุตรสาวอีกคนคือชนิดา เธอนั่งลงข้างมารดาแล้วกวาดสายตามองหาใครบางคน
“เวย์ไปไหนล่ะละมุน หร
