เปลือกตาค่อยๆ เปิดออกในรุ่งเช้าพิมลตราขยับกายลุกนั่ง ร่างกายเธอปวดเมื่อยไปหมด หนึ่งแสนดูเหมือนชัยเชษฐ์จะเรียกเสียคุ้ม เธอชำเลืองมองใบหน้ายามหลับใหลของอีกฝ่าย มาถึงจุดนี้ได้อย่างไรเมื่อถามตัวเองแล้วยังไม่ได้คำตอบ ร่างบอบบางลุกจากเตียงกว้างหยิบผ้าขนหนูพันกายเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตนเอง ไม่นานนักเธอออกมาในสภาพสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย
ดวงตาสองคู่ผสานกันเห็นชัยเชษฐ์นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ช้อนสายตามองมาทางเธอ พิมลตรารู้สึกประหม่าเป็นครั้งแรกทำไมต้องเขินด้วยไม่เข้าใจตนเอง ทั้งที่เมื่อคืนผ่านบทรักอันเร่าร้อนมาด้วยกันจนเกือบเช้า
“คุณจะกลับแล้วเหรอ”เขาถามเสียงแผ่ว
“ใช่ค่ะ อย่าลืมจ่ายเงินตามที่ตกลงกันนะคะ”
“ถ้าผมจะให้คุณมากกว่านั้น คุณจะว่ายังไง”
คนฟังชะงัก ดวงตาเบิกกว้างราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้โอบกอดเธอจากด้านหลัง
“คุณหมายความว่ายังไงคะ”พิมลตราถามเสียงสั่น
“ผมอยากให้คุณเ
